Kunnen we niet leren om samen, allemaal, gewoon leuk gezellig met elkaar overweg te gaan? Gebroederderlijk door één deur, als ware het twee handen op één buik. We zijn tenslotte allemaal kinderen van God op dezelfde moeder aarde. Een aarde die we moeten doorgeven aan onze kinderen, die we daarom moeten koesteren als onze allergrootste schat.
Waarom mag altijd alles maar zomaar worden gezegd? Het mag, maar moet het dan ook? Is het niet ieders verantwoordelijkheid om aan grenzen van de vrije meningsuiting te denken? Woorden kunnen immers zijn als kogels, blauwe plekken gaan wel over, woorden snijden dwars door je ziel. Kwetsen om het kwetsen, niet om de toon denken, alles maar zonder enige nuance puberaal onderuit schoffelen en altijd weer worden de minderheden, de zwakkeren, in onze mooie, gezellige, fijne, zo goed georganiseerde samenleving daar het slachtoffer van.
Terwijl: juist de sterkste schouders zouden de zwaarste lasten moeten dragen. Zonder solidariteit is onze samenleving ten dode opgeschreven. Een maatschappij waarin men niet naar elkander omziet is als de beschaving zonder heel veel subsidie voor kunst en cultuur: hard op weg naar het einde.
Uiteindelijk is alles liefde. Zelfs de grootste mond heeft immers een klein hartje. Elk mens heeft een reden om boos te zijn. Maar onder dat dikke pantser van woede zit een klein bang vogeltje. Een ruw diamantje. Een parel die alleen maar wacht op kansen om te grijpen.
Dialoog aangaan en verbinding leggen, alleen zo kunnen we de haat in deze samenleving tegengaan. Dialoog aangaan met de ander, juist die ander, vaak op de vlucht voor vreselijke oorlogen en geweld, heeft zoveel mooie verhalen te vertellen waarvan wij in dit koude kikkerlandje, waarin we zoveel hebben maar steeds niets willen weggeven, heel veel kunnen leren. Warmte, mededogen, saamhorigheid. Juist armoede en leed brengt mensen dichter bij elkaar. Wie niets heeft leert pas echt de waarde van liefde, gezin en warmte.
Vormgeven aan je leven moet ook betekenen: ruimte maken voor een ander. Niet altijd ikke, ikke, ikke, maar ook verplaatsen in hoe de ander het kan beleven. Wat voor jou zo doodnormaal is kan bij een ander een belangrijk ijkpunt in het innerlijke gevoelsleven zijn. Ga daarom niet zomaar voorbij aan heilige beelden of taboes maar besef dat jouw wereld ook maar een echo is van een gezamenlijke zoektocht op het veld des levens in een lang vervlogen tijd.
Democratie is vrede en recht, vrede en recht is gelijkheid. Een samenleving is niet wit of zwart of rood of geel, een samenleving is regenboog. Mensen zijn niet in te delen in mannen of vrouwen, homo’s of hetero’s, mensen zijn ontelbare unieke ikjes met allemaal een eigen rugzakje en in dat rugzakje een verhaal om te vertellen, alleen de taal kan deze mensen gevangenhouden in hokjes en kaders waarin toenadering en dialoog worden vervangen door egoïsme en het hardvochtige vocabulaire van de naargeestige erfgenamen van Theo van Gogh, die toch eigenlijk best wel vaak veel te ver ging met zijn zogenaamde vrijheid van meningsuiting-fetisjisme.
Gelijkheid moeten we kunnen aflezen aan de afspiegeling van de maatschappij in de instituties van onze samenleving: kleurlingen, vrouwen, transgenders, LGBTQHI’s, vluchtelingen, en natuurlijk moslims zouden veel vaker deel uit moeten maken van redacties, politiekorpsen, de top van bedrijven, het onderwijs en natuurlijk de kolommen van dag en weekbladen.
Samen vooruit, samen verder, inclusief en intersectioneel, voor wereldvrede, eerlijk delen, duurzaamheid, veganistisch en respect voor andere culturen.
Hoera voor de multicultuur! Hoera voor de grote overheid! Hoera voor het basisinkomen! Hoera voor vluchtelingenopvang! Hoera voor rijken belasten! Hoera voor de publieke omroep! Hoera voor subsidies! Hoera voor ons allemaal! We zijn allemaal winnaars! Hoera, een mensje! Hoera, een land vol slachtoffers!
