De waarheid over gendergelijkheid is dat hoe meer gelijkheid er bestaat – door vrijheid van opleiding en beroep, verdeling zorg- en opvoedingstaken kinderen en aanpakken discriminatie – hoe harder vrouwen terugrennen naar typische vrouwenberoepen en hoe meer mannen gewoon het zware werk moeten doen. Dit is de zogenaamde ‘genderparadox’ die uitgebreid is onderzocht (zie hieronder), vaak met Scandinavië in het petrischaaltje. Noorwegen en Zweden zijn immers de meest ‘gendergelijke’ samenlevingen. Of toch niet?
De Noorse documentaire ‘The Gender Equality Paradox’ uit 2011 ontkracht het idee – dat ons in toenemende mate dwangmatig wordt opgedrongen als de nieuwe waarheid – dat gender een sociaal construct is (‘fluid‘, door iedereen zelf in te vullen) en dat biologische factoren ‘niet voldoende bewezen’ zouden zijn. Dit is niet alleen op zichzelf al onzin, zodra je ‘het sociale construct’ een handje gaat helpen in de richting van maatschappelijk wenselijke, gelijke uitkomsten, blijkt dat vrouwen en mannen allemaal terugvallen in traditionele rolpatronen. Vrijwillig en meer dan voorheen.
De verklaring daarvoor en bijvoorbeeld voor het feit dat jongetjes jongensspeelgoed kiezen en meisjes meisjesspeelgoed, wuiven postmoderne ‘wetenschappers’ uit de genderstudies weg als “uitkomsten waarnaar gezocht wordt”. Een beetje wat zij doen eigenlijk. Zij hebben echter een ‘theoretische basis’, zeggen ze. Of: ‘een hypothese’. En die moet kloppen, want gendergelijkheid is moreel juist.
In de documentaire zie je heel helder welk spel er gespeeld wordt. Genderwetenschappers, althans dezelfde volidioten die verantwoordelijk zijn voor de hype rondom genderneutrale wc’s, woorden en opvoeding zijn ideologisch gedreven om elk onderscheid tussen mensen weg te denken, en zo elk hard bewijs wat hun theorie onderuit haalt te negeren.
De documentairemaker vraagt zich aan het einde terecht af: ‘kun je wel een wetenschapper zijn als je niet elke mogelijke verklaring overweegt?’
