Filosoof Stephen Hicks heeft het enige echt relevante boek over postmodernisme geschreven (‘Explaining Postmodernism‘), met name relevant voor een beter begrip van de invloed van deze intellectuele stroming op de huidige pogingen belangrijke westerse waarden te ondermijnen. Een paar citaten uit onderstaand YouTube fragment:
“In oudere socialistische werken kunnen we vaak tekenen zien van ressentiment, jaloezie en woede, (…) dat de kapitalisten zullen krijgen wat ze verdienen, de wrange liefde voor deconstructie, het chronische gebruik van grove ad hominem argumenten. In mijn studie van de hele westerse traditie zijn deze tekenen zonder precedent. Stanley Fish (een Amerikaanse postmoderne literatuurwetenschapper, red.) bijvoorbeeld, die alle opponenten van positieve discriminatie ‘onverdraagzaam’ noemt, ze koppelt aan de Ku Kux Klan, en Andrea Dworkin: de radicale feministe die alle heteroseksuele mannen ‘verkrachters’ noemt. De retoriek is steeds hard, en daarachter zit een enorme sterke negatieve emotie.”
“Racisme en seksisme zijn nu overduidelijk de ‘hot issues’ dus we kunnen overhitte taal verwachten als we daarover debatteren maar tegelijkertijd worden ook historische figuren aangepakt. Al die dode, slechte, Europese mannen. Als je de deconstructies leest van grote schrijvers als Shakespeare, dan staat er: ‘weet je, Shakespeare is best wel goed maar het is jammer dat er zo’n element van seksisme in zit.” (…)
“Nietzsche gebruikt het concept van ressentiment in relatie tot de ‘meester en slaaf moraliteit’. (..) Binnen de slaaf moraliteit zijn mensen verzwakt, ze zijn passief, bang voor de sterken. Ze voelen zich daarom gefrustreerd, ze halen niet uit het leven wat ze willen, ze worden jaloers en ze gaan zichzelf stiekem haten – dat ze zo laf en zwak zijn. Maar niemand kan leven met de gedachte dat hij of zij van binnen een hatelijk persoon is. Dus de zwakkeren bedenken daar een rationalisatie voor, namelijk dat zíj moreel goed zijn omdát ze zwak, bescheiden en geduldig zijn. Geduld wordt zo een deugd. Gehoorzaamheid ook, en bescheidenheid. Het tegenovergestelde daarvan moet dan in hun ogen dus wel het kwaad zijn: agressie, trots, onafhankelijkheid, succes. Komt bekend voor?”
“En ze zullen zichzelf er nooit helemaal van kunnen overtuigen. Dat feit beschadigt ze van binnen. Ondertussen lachen de sterken – die alsmaar sterker worden, – ze uit, ook dat beschadigt ze van binnen. Op den duur voelt hij zo’n enorme zelfhaat en afgunst dat hij zal moeten toeslaan, hij voelt de behoefte anderen te kwetsen. Hij kan echter geen directe fysieke confrontatie aangaan – hij is immers te zwak. De hoop op revolutie is ook al vervlogen. Socialisme is de verliezer, en ze haten het dat ze de verkeerde kant hebben gekozen. Zijn enige wapens zijn woorden.” (…)
“Deconstructie is het vernietigen van andermans werk, aantrekkelijker dan zelf iets construeren. Het voelt voor hen goed om iets goeds te vernietigen. Hoe doe je dat? Als je iemand haat en je wilt hem kwetsen, raak je hem waar hij het voelt. Wat kun je bijvoorbeeld zeggen over een vader die van zijn jonge kinderen houdt? Dat hij een kinderverkrachter is. Of verspreidt geruchten. Wil je een onafhankelijke vrouw kwetsen, verspreidt dan het gerucht dat ze met haar man getrouwd is om zijn geld. Het doet er niet toe of het door iedereen geloofd wordt. Je doelwit is de psyche van de persoon die je wilt kwetsen.” (…)
“Trek dit door naar de westerse traditie die trots is op waarden als gelijkheid, rechtvaardigheid, openheid en het creëren van nieuwe mogelijkheden – het westerse zelfvertrouwen. Dit is onverdraaglijk voor iemand die totaal geïnvesteerd is in een mislukte uitkomst. Dus: ga af op de eigenwaarde van het westen – val het aan als seksistisch, racistisch, dogmatisch, erop uit te exploiteren. Ondermijn het in de kern. De woorden hoeven niet waar te zijn om schade toe te brengen.”
“Het is niet toevallig dat het postmodernisme deze aanvallen pleegt op de waarden van het westen in het volle besef dat de beschuldigingen die ze uiten niet waar zijn. Het is een psychologische compulsie – en zolang de vijand geraakt wordt is het goed. “
