In een vorig TPO-stukje (Racificatie als maatschappelijke kwaal) heb ik het gehad over ‘racificatie’: het tot een rassenkwestie maken van iets dat met ‘ras’ niets te maken heeft. Nu een nieuwe term: occidentofobie.
Een van de grote problemen van onze tijd, een probleem dat filosofen, politici, intellectuelen en geëngageerde schrijvers van onze tijd zou moeten bezighouden, is de haat jegens de westerse cultuur: de occidentofobie. De westerse cultuur, tot ontwikkeling gekomen in het oude Griekenland, het oude Rome, vermengd met christelijke elementen in de middeleeuwen, tot een herleving gebracht in de renaissance en geseculariseerd in de Verlichting is de bron van democratie, rechtsstaat en mensenrechten. Het is wat wij ‘zijn’. Of waar we ‘vandaan komen’. Het is de voedingsbodem voor de waarden die in grondwetten en verdragen worden uitgedragen. Het is waar onze ‘kernwaarden’ vandaan komen.
Maar die cultuur wordt aangevallen, niet alleen door de ideologie van terroristen, maar ook door ‘onszelf’. Wij, nuttige idioten die we zijn, wij zijn gaan denken dat die eigen cultuur ‘relatief is, immers alle culturen zijn gelijk. We zijn gaan denken dat we niet meer van ‘wij’ mogen spreken, immers dat is ‘wij/zij-denken’. We zijn gaan denken dat we niet arrogant mogen zijn, niet eurocentrisch, want dat is ‘racistisch’ (weer een mooi voorbeeld van ‘racificatie’). En zo meer.
En daarom staat die westerse cultuur zwak. Dertig jaar geleden kwam ik op het strand van Labadi beach (Ghana) Ben tegen. Ben was ongeveer 12 en mijn vriend. Hij voegde zich bij ons op het strand en vertelde over Ghana, zijn land. En hij zei met een stralende lach van oor tot oor: “Ghana is sweet as a mango”.
Wij, mijn vrouw en ik, vonden dat intrigerend. Ben kon toch ook wel zien dat Ghana arm was. Onze studenten wilden allemaal naar Europa. Toch zei Ben dat Ghana zo zoet was als een mango. Die liefde voor het eigen land en de eigen cultuur is men in Europa kwijt geraakt. Slavernijmonumenten, klagen over ‘koloniaal verleden’ (‘colonial studies‘ aan universiteiten), klagen over ‘westerse arrogantie’ (terwijl in werkelijkheid het westen van bescheidenheid en zelfverloochening op zijn rug ligt, pootjes omhoog). Wij zijn de ‘Ben’ in ons kwijtgeraakt.
En dat maakt ons zwak in de confrontatie met de krachten die de westerse cultuur bedreigen. Die occidentofobie, die haat jegens wat we zijn, maakt ons zwak. Heel zwak en kwetsbaar.
Ter bestrijding van occidentofobie zou een groot cultuuroffensief nodig zijn. Je zou dat zelfs als een expliciete doelstelling van de EU of van de Raad van Europa kunnen zien. De EU denkt nu dat ze ‘islamofobie’ of ‘racisme’ moet bestrijden. Maar vanuit het Europees mensenrechtenperspectief zou men ‘islamofobie’ of ‘religiofobie’ (in het bijzonder ‘monotheïsmofobie’) als een uiterst rationeel en wenselijk verschijnsel moeten waarderen.
Moet ik dit nog verder beargumenteren? Dat zal toch nauwelijks nodig zijn? De grote wereldreligies van jodendom, christendom en islam hebben namelijk verschillende uitgangspunten die deze religies moeilijk verenigbaar maken met democratie, rechtsstaat en mensenrechten. Angst voor, of afkeer van, theïsme of religie in het algemeen zou men derhalve veel positiever moeten waarderen dan gebruikelijk is.
De afkeer van het Westen daarentegen is een groot probleem. En die afkeer van de westerse cultuur is tegenwoordig zo wijd verbreid binnen Europa, en ook in de Verenigde Staten van Europa, dat het gevaarlijke vormen begint aan te nemen. Een cultuur kan namelijk niet voortbestaan als een groot deel van de bevolking die cultuur haat of daarvan een disproportionele afkeer heeft. Dat wisten ze in Ghana heel goed en daarom was Ben op school ingeprent dat Ghana zo zoet als een mango was. Met name de bestuurlijke en intellectuele elites in het westen zijn totaal verziekt geraakt door occidentofobie.
De EU (laat de EU ook eens een echt project aanvatten!) moet dus in actie komen met een goed doordacht programma om onze culturele zelfmoord tegen te gaan.
Heel praktisch? Ik zou denken aan meldpunten voor occidentofobie. Misschien ook criminalisering van occidentofobie. Misschien nog niet de occidentofobie zelf strafbaar maken, maar dan toch het aanzetten daartoe. Verder voorlichting op scholen over de zegeningen van de westerse cultuur. Het presenteren van statistieken waaruit blijkt dat in de westerse cultuur mensen rijker, gezonder en gelukkiger zijn dan in niet-westerse culturen.
Natuurlijk weet men dit wel in niet-westerse culturen, want dat is ook de reden waarom mensen uit niet-westerse culturen naar het westen komen en niet omgekeerd. Maar toch wordt in het Westen ook voortdurend de occidentofobie aangewakkerd door de overmatige beklemtoning van de minder goede kanten van de westerse cultuur: nadruk op slavernijverleden, kolonialisme, twee wereldoorlogen et cetera. Er wordt door de occidentofoben geen middel geschuwd om de haat jegens het Westen aan te wakkeren.
Idealiter zou men het recht, en het strafrecht in het bijzonder, niet moeten gebruiken om de opvattingen van mensen te beïnvloeden, maar occidentofobie is nu zo wijd verbreid dat het vreet aan de grondslagen van Europese samenlevingen. Ik wil niet dramatisch gaan doen, maar toch: ja, die zullen ten onder gaan wanneer deze tendens zich blijft voortzetten. De situatie is dus werkelijk kritiek. En dan is, als ultimum remedium, de inzet van het strafrecht niet langer te vermijden. Occidentofobische delicten zullen moeten worden gestraft. Occidentofobische partijen zullen, als in strijd met de openbare orde en de goede zeden, moeten worden verboden. We moeten ook een cordon sanitaire bouwen rond occidentofobische partijen en we zullen op zijn minst de adverteerders in occidentofobische kranten moeten waarschuwen dat zij een bijdrage leveren aan de Untergang des Abendlandes.
Alleen wanneer we dit gigantische reddingsprogramma tot een succes maken, heeft het Westen kansen op overleving. Zo niet, dan zullen de westerse landen ‘voltooidlevenlanden’ worden en roemloos ten order gaan. Zoals het Romeinse Rijk.
