Wat zullen ze een lol hebben gehad bij NIDA, de islamitische partij in de Rotterdamse gemeenteraad. Niet alleen kregen ze een extra zetel toegeworpen toen Leefbaar-raadslid Mohammed Anfal naar hen overstapte, het leverde ook een opgestapte Leefbaar-wethouder en een politieke crisis op. Door de overstap van Anfal is het college van Leefbaar, D66 en CDA haar nipte meerderheid kwijt. Wethouder Ronald Schneider zat al zo in de politieke problemen dat hij zichzelf nu niet meer in staat achtte ook maar één lid van de oppositie te overtuigen dat hij zou kunnen blijven.
Heerlijk natuurlijk, zo’n politieke crisis. Het is altijd prijsschieten bij disfunctionerende rechtse partijen, zoals Trots, LPF en VNL. Leefbaar gold altijd als relatieve uitzondering: er waren weinig problemen of ze duurden maar kort. Maar nu lijkt het dan toch na lange tijd mis te gaan. De crisis is deels een vervolg op gedoe rond de benoeming van Schneider, drie jaar geleden. Hij werd wethouder met steun van oppositie, ten gunste van Leefbaar-raadslid Ingeborg Hoogveld. Zij had deze week geen zin hem nog te steunen en er wordt gespeculeerd dat ze binnen Leefbaar niet de enige was.
Geen goede week dus voor Leefbaar, waar men sowieso alle zeilen moet bijzetten om komend jaar de strijd met de nieuwe Rotterdamse PVV te overleven. Waarom Wilders juist in Rotterdam wil meedoen aan de raadsverkiezingen is een raadsel. De Rotterdamse PVV bestaat immers in feite al: Leefbaar. Het resultaat van die strijd zal zijn dat rechts zo verdeeld is dat er vrijwel zeker een links college komt. Leefbaar moet proberen het initiatief te houden en deed dat vorige week nog met een alliantie met Thierry Baudet, maar dat is niet voldoende om de crisis van deze week te vergeten.
Toch heeft Leefbaar ook een beetje geluk: de meest pijnlijke vragen over de affaire van de weggelopen Anfal worden niet gesteld. Wie is deze man eigenlijk? Hoe selecteert Leefbaar haar raadsleden? Wat moet een raadslid volgens Leefbaar kunnen? Kun je daar de oorlog met Wilders mee winnen? Een intrigerende column van de Rotterdamse politiek verslaggever Marion Keete geeft wat eerste inzichten. Keete is een van de weinige echte kenners van de Rotterdamse gemeentepolitiek en kan dus als geen ander een oordeel vellen.
Keete had nooit contact met Anfal en achteraf verwijt ze zichzelf dat. Onzinnige zelfkritiek natuurlijk: er was ruim drie jaar lang geen aanleiding om met Anfal contact op te nemen. Google maar eens op zijn naam en je komt geen debat of initiatief tegen. Het belangrijkste wat Keete opviel was Anfals doodse stilte, hetgeen hem op commentaren kwam te staan als grijze muis en nietsnut. Hij stemde mee met Leefbaar en dat was het dan. Keete kwam nooit op het idee dat er langzaam een kloof groeide tussen Leefbaar en hun schuchtere excuus-Marokkaan.
Anfal werd ooit door Leefbaar-raadslid Dries Mosch geholpen bij een conflict met de gemeente. Een rare aanleiding om je bij een politieke partij aan te sluiten en al helemaal gek om vervolgens in de gemeenteraad te gaan zitten. Hoe inhoudelijk de motivatie van Anfal was blijkt uit de enige (!) verwijzing naar zijn bestaan op de website van Leefbaar: een interview toen hij kandidaat werd. Anfal vond het belangrijk dat allochtonen Nederlands spreken en zich aan de wet houden. Ook is hij tegen segregatie en slachtofferdenken.
Met die standpunten kun je bij elke partij terecht. Niet zo gek dus dat Anfal nu bij het islamitische NIDA zit. Dat past eigenlijk ook wel. Daar zeggen ze ook weleens algemene dingen.
In NRC doet Anfal deze week een poging het allemaal uit te leggen. Hij wist niks toen hij in de raad kwam, Leefbaar vond dat geen probleem en hijzelf kennelijk ook niet. En rechtse mensen maar denken dat een club als Leefbaar tegen positieve discriminatie is. Hier zien we nou precies waar dat toe leidt: iemand wordt om zijn migratie-achtergrond op het schild gehesen en dat is prima, want deze onbenul laat toch over zich heen walsen. Als het je drie jaar kost erachter te komen dat Leefbaar tegen de islam is, ben je gewoon totaal ongeschikt voor je rol.
Deze week riep Joost Eerdmans dat Anfal kiezersbedrog pleegt, maar zolang raadsleden een persoonlijk mandaat hebben en geen werknemer van hun politieke partij zijn, mag Anfal dit gewoon doen. Het probleem is juist dat Anfal zich veel te lang als passieve medewerker opstelde en dat het Leefbaar jarenlang niets interesseerde of hij ook maar iets toe te voegen had. En Anfal vond dat dan ook wel weer best, want ja, hij zat in de gemeenteraad en wist ook niet precies wat hij daar deed.
Met zo’n cultuur is het niet vreemd als je niet genoeg competente raadsleden kunt vinden, als je intern ruzie krijgt en als je volgend jaar van de PVV verliest.
