De Iraans-Belgische activiste en eignaresse van drie tandartspraktijken Darya Safai vertelt aan het Belgische De Tijd over de gruwelen van een islamitische staat. Iran, in haar geval, waar zij zich sterk maakt voor het recht van vrouwen om sportwedstrijden bij te wonen.
Over hoofddoeken in de sport en in West-Europa:
Haar boodschap lijkt bij de grote sportfederaties voorlopig in dovemansoren te vallen. Maar op het veld zie je wel steeds vaker atletes met hoofddoeken. ‘Ik weet niet of dat een goede zaak is. Bedrijven als Nike promoten de hoofddoek als een instrument van emancipatie. Dat is verkeerd. Hij is en blijft een instrument van ongelijkheid tussen man en vrouw. Waarom dragen vrouwen volgens islamitische voorschriften een hoofddoek? Omdat ze kwetsbare wezens zijn, die beschermd moeten worden tegen de wellustige blikken van mannen.’
‘Ik heb het moeilijk met het discours van zelfverklaarde geëmancipeerde moslima’s die ‘bewust’ voor de hoofddoek kiezen. De hoofddoek kan geen vrije keuze zijn, het is een plicht die wordt opgelegd door een religie. Volgens mij speelt sociale druk een grote rol. Ik ga vaak in scholen spreken. Jonge moslimmannen vertellen me dat ze nooit zouden trouwen met een meisje zonder hoofddoek. Kan je van een bewuste keuze spreken, als je als jong meisje het risico loopt in je gemeenschap nooit een man te vinden? Of als je op straat beledigingen naar je hoofd geslingerd krijgt?’
‘En zelfs al is het een vrije keuze, dan nog vind ik ze verkeerd. Ja, we leven hier in een land waar een vrouw vrij is en volgens de wet gelijk wordt behandeld, ook al draagt ze een hoofddoek. Dat maakt de hoofddoek nog geen instrument van emancipatie. Het is net dankzij de laïcisering van de staat dat zoiets kan. Het is dankzij onze waarden dat moslimmeisjes hier vrij kunnen zijn. Je moet de zaken niet omdraaien.’
En over de islamisering van Europa:
Safai voelt het ‘islamisme’ oprukken in Europa, in België. ‘Ik heb geleefd in een islamitische staat waar religieuze wetten gelden. Ik ben er bang voor. Jullie zouden ook banger mogen zijn. We moeten ons ertegen verdedigen. Ik verzet me tegen al wie zegt dat kritiek op het islamisme polariseert en terreur in de hand werkt. Kritiek geven is belangrijk. In mijn thuisland zitten alle kritische stemmen in de gevangenis of in ballingschap.’
Nouja, Safai kan het weten he, zouden we denken. Nu afwachten tot zij door bruggenbouwende, ‘islamofobie’-bestrijdende deugmensen kapot wordt gedemoniseerd om het bespreken van feiten en het delen van haar ervaringen.
