Iemand die ik waardeer is van Twitter af. Ze schreef me een lange e-mail waarin ze het uitlegde.
“Ik zat in de auto terug naar huis en dacht: wat als ik nou gewoon stop? Wat zou ik dan missen? (…) Dit levert geen debat op, enkel boze mentions of mensen die verhaal bij me halen waarom ik zo rechts ben geworden. Terwijl ik mezelf nog steeds niet zo heel rechts zie, eerder liberaal, rechts van het midden qua economie, maar links qua onderwijs en zorg. Nou ja, dat doet er ook niet toe. Zojuist weer gezeik in de DM van mensen met wie ik het ooit goed kon vinden.”
Ze ontvolgde dus iedereen. Een dag eerder las ik een bericht van een vrouw op Facebook die het andersom aanpakte. Ze was ‘actief geworden voor Forum voor Democratie’ schreef ze en kreeg een hoop ‘onfatsoen’ over zich heen.
“Het fatsoen aan je kant is geenszins een belemmering om je onfatsoenlijk te gedragen. Daarom ook besloten de FB ‘vrienden’ te ontvrienden die niet de discussie of het debat (durven) aangaan over de inhoud, maar mij beschuldigen van de meest vreselijke dingen… echte vrienden weten wel beter gelukkig!”
Ter linkerzijde is men drie keer zo snel geneigd om mensen te ontvrienden vanwege politieke opvattingen dan ter rechterzijde, blijkt uit Amerikaans onderzoek, en we zien hoe totalitaire middelen worden ingezet om mensen van Youtube, Facebook en Twitter weg te jagen. Maar ik merk ook een omgekeerde trend: Het is mooi geweest, het gedeug, het op eieren lopen – je verontschuldigen dat je bestaat. De beschuldiging dat je een slecht mens bent.
Bob Marley zei:
“The people who are trying to make this world worse are not taking a day off. Why should I?’
Politiek correct links zal hun gedrag nooit als onfatsoenlijk zien, omdat fatsoen onvermoeibaar en onwankelbaar zonder introspectie als sociaal glijmiddel kan functioneren, en vrij verkrijgbaar stroomt, binnen de oevers van een ondiep, kabbelend riviertje waarin niemand ooit zal verdrinken. Een grote sociale ruimte die beroofd is van elke vorm van originaliteit, waar ideeën slechts in- en weer uitgeademd hoeven te worden, en artistieke uitingen gewoon zijn wat de mensen eisen dat het is, daarin groeit en bloeit slechts fatsoen. Omdat het verder niks voorstelt moet het uithalen naar anderen. And it will. Als daarvoor op den duur standbeelden moeten sneuvelen, zoals we nu zien, dan moet dat maar.
Deugers – van vingertjes in de lucht tot Black Lives Matter en Antifa – ze nemen er nooit een dag voor vrij, ze moeten er steeds maar zijn, bij gebrek aan iets beters, een overtuiging, laat staan een prestatie. Voorkomen dat de leegte tastbaar wordt is een fulltime baan – geen reden voor anderen om te luieren dus.
Stoppen met je stem laten horen, zeker als dat is wat je graag doet, is nooit een goed idee, doorgaan is inmiddels een plicht. Jouw plek wordt anders ingenomen en opgevuld met meer leegte. En je hoeft helemaal niet te discussiëren, op Twitter, of je te verdedigen tegen de klippen op, desnoods maak je Reggae muziek en zing je erbij. Maar maak jezelf niet weg en vul het vacuüm op. Al was het maar zodat anderen, zoals ik bijvoorbeeld, nog over je kunnen schrijven.
