De Duitse journalist en politiek activist Michael Stürzenberger werd vrijdag veroordeeld door een strafkamer in München tot een gevangenisstraf van zes maanden wegens het ‘verspreiden van propaganda van ongrondwettelijke organisaties’. Alle aanwezigen in de rechtszaal werden streng gecontroleerd, er werden kopieën van identiteitspapieren gemaakt en na veel discussie (‘ik sta hier terecht!’) mocht Stürzenberger dan toch zijn pen mee naar binnen nemen. ‘Het was net alsof ik een terreurverdachte was’, zei hij.
Stürzenberger staat bekend als radicaal anti-islamitisch, en schrijft voor het islamvijandige blog ‘Political Incorrect’ (PI-news), maar naar eigen zeggen spreekt hij gewoon de waarheid. ‘Ik zal de waarheid blijven verkondigen’, zegt hij in een Youtube filmpje, opgenomen vlak na de uitspraak.
Het is opmerkelijk dat het proces en de veroordeling niet in de mainstream pers wordt genoemd. Je zou zeggen, als hij radicaal anti-Islam is, ‘extreem-rechts’ dus, dan ben je als krant of omroep toch gedekt door zijn slechte reputatie? Dat hindert ze anders nooit. Het feit dat de rechtbank een precedent schept is sowieso gewoon nieuws, en dat er over gezwegen wordt, is in het verlengde daarvan ook een politieke daad. Niet vanuit een politiek correcte geest, maar vanuit de wetenschap dat hier een nieuwe historische gebeurtenis – gevangenisstraf voor een foto met bijschrift in een ‘vrije democratie’ – meteen moet worden gereduceerd tot ‘normaal’.
Wat is er gebeurd? In juni 2016 verscheen een artikel in de Süddeutsche Zeitung over de relatie tussen Islam en Nazisme: ‘Hakenkreuz und Halbmond’ (‘hakenkruis en halve maan’), dat Stürzenberger vervolgens recenseerde op zijn Facebook pagina en de alternatieve nieuwsblog PI-news. Hij noemde daarbij nog de gerenommeerde Egyptische politicoloog Hamad Abdel-Samad die de relatie in zijn boek Het islamitisch fascisme reeds onder de aandacht bracht, alsmede de Beierse minister Joachim Herrmann die Mein Kampf vergeleek met ‘de oorlogsverklaringen van ISIS’. De Facebook post:
“De realisatie dat Islam een fascistische ideologie is, is twee jaar geleden door de Egyptische politieke wetenschapper Hamed Abdel-Samad gepresenteerd met zijn boek ‘Islamitisch Fascisme’. Ondanks dat dit al duidelijk was voor de Britse premier Winston Churchill (“De Koran is de ‘Mein Kampf’ van de profeet Mohammed”) is lange tijd voorkomen dat dit feit vanwege politieke correctheid openlijk gezegd kon worden. De Beierse minister Joachim Herrmann is nu ook op die trein gesprongen en vergelijkt ‘Mein Kampf’ met oorlogsachtige aankondigingen van IS, die op internet te vinden zijn. Van daaruit naar de Koran is het maar een kleine stap, die hij nog niet durft te nemen. De Süddeutsche Zeitung beschrijft in een artikel op vrijdag het Nazi-pact met Islam en citeert ook belangrijke verklaringen van Himmler en Hitler. Voor meer informatie zie de website van PI.”
Oftewel, nog afgezien van een oordeel over de juistheid of onjuistheid van die opmerkingen, zegt Stürzenberger niets nieuws. Het maakt de rechterlijke instanties, althans die in München, dus vooral uit wie het zegt. Uitgerekend een journalist, die juist meer bescherming zou moeten genieten wordt gestraft. Dat kan niet anders dan uitsluitend een waarschuwend signaal zijn – geen oordeel over de inhoud, opzettelijk geen oordeel over de inhoud.
Alternatieve, niet politiek correcte opvattingen mogen blijkbaar niet in het leidingwater van de journalistieke berichtgeving terecht komen maar moeten in achterkamertjes blijven – waar ze makkelijker beschimpt en door het publiek veroordeeld kunnen worden – en op den duur geheel verdwijnen. Ik kan me anders niet voorstellen waarom politici en wetenschappers (nog) niet vervolgd worden – en er zo’n hoge straf wordt opgelegd.
Een originele, historische zwart-wit-foto van de Mufti van Jeruzalem, Mohammed Amin Al-Husseini, die de hand schudt met nazi-kopstukken stond ook op zijn Facebook-pagina, onderaan het bericht. Het gebruik van zulke foto’s wordt uitdrukkelijk gedekt door het Duitse Wetboek van Strafrecht, en dat stond ook niet ter discussie in het proces. Ook de Süddeutsche Zeitung gebruikte soortgelijke, originele foto’s. Volgens Stürzenberger diende het geheel om de chronologische kruispunten te laten zien van de twee ideologieën ‘islamisme’ en ‘nationaal socialisme’ en verwees hij naar onderzoek van Hamed Abdel Samad.
Volgens de aanklager in het proces voert Stürzenberger een ‘hetze tegen islam’, met name omdat de Mufti op de foto niet met een ‘halve maan’ symbool is gemarkeerd. De logica van die opmerking ontgaat mij volledig – waarschijnlijk wordt bedoeld dat daarmee de vergelijking niet opgaat, maar hoe dat dan een ‘hetze’ oplevert is dan nog niet beantwoord. En dan: voor een ‘voorbijgaande waarnemer’ zou dit beeld voldoende kunnen zijn om de religie in een kwaad daglicht te zien. ‘Die waarnemer kan in zijn timeline niet herkennen dat dit een historische beoordeling van het onderwerp is’.
Opmerkelijk is dus dat de aanklager – en de rechter – wel die historische beoordeling intact laten. Het verwijt aan het adres van Stürzenberger ziet daarom vooral op het slimmer maken van de mensen dan ze zijn, want – zo maak ik op uit de voorgaande woorden – ze zijn te dom om nazi-propaganda te onderscheiden van historische gebeurtenissen en feiten. Niet valt in te zien waarom dan niet alle documentaires en geschiedenisboeken over het nationaal socialisme strafbaar zouden zijn. Want de redenatie is: omdat mensen dat onderscheid niet kunnen maken, vallen we niet (zozeer) de propaganda aan, maar de feiten. Als mensen moeite hebben met kiezen tussen het medicijn en de kwaal, dan maar geen medicijn. Dan kunnen ze ook geen fouten meer maken. Het is zo Orwelliaans dat we een nieuw woord voor Orwelliaans nodig hebben.
Dat hoe het zit niet relevant is blijkt ook uit het volgende. De verdediging had nog verzocht om geweldsverheerlijkende citaten uit de Koran als bewijs in het proces te brengen, net als bevindingen van Abdel Samad, maar dat werd niet toegestaan. Dat was juridisch niet relevant, alleen hoe een boodschap kan overkomen. De safe space van Facebook mag niet verstoord worden.
Na zijn pleidooi kreeg Stürzenberger een staande ovatie in de rechtszaal. De rechter was daar zichtbaar geïrriteerd over, schrijven aanwezigen die er waren. De rechter: “De uitspraken van Stürzenberger zijn verkeerd, maar daar heeft het publiek geen idee van – zo achterin de zaal.”
Op die uitspraak reageerde het publiek geschokt.
Stürzenberger gaat nog in hoger beroep. ‘Tot aan de hoogste Europese rechter als het moet”, zegt hij. Maar de uitspraak is nu al niets minder dan een beroepsverbod voor Stürzenberger. Want het is volstrekt onduidelijk hoe je ‘voorbijgaande waarnemers’ ooit voldoende kunt uitleggen wanneer iets een historische foto is en wanneer niet. Het valt überhaupt allemaal niet meer uit te leggen.
Er ligt iets vreselijk te rotten in de, zo goed als totalitaire, Duitse staat.
