Gordijnen tekort om iedereen erin te krijgen. De nieuwe SIRE-campagne voor jongens deed precies wat de bedoeling was: ouders en onderwijzers er op wijzen dat jongens en meisjes niet gelijk zijn. Het deed velen pijn aan de ogen. Want iedereen ís gelijk. Boys not excluded.
De gegevens waar SIRE zich op baseert geven aanleiding genoeg om het eens over een andere boeg te gooien. Zo krijgen jongens, ondanks hetzelfde IQ, vaker een lager schooladvies, zijn zij oververtegenwoordigd in het speciaal onderwijs en krijgen jongens vier keer vaker dan meisjes de diagnose adhd. Meer dan de helft van de ouders herkent het probleem dat jongens te weinig zichzelf kunnen zijn.
Toch mag de campagne niet deugen. Het COC vindt ‘m oubollig en ronduit schadelijk voor jongens die geen hang hebben naar ravotten en stoeien. Anderen vinden de campagne stereotype en vragen zich af waarom SIRE meisjes en zij die nog twijfelen over hun sekse overslaat.
Verder is er natuurlijk kritiek op de cijfers waar de campagne op stoelt en zouden de juffen als schuldigen worden weggezet.
Ik laat de ruzies rondom de statistieken even voor wat ze zijn, omdat ik in de kritiek op de campagne nog iets anders ontwaar: verontwaardiging over het verstoren van de idylle van gelijkheid.
De collectieve opdracht die wij ons gesteld lijken te hebben is het verkleinen van de maatschappelijke en economische ongelijkheid. Voorheen waren gelijkwaardigheid en gelijke kansen de voorwaarden om vooruit te komen en de manier om de ongelijkheid te verkleinen. Maar dat gaat de egalitaristen van nu niet snel genoeg. Zij zijn niet langer tevreden met een eerlijk speelveld en een gelijke start, maar eisen gelijkheid als uitkomst. Het resultaat telt.
In het economisch debat is de onwenselijkheid van ongelijkheid net zo vanzelfsprekend als de strijd ertegen. De grote aandacht voor de oplossingen die de Franse econoom Thomas Piketty aandraagt om de ongelijkheid te bestrijden is niet toevallig. Herverdeling van inkomen aangevuld met het herverdelen van vermogen om de verschillen aan te pakken.
Het debat over maatschappelijke ongelijkheid woedt elke dag. Ook hier zijn gelijke kansen voor iedereen niet langer voldoende en dient gelijkheid het resultáát te zijn. Dat is terug te zien in quota voor bijvoorbeeld vrouwen aan de top en afgestudeerden aan de universiteit.
Zowel op het gebied van economische als maatschappelijke ongelijkheid gaat het niet langer om gelijke kansen, maar om gelijke uitkomsten. Deze dwingende militante cultuur is al zo vanzelfsprekend, dat een keuze van SIRE exclusief voor jongens door velen ervaren wordt als ongelijk en dus ongewenst.
‘Waarom een aparte behandeling voor jongens?’ ‘Mogen meisjes dan niet ravotten? Die moeten zeker weer met poppen spelen?’
SIRE benadrukt in deze campagne dat jongens van meisjes verschillen. Dat is vloeken in de kerk waar iedereen gelijk is. God bewaar ons voor de genderneutrale opvoeding.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
