Om de zoveel tijd komt je een artikel onder ogen die je maag doet omkeren van ontzetting. Nu moet gezegd dat ik een dergelijke orgaanomkering op bijkans dagelijkse basis ondervindt, dus wat dat betreft all in a days work zal ik maar zeggen, maar toen het Parool een paar dagen terug uitpakte met het zoveelste ‘hoogbegaafde’ kindsterretje, ontsnapte er van de weeromstuit zoveel gal en brokjes aan mijn persoon dat ik mijn peperdure Perzische tapijt wel bij de vuilstort kan sodemieteren.
Ontmoet Laurent (7). Laurent (7) is naar verluidt begiftigd met een IQ van meer dan 145, en heeft de eerste twee klassen van het Gymnasium “met twee vingers in zijn neus” doorlopen. Nu mag Laurent (7) een halve dag per week meelopen op de afdeling Cardiologie van het AMC. Een “uitdaging”, aldus de vader van het ventje (tandarts) die zijn zoontje omschrijft als, I shit you not, “wetenschapper in de zuiverste zin van het woord”. Joe!
Los van het feit dat een hoog of verhoogd IQ -vooral op die leeftijd- helemaal nulkommanadanoppes zegt over de richting waarin het kind zich ontwikkelen zal, kun je je afvragen wat een kind überhaupt te zoeken heeft tussen een stel humorloze academici met ongerealiseerde academische ambities en zachte, bleke handen-verweesde hoogIQiërs in hun eigen recht die met Laurent (7) helemaal uit hun hoogbegaafde plaat gaan want weer een te cultiveren kindsterretje ontdekt waarop de eigen onvervulde ambities te gelde kunnen worden gemaakt.
Ik weet niet hoe u hierin staat, lieve lezer, maar ik vind het weerzinwekkend. En onnoembaar tragisch.
Wat dit soort dweepvoogden feitelijk doen is het doodslaan van bier dat nog niet eens goed en wel heeft kunnen gisten in het vat. Het vroegbewieroken van deze arme drommels, de in het vooruitzicht gestelde Einstein-wording, bewerkstelligt niets meer dan slimschuwe cone heads met een weliswaar hoog maar door jarenlang pamperen impotent gemaakt IQ. Precies vanwége de verstikkende bevoogding. Dit alles met de beste bedoelingen uiteraard (des te schadelijker).
Nu valt er op zich een solide argument te formuleren voor het bieden van uitdagingen aan een kind dat zich de leerstof sneller eigen maakt dan zijn leeftijdsgenoten, maar er is me dunkt een verschil tussen uitdagingen aanbieden en een kind- je eigen kind (7)- uitroepen tot “wetenschapper in de zuiverste zin van het woord”. Dan begrijpt men wetenschap noch het kind. Een hoog IQ op zichzelf is niets- een evolutionaire toevalstreffer en een voorste vereiste voor een glansrijke academische toekomst; dat moet je met andere woorden sowieso in huis hebben alvorens tot grote wetenschappelijke inzichten te geraken. Maar dan begint het avontuur pas, want dat is wat wetenschap is, “in de zuiverste zin van het woord” zo u wilt: een avontuur. En daarbij heb je helemaal niets aan het rondsmijten van indrukwekkend klinkende IQ-percentages, aan verbeelding en verwondering des te meer.
Wat wizz kids als Laurent (7) eigenlijk nodig hebben ter rijping hunner geesten is grote persoonlijke lebensraum, transpiratie, en heel vaak en hard op de bek gaan in de echte mensenwereld. Moet je maar eens opletten welke toppen men bereiken zal. Wat de veelbelovende talentjes nadrukkelijk niet kunnen gebruiken: de dweepzieke verstikkingszucht van gemankeerde tandartsen met een Leopold Mozart-complex.
