Het grootste probleem van onze tijd is niet racisme, maar de ‘racificatie’. Racificatie is het tot een rassenkwestie maken wat daar in feite niets mee te maken heeft.
Wanneer je geen migranten uit Syrië of andere delen van de wereld wil opnemen dan ben je hoogstens hardvochtig, maar geen ‘racist’. Racificateurs en racificatrices willen ons echter doen geloven dat verzet tegen migratie ‘racisme’ is.
Wanneer je bezwaren hebt tegen een godsdienst dan ben je tegen die godsdienst, maar de apostelen van de racificatie willen ons doen geloven dat je dan toch eigenlijk iets hebt tegen een bepaald ‘ras’ en je dus de kwalificatie ‘racist’ verdient.
Opvallend is het enorme succes van de racificatie in talkshows. Er is een hele klasse nieuwe talking heads naar voren gekomen die in praatshows met droge ogen zit te beweren dat ze weer een nieuwe vorm van racisme hebben ontdekt. We lijden onder ‘racisme-proliferatie’.
De racificateurs hebben soms een quasi-wetenschappelijke achtergrond: zij ‘monitoren’ dan racisme en produceren daarover cijfers die in de talkshows tot verontwaardiging en onrust moeten leiden. Maar vaak gaat het bij de racificateurs ook om ‘people of color‘ wier carrière wat in het slop is geraakt en die in hun nieuwe rol als racificateur of racificatrice een mogelijkheid zien zich weer wat in de kijker te werken.
Hoe komen we hier vanaf? Ik zou zeggen door in het vervolg iedereen die met een nieuw klaagverhaal komt te confronteren met de vraag: “Bent u gediscrimineerd op basis van een uiterlijk kenmerk? De kleur van uw huid? De structuur van uw haar? Uw uiterlijk voorkomen?”
En als het antwoord dan “nee” is, dan moeten we die persoon beschouwen als een bedrieger: een racificateur. Hij of zij probeert van iets een rassenkwestie te maken wat het niet is.
Enfin, bedrog dus.
