Ik ben niet echt een ochtendmens. Toegegeven, dit is een groot understatement. Ik zet mijn wekker structureel een half uur voordat ik écht moet opstaan, all for the sake of snoozing. Ik snooze een beetje onder het mom van “rustig aan wakker worden”, maar ik weet dat het er juist voor zorgt dat ik minder uitgerust ben. Ik ken de artikelen waarin met termen zoals “remslaap” en “gefragmenteerde rust” wordt uitgelegd waarom ook ik moet stoppen met snoozen. Dapper heb ik me dan ook vaak voorgenomen om vanaf morgen écht meteen als de wekker gaat mijn bed uit te stappen. In realiteit moet ik mezelf echter dagelijks uit bed slepen om er vervolgens achter te komen dat ik toch weer te lang ben blijven liggen en me veertig minuten later met slordige eyeliner en half gefeund haar naar mijn werk haast. Hoogste tijd dus om dit ritme te doorbreken!
Vol goede moed stap ik de avond voor mijn eerste challenge vroeg mijn bed in. Mijn vriend is enigszins sceptisch over het hele gebeuren. Hij kent mij niet anders dan dat ik snooze, elke dag, het liefst vijfenveertig minuten lang. We zijn allebei erg benieuwd naar morgenochtend en die blijkt snel te komen… Ik slaap die nacht een diepe slaap waardoor ik me op het moment dat de Crystal Fighters hun Champion Sound inzetten (leek me wel een toepasselijke wekker) serieus afvraag wie mij midden in de nacht belt. Helaas toont mijn iPhone het tijdstip 7:15, dat betekent dat ik mijzelf nu wakker moet zien te houden. Mijn wekker op zijn gebruikelijke plek, mijn nachtkastje, blijkt niet de beste keuze. Het kost me geen moeite de muziek uit te drukken en twee minuten later val ik op de rand van het bed toch nog in een korte slaap. De dagen erna krijg ik nieuwe kansen en die lopen , heel verassend, vrijwel vlekkeloos. Niet snoozen blijkt makkelijker dan ik dacht. Al doende leert men en dus ligt mijn wekker nu op drie meter afstand van mijn bed en ga ik na mijn korte loopje meteen rechtop zitten in bed. De dagen waarop het moeilijk is, ben gewoonweg te laat naar bed gegaan (deels te wijten aan de nieuwe Linda in mijn brievenbus). Ik kom alle zeven ochtenden snooze-loos door en mijn energielevel heeft baat bij dit nieuwe ochtendritueel. Ik heb weer tijd om te ontbijten en begin mijn dag met een beetje me-time. Ook heb ik ’s avonds meer pit om bijvoorbeeld te sporten of wat leuks te doen.
Na een week niet snoozen gaat er een wereld voor me open. Ik kan het dus wél. Maar the key to succes is perseverence, wat inhoudt dat ik dit gewoon consistent moet blijven doen. Daar ga ik ook voor, maar ik durf niet met 100% zekerheid zeggen dat ik dit een jaar lang vol kan houden. Voorlopig eerst maar eens week twee proberen…
