Fransen waren vroeger gek op duelleren. Je hoefde maar iets te zeggen of iemand sloeg met een handschoen in je gezicht, als uitdaging voor een tweegevecht op leven en dood. Sinds het eind van de negentiende eeuw hoeft dat niet meer, maar kan de Fransman naar een speciale instantie om zijn eer te verdedigen: de 17e kamer van de Parijse rechtbank, voluit la 17e chambre correctionnelle du tribunal de grande instance de Paris. In plaats van die handschoen te gebruiken en je leven te riskeren, kon je voortaan zeggen: ik sleep u voor het 17e.
Oorspronkelijk werd deze kamer in het leven geroepen als ‘Perskamer’, en zo wordt hij soms nog wel genoemd: een rechtbank die de vrijheid van de pers en de vrijheid van meningsuiting moest afbakenen en bewaken. Die moest oordelen waar opinie eindigt en laster begint. Chambre d’opinion wordt ook wel gebruikt.
In deze eeuw is de 17e kamer vooral een zeer geliefd instrument geworden voor radicaal islamitische en antiracistische belangenorganisaties, om iedere vorm van kritiek op de islam in de kiem te smoren. De meest venijnige en fanatieke van dit soort clubs is het CCIF: het Collectif Contre l’Islamophobie en France, een salafistische groepering, algemeen gezien als de uitvinder van het onzinnige begrip ‘islamofobie’, en gelieerd aan de Moslimbroederschap, onder meer via de Egyptische familie Ramadan.
Ja, die van Tariq Ramadan, kent u hem nog, de wetenschappelijke charlatan die de Erasmus Universiteit een flinke poot uitdraaide. Tariq is in Frankrijk veel en onaangenaam in het nieuws -Frans is zijn moedertaal-, op dit moment vanwege een tweet waarin hij zegt dat besnijden van vrouwen een ‘islamitisch cultureel dingetje’ is, waar moslims zelf over moeten discussiëren en anderen zich niet mee moeten bemoeien.
Om nog even verder de toon te zetten, de woordvoerder van het CCIF, een zekere Marwan Muhamed, deed deze uitspraak:
Qui a le droit de dire que la France dans 30 ou 40 ans ne sera pas un pays musulman? Personne n’a le droit de nous nier cet espoir là. De nous nier le droit d’espérer dans une société globale fidèle à l’Islam. Personne n’a le droit dans ce pays de définir pour nous ce qu’est l’identité française.
Het komt hier op neer: ‘niemand heeft het recht ons moslims de hoop te ontnemen dat Frankrijk over 30 of 40 jaar een islamitisch land zal zijn, of dat de hele wereld trouw aan de islam zal zijn, en niemand heeft het recht ons als moslims voor te schrijven wat de Franse identiteit eigenlijk inhoudt.’
In een vorig stuk noemde ik de Franse historicus Bensoussan, die zich voor de rechter moest verantwoorden. Hij had in een televisieprogramma de alleszins correcte opmerking gemaakt dat antisemitisme deel uitmaakt van de Arabisch-islamitische cultuur, en jonge moslims met de moedermelk wordt ingegoten(*).
Die rechter was er vanzelfsprekend één van de 17e kamer, de aanklacht kwam van het CCIF, en luidde zoals gebruikelijk in dit soort zaken: aanzetten tot haat en discriminatie van moslims. In zo ongeveer de enige krant die niet altijd meedoet aan het knuffelen van de moslim, de Figaro, werd deze zaak een ‘juridische lynchpartij’ genoemd.
Bensoussan werd vrijgesproken door de 17e kamer, maar het CCIF ging in beroep.
Robert Ménard, de Front National burgemeester van het Zuid-Franse Béziers, werd door de 17e kamer veroordeeld tot een geldboete, omdat hij in het openbaar had gezegd dat hij Franse schoolklassen met meer dan 90% islamitische leerlingen geen goed idee vond. Hij werd veroordeeld tot een boete van 5000 euro.
De journalist van Algerijns-joodse afkomst, Eric Zemmour, werd twee keer door de 17e kamer veroordeeld, in 2006 en 2014. De eerste keer had hij in een discussie op tv gezegd dat Franse gevangenissen voor meer dan 70% vol zaten met volk uit Noord- en zwart Afrika, een statistisch gegeven waar niets op valt af te dingen, maar dat niet in het openbaar mag worden uitgesproken, omdat het dan aanzet tot haat en discriminatie, aldus de rechtbank.
De tweede keer had hij in een interview met de Italiaanse krant Corriere della Sera gezegd dat moslims zouden moeten kiezen tussen de islam en Frankrijk. Zoiets verschrikkelijks mag natuurlijk al helemaal niet worden gezegd, zelfs niet als het alleen maar de mening van iemand is.
De straf was in beide gevallen een boete van een paar duizend euro.
Ondanks het eerder gesignaleerde antisemitisme uit islamitische hoek, dat woekert als een bosbrand in Frankrijk en elders in Europa, is me niet direkt een geval bekend dat daar iemand voor werd vervolgd, in ieder geval geen moslim. De 17e kamer heeft wel ontkenners van de massamoord op joden aangepakt, een strafbare mening in Frankrijk en de meeste andere Europese landen, mits in het openbaar verkondigd, en mits door een niet-moslim, althans, zo lijkt het.
Nog één gevalletje van vrijspraak, de Seine is niet alleen met tranen gevuld.
De vooraanstaande filosoof en auteur Pascal Bruckner (lees die man!) werd door een paar radicaal islamitische organisaties voor het 17e gesleept, omdat hij had gezegd dat deze organisaties ideologisch medeschuldig waren aan de slachting bij Charlie Hebdo, door te weigeren die slachting te veroordelen, of door hem zelfs te vergoelijken. Daar zit natuurlijk wat in: als je zo’n massamoord weigert te veroordelen -zoals onze eigen clown Peter R. de Vries- gaat men in bepaalde kringen al snel denken dat er niets verkeerd aan is, en kun je wachten op het volgende abbatoir.
Wat kan mij die 17e kamer schelen, hoor ik u denken. Het is hier Frankrijk niet en wij hebben al genoeg gezeur met die halfgare processen tegen de Greet.
Luister en huiver: vorig jaar werd een Zwitser aangeklaagd voor het 17e, omdat hij op een Zwiterse site een Tunesische islam-apostaat aan het woord had gelaten, die nogal wat had aan te merken op diezelfde islam. De aangeklaagde journalist schreef voor de site Riposte Laïque, dat zoiets wil zeggen als ‘niet-religieuze repliek’. Een site die zich vooral tot doel stelt tegengas te geven aan de islamisering van Europa, volgens hen in volle gang. En een site die dagelijks uitgespeld wordt door iedere gesubsidieerde club ter bescherming van de moslim en/of ter bestrijding van racisme, om te kijken of er juridisch iets valt te ondernemen.
De 17e kamer van de Parijse rechtbank achtte zich aldus bevoegd een Zwitserse journalist te vervolgen voor iets dat hij schreef op een Zwitserse site, en dat inhoudelijk niet direkt met Frankrijk had te maken. Hij gebruikte zijn moedertaal, Frans, en via het internet konden Fransen zodoende aangezet worden tot haat en discriminatie van moslims, volgens de redenering van deze rechtbank in Parijs.
Tja. Hoeveel Fransen begrijpen er Engels, zou iemand zich af kunnen gaan vragen. Of Nederlands? Hoelang gaat het nog duren voordat Geenstijl of TPO in Parijs voor de rechter wordt gesleept? Ik zie de Nederlandse justitie daar nog wel likkebaardend aan meewerken, zeg maar net zo snel als ze dat ooit deden toen het om joden ging.
* In feite had Bensoussan slechts een andere Marokkaanse geleerde geciteerd die deze wijsheden in een boek had opgeschreven.
