Gezellige Ramadan weer. Wereldwijd minstens duizend doden gevallen in jihadistische terreuraanslagen en we zijn pas halverwege. De lichaamsdelen in Engeland waren nog nauwelijks opgeruimd toen Iraanse ISIS-leden, verkleed als vrouwen volgens traditioneel islamitisch recept, een bloedbad in het Iraanse parlement aanrichtten.
Terwijl het Europese slachtvee zich vermaakt met popconcertjes in het teken van ‘saamhorigheid’ en ‘diversiteit’, woedt er in het Midden-Oosten een geopolitieke strijd die ons veel extra gezellige concerten belooft in de nabije toekomst. We zijn inmiddels bekend met de machtsstrijd tussen Saudi-Arabië en Iran. De afgelopen week werd Qatar die strijd ingesleurd met een totale blokkade van het land door de Golfstaten. Zet u vast schrap voor de stront die uit onze deughoek komt vliegen.
Alle land-, zee- en luchtroutes richting Qatar zijn afgesloten, expatjes moeten oprotten uit de Golfstaten en zelfs bedevaarders in Mecca moeten terug. Het uitspreken van kritiek over dit beleid in de Emiraten kan een torenhoge boete en jaren celstraf opleveren. Aanleiding volgens de Saudi’s en de andere Golfstaten is de herhaalde steun van Qatar voor het Moslim Broederschap, Hamas, en de Iraanse regering. De Saudi’s en de andere Golfstaten worden in hun daden gevolgd door Egypte en Libië, twee landen die nog een appeltje te schillen hebben met het Moslim Broederschap.
Qatar krijgt bijval van Iran, Turkije is van plan 5000 militairen te sturen ter versterking van de 200 man die ze daar al hebben staan. De linksgeliefde heren van Hamas zeggen ‘ernstig geschrokken’ te zijn. Net als de internationale deugpers. Nepnieuwszenders als CNN weten direct de schuld bij president Trump te leggen. Hier in Europa grijpen onze opportunistische oosterburen snel de kans aan om wat modder te slingeren richting Trump. Het is duidelijk dat niet alleen de pijplijnen voor de gigantische aardgasbronnen in de Perzische Golf op het spel staan.
Vroeger stond Qatar bekend als een veilige haven voor piraten, tegenwoordig voor het leiderschap van ‘gematigde’ islamclubs zoals het Moslim Broederschap en Hamas (dat als een lokale afsplitsing van het Broederschap is begonnen), en zelfs de Taliban heeft er een lokaal kantoor (op verzoek van Obama in 2013, aldus Qatar). En tegelijkertijd hebben de Amerikanen er elfduizend soldaten gelegerd in een basis vlakbij de hoofdstad Doha. In combinatie met een grotere Turkse militaire aanwezigheid is de kans op een direct militair conflict op het kleine schiereiland dus vrij klein. Maar hoe dit gedonder afloopt kan nog veel invloed hebben op het lot van de eerder genoemde hoofdenafhakkersverenigingen.
In tegenstelling tot in Saudi-Arabië wordt het Moslim Broederschap (dat in veel landen, inclusief de Verenigde Staten, de grootste islamitische koepelorganisatie is), niet als bedreiging gezien door de emir van Qatar. Deze salafistische beweging, die sinds het succesverhaal bekend als de Arabische Lente in steeds meer landen is verbannen, is momenteel in opspraak in de VS. Ze kunnen het er niet over eens worden of het als terreurorganisatie moet worden bestempeld. Aan de ene kant zou het volledig terecht zijn, aan de andere kant gaat het een hoop gezeik opleveren met islamitische gemeenschappen in de westerse wereld en daar is men nog niet klaar voor en dus kunnen zij ongestoord doorgaan met dezelfde activiteiten die zoveel woestijnpret hebben opgeleverd in landen als Egypte, Syrië, Israel en Libië. De steun voor het Moslim Broederschap en co. is niet voor niets. Qatar is klein maar ambitieus. In ruil voor de financiële en politieke ondersteuning houdt het Broederschap zijn mond over de regering van Qatar, iets wat deze organisatie vertikt in ieder ander land waar het actief is.
De regionale strategie van Qatar, die de toorn van Saudi-Arabië wekte, werd duidelijk in de Arabische Lente. Qatar stuurde niet alleen gevechtsvliegtuigen, maar ook honderden soldaten richting Libië in de strijd tegen Gaddafi. De Qatarese opperbevelhebber zegt zelf dat zijn soldaten optraden als een link tussen de rebellen en de NAVO-strijdkrachten die optraden als hun luchtmacht. We weten inmiddels wel wat voor mooi en democratisch land dat is geworden, zes jaar later. In Egypte vormde de Arabische Lente en de verkiezing van toenmalige president Morsi een terugkeer voor het Moslim Broederschap, dat lange tijd was verboden. De Egyptische regering onder leiding van generaal Sisi wordt daarentegen op de been gehouden door Saudi-Arabië. En daar bedoelen we mee dat het land volledig instort wanneer de geldstroom ophoudt. En met goede reden, want ondanks dat Saudi-Arabië cultureel gezien op hetzelfde niveau staat als Qatar, hebben de Saudische koningen en prinsjes absoluut geen zin in een jihad aan eigen grenzen of op hun eigen bodem. Dat zou ten koste gaan van hun eigen leefstijl.
‘Islam is islam’, zei de Turkse sultan Recep Tayyip Erdogan ooit. Toch is het altijd een puinhoop in de islamitische wereld omdat verschillende organisaties en landen vechten om wie het ware woord van Allah mag verspreiden. Islam is een politieke ideologie die totale onderwerping van de massa’s eist. Dat betekent dat er voor de heersende bovenklasse geen plaats is voor alternatieve interpretaties. Winner takes all. Op een kleine schaal, bijvoorbeeld hier in Nederland, zien we daarom de Diyanet concurreren met de Gülenbeweging en salafistenclubs, en op een grotere schaal hebben we het conflict tussen Soennieten en Sjiieten in het Midden-Oosten.
Dat wil niet zeggen dat iedereen onder de soennieten ook op dezelfde geopolitieke lijn zit. Binnen dezelfde stroming duidt de dominante groep geen concurrentie. Qatar is net als Saudi-Arabië een salafistische staat, met een nog kleinere minderheid shia’s dan in SA (dat is volgens de officiële bevolkingscijfers – slechts 12 procent van de totale bevolking is een Qatarese staatsburger).
Centraal in de wereldwijde strategie van Qatar staat Al-Jazeera, de propagandazender met twee gezichten. De Arabische versie is typische islamtelevisie waarin de vernietiging van Israel en het Westen dagelijks wordt besproken in talkshows met bebaarde mannen als de beruchte Yusuf al-Qaradawi, afgewisseld met persoonlijke verslagen vanaf diverse slagvelden in het Midden-Oosten waarbij als het even kan jihadisten als martelaren hun vijftien minuten roem kunnen opstrijken. De Engelstalige versie daarentegen is voorzichtig, genuanceerd, en immer deugend wanneer het aankomt op homo’s, vrouwen en nu ook transseksuelen. Vooral ‘bezorgdheid’ om het beleid van Israel in Gaza en hetzelfde soort kritiek op de Westerse landen die je ook in de New York Times of The Guardian kunt lezen.
Een perfecte combinatie voor de huidige islamofilie die we tegenwoordig zien onder de westerse deugklasse. Saudi-Arabië is niet populair onder islamofielen vanwege de dagelijkse achterlijkheden die moeilijk uit te leggen zijn. De hoofddoek wordt nog niet door iedereen als feministisch symbool geaccepteerd, laat staan de boerka. En in de islamitische wereld worden de Saudi’s dikwijls afgeschilderd als Joden en vrijmetselaars, knechten van de VS en Israel.
Diezelfde deugmensen in het genderneutrale Europa zullen deze kans aangrijpen om de banden met Iran aan te halen. We zien het al aan beroepscommunist en nieuwe deuglieveling Jeremy Corbyn, die jarenlang op de Iraanse staatstelevisie verscheen. Of het voorbeeld van de Zweedse feministen die hun gebruikelijke hysterische gekrijs thuis lieten en een hoofddoek opdeden voordat zij bogen voor de mullah’s van Teheran, terwijl Iraanse vrouwen die dat vertikken ergens wegrotten in een ondergrondse kerker.
Het deugoffensief vanuit de media begon met de Iran-deal van Obama in 2015 en reken maar dat we er de komende tijd meer over gaan horen. Een theocratie aanhalen als bondgenoot in de strijd tegen het jihadisme is natuurlijk flauwekul. De deugmensen doen het ook niet omdat ze zoveel geven om onze mooie Westerse beschaving of omdat ze een probleem hebben met de islamitische ideologie, waar vrouwen en homo’s als eerste slachtoffer van zijn.
Integendeel. Iran vormt een mooi alternatief voor het westenhatende elitetuig. Niet omdat vrouwen er mogen autorijden en de hoofddoek niet perse over de gehele haarlijn heen moet. Of dat homo’s mogen kiezen tussen de doodstraf of een verplichte ombouwing tot vrouw. Sharia met een glimlach en een knipoog, net als Al-Jazeera. Ook omdat het regime, in tegenstelling tot Saudi Arabië, openlijk Israel van de kaart wil geven en niet bereid is tot samenwerking met de VS. De bereidheid van de Saudi’s om samen te werken met de VS is verraad voor de islamitische wereld en daarmee dus ook voor de linkse deugmens.
Saudi-Arabie functioneert onder een sociaal contract waarin het Huis van Saud de staatsapparaten in handen heeft en de Al ash-Sheikh familie, de afstammelingen van de grondlegger van de wahabistische beweging, de religieuze zaken in controle houdt. Een monopolie over de religieuze productiemiddelen (moskeeën, prekers, bedevaartsoorden, publicaties) in het Midden-Oosten staat gelijk aan controle over het volk. De Saudische prinsjes balanceren het met een Universeel Basisinkomen voor de bevolking (resultaat: een nutteloze en moddervette bevolking dat afhankelijk is van expat-arbeid om het land draaiende te houden) en een sterk politieapparaat voor wanneer dat niet genoeg is. De enige reden dat salafistische moskeeën ooit voet aan de grond konden zetten in Europa is onze eigen zwakte voor de centjes en een gebrek aan morele ruggengraat, niet omdat zij zo kundig en gewiekst zijn.
Het recente staatsbezoek van president Trump heeft de Saudi’s door het stof doen gaan. Niet alleen werd Trump ontvangen als een nieuwe profeet, de publieke veroordeling van Hamas door de Saudische regering komt niet zomaar uit de lucht vallen. Als de Saudi’s aan de macht willen blijven, waar zij het hoogtechnologische Amerikaanse wapentuig voor nodig hebben (vechten kunnen ze immers niet, zo blijkt uit hun strijd in Yemen), moet daar iets tegenover staan. En nu Saudi-Arabië aan het lijntje gehouden wordt door Trump en minister van defensie Mattis kan het een strategische rol vervullen.
‘Mad Dog’ Mattis heeft gelijk als het op Iran aankomt. De enige manier waarop de Saudi’s macht kunnen projecteren is via het pompen van geld in een toch al gecapituleerd en futloos Europa. Ondanks dat ze de op twee na grootste (qua uitgaven) militaire macht op deze aardbol hebben, hebben ze na twee jaar de situatie in Jemen nog steeds niet onder controle. De Islamitische Republiek is vele malen gevaarlijker juist omdat het competent is.
De Qatar-crisis is er niet alleen om een wig te drijven tussen de machtsverhoudingen in het Midden-Oosten. Daar staan ze toch meestal al klaar om elkaar de hersens in te rammen. Wanneer deze crisis voorbij is staat Europa weer wat verder weg van het nieuwe, assertieve Amerika en bukt het ietsje dieper voor de ayatollahs.
