Gisteren verscheen het boek van de Hillary Rodham Clinton waarin ze uitlegt ‘Wat Er Is Gebeurd’ in de presidentscampagne van 2016. Met haar welteverstaan. De kaft alleen al is een een revelatie. Ten eerste, de titel zonder vraagteken: zij heeft de ‘closing argument‘ en ‘that’s that‘. De layout in blauw en wit heeft de uitstraling van een tandartsstoel, van een gedwongen bezoek daaraan. Je hoort in de verte de boor al. En haar harde lach. Ze speelt tandarts omdat ze een huilebalk is. De kaft is een poging geen huilebalk te zijn. In dat domein van emoties is alle creativiteit onbereikbaar.
Ze gaf ook een interview aan Vox – heel vermakelijk allemaal. Tranen van steen zie ik daar. Ze sprak over de ruim 500 pagina’s vol met excuses waarom ze de verkiezingen verloor. Tegen de levenslang gehypnotiseerde Vox interviewer zegt ze:
“Ik kan niet veranderen wie ik ben, ik wéét dat ik niet iemand ben die niet de waarheid spreekt, die geen verantwoordelijkheid wil nemen. Ik moest dus een campagne voeren als mezelf. (…) Maar dit was geen kleine verschuiving maar een ‘ground shaking‘ verschuiving. Normaal ging het in de politiek over wat realistisch was: hoe gaat je dit doen, vragen kiezers dan. Dat was hoe het altijd ging. Mijn man had dat, Obama had dat. De hoop die verbonden was met iets realistisch. Ik wist dat het zo werkte. Maar blijkbaar was dat in een TV-campagne die we hadden in 2016 helemaal verdwenen.
Ik ben wie ik ben en het is allemaal de schuld van de TV.
“(vanaf min. 13:00) Rechts zal een ramp zijn voor het land. (…) Zij willen de grondwet veranderen om het vriendelijker voor bedrijven te maken (…) Dus wat moeten wij doen aan de andere kant? Wij controleren namelijk de media niet zoals rechts dat doet, het is moeilijker voor ons om onze boodschap naar buiten te brengen. Onze hard bevochten politieke realiteiten zijn nodig om het tegen rechts op te nemen.”
Rechts controleert de media. Het is allemaal de schuld van de media.
“Als een normale Republikein had gewonnen, kijk dan was ik teleurgesteld geweest – ik denk niet dat het gebeurd was, maar toch, als het wel gebeurd was, dan had ik niet zo’n spanning gevoeld nu. Als de mensen niet de volgende keer hun stem gaan laten horen gaat dat ook met andere kandidaten gebeuren.”
Ik. ik. ik. ik.
Dit schitterende fragment uit het boek maakt de recensie helemaal compleet. De vrouw leeft in een totale waan. Ik heb ervan genoten.
Bizarre misreading: @HillaryClinton thinks the lesson of Orwell’s 1984 is that you should trust experts, leaders and the press pic.twitter.com/7rPbrq11fV
— JamesHeartfield (@JamesHeartfield) 12 september 2017
