West-Europese staten zouden kunnen worden omschreven als managementsamenlevingen. Een samenleving waar met evidence based beleid en sociaal-culturele invloed de samenleving transformeert richting de ‘Inclusive Society’. Relevante concepten worden gemeten en ingezet om beleid te verantwoorden. In de managementsamenleving en de status quo die daarin opereert is directere democratie geen legitiem middel, ze is immers niet evidence based.
Het compulsief streven naar gelijkheid is het onderliggende culturele mechanisme onder de inclusieve samenleving. Voor Karl Marx was het streven naar gelijkheid belangrijk, maar niet absoluut. De ironie wil dat dit streven naar gelijkheid van klassen leidt tot identiteitspolitiek. Want wanneer men de gelijkheid tussen verschillende klassen wil doen toenemen moet men deze klassen kunnen onderscheiden en aanwijzen. Zodra een benadeelde klasse is ontdekt wordt deze verheven terwijl andere groepen geen aandacht krijgen. Of zoals de NRC onlangs kopte: De Gay Pride is niet meer gay. Dit creëert ongenoegen.
De identiteit van de klassen wordt bepaald door hun groepsgedrag, -karakter en –geschiedenis. Geschiedenis wordt door cultuurmarxisten uitgebuit voor de creatie van nieuwe identiteiten. Geheel in lijn met de Christelijke traditie spelen zij in op het gezonde schuldgevoel van de Europeanen tegenover geschiedenis, versterken zij deze en buiten deze uit. Zie hier de verklaring voor de opkomst van alternatieve partijen.
De definitie van de ‘Inclusive Society’ –een inherent marxistisch concept– vormt de grondslag voor de sociaal-culturele programma’s en subsidienetwerken van de Verenigde Naties en de Europese Unie:
“An inclusive society is a society that over-rides differences of race, gender, class, generation, and geography, and ensures inclusion, equality of opportunity as well as capability of all members of the society to determine an agreed set of social institutions that govern social interaction.”
Het verwezenlijken van dit ideaal geschied via verschillende middelen. Allereerst wordt een sociaal-cultureel streven naar gelijkheid gecreëerd waardoor de verschillen tussen de klassen als problematisch wordt ervaren door burgers. Wanneer burgers de verschillen tussen klassen niet problematisch vinden, dan is er geen basis voor de verandering in de samenleving.
Om die reden worden sociaal-culturele projecten gefinancierd omdat deze de overtuigingen van de bevolking beïnvloeden. De overtuigingen zijn volgens sociaalpsychologische modellen de basis voor menselijk gedrag en zo beïnvloeden de subsidieprogramma’s van de Europese Commissie de publieke opinie.
Een ander belangrijk aspect voor verwezenlijking is de methode voor het meetbaar maken van voortgang richting de ‘Inclusive Society’. In een managementsamenleving waarin sociale veranderingen worden gemeten en gemanipuleerd ontwikkeld men nieuwe concepten. Kinderen krijgen ritalin om de regressie naar het gemiddelde te ervaren in hun eigen leven.
Het Europees Parlement financiert onderzoeken met het doel progressieve bewegingen en sociaaldemocratische partijen bij elkaar te brengen. Het zijn onderzoeksinstituten die in lijn met de belangen van de status quo op financiering kunnen rekenen.
Zo organiseert de Europese Commissie projecten om de beeldvorming van migranten te verbeteren zoals ‘Displaced in Media – building an infrastructure to support participation of young refugees through media’. Een project waar tal van media uit verschillende lidstaten aan deelnamen voor het uitwisselen van best practices. Hiermee wordt via beïnvloeding van de media getracht het ideaal van de grenzeloze samenleving geloofwaardig te maken.
Wanneer u goed om u heen kijkt ziet u nog veel meer invloeden. In de realiteit lijkt het streven naar de ‘Inclusive Society’ echter tot polarisering en identiteitspolitiek. En in plaats van gelijkheid schept het steeds nieuwe identiteiten zodat het streven naar gelijkheid zichzelf in stand houdt in de compulsory equality loop.
