Niet echt heel erg schokkend nieuws de afgelopen week: coaches kunnen doorgaans niet rondkomen van hun inkomsten als coach. Trouwe lezers van de rubriek Purple Pants, hier op DeJaap, kunnen zich elke week naast vele SEO Goeroes vergapen aan een niet aflatende stoet van allerhande coaches. Het lijkt er op dat er een grotere markt áán coaches is dan vóór coaches, hetgeen al meermalen de vraag opriep of er met coaching nog wel droog brood te verdienen valt. Een van de opvallendste zaken is dat het vaak niet om heel praktische werkondersteuning lijkt te gaan, maar vaker om therapieën en ‘bewustwording’, ze maar het zweverige traject. In korte tijd heeft ‘de coach’ als beroepsgroep zich ontwikkeld tot een gezellig stelletje ‘gekkies’, waar beroepsdruktemaker van weleer Emile Ratelband als de nuchterheid zelve bij afsteekt.
Mutsenimperium
Opvallend genoeg worden in het onderzoek van het “Tijdschrift voor Coaching” (bestaat echt) niet zoveel respondenten gevonden die actief zakelijk gebruik maken van Twitter. De ondervraagden zijn dus in ieder geval voor een groot deel niet eens diegenen die zich via Twitter aan de man proberen te brengen. De coaching blijkt naast een weinig lucratieve business verder een mutsenimperium pur sang, want als we dan toch een clichébeeld op willen roepen: het grootste deel van de coaches kan niet alleen niet van de eigen inkomen rondkomen maar is ook nog eens vrouw. (Sorry, dames.)
Een van de meest gemaakte fouten van het “succes is een keuze” type mensen is dat ze dezelfde soort gedachten en werkwijze bij anderen denken op te kunnen leggen of aan te kunnen zwengelen. In de praktijk blijkt niet iedereen hetzelfde en is de een meer een ‘Wozniak’ dan een ‘Jobs’. (Oók best succesvol, overigens.) Het is dan ook niet zo gek dat Marianne Zwagerman nog niet zo lang geleden vervloekt werd om haar strijd tegen de “mutsen” die een webshopje al heel ondernemend vonden. Het gaat echter te ver om Zwagerman dan maar te verwijten dat ze helemaal fout zit. Integendeel: hoewel ze in de media vast overkwam als de ‘Iron Lady’ die vindt dat iedereen dezelfde keuzes kan maken gaat het eigenlijk om hoe we onze eigen inspanningen waarderen. Een webshop kan heel leuk zijn, maar ís natuurlijk in 99% van de gevallen ook geen carrière.
Bachbloesem
Als je een werkende partner hebt (of een fijne erfenis) is het natuurlijk helemaal niet zo erg als je niet helemaal van je eigen inkomen kunt rondkomen. Dát is natuurlijk ook een keuze. Maar om langs de lijn Zwagerman te denken: zouden er niet eens iets meer dames mogen zijn die de bachbloesem laten liggen en een wat zakelijker richting in slaan? Hoera voor diegene die een eigen werk-begeleidingsimperium uit de grond weet te stampen op basis van haar ervaring als, serieuze, coach. Bravo voor diegene die het bestaan als coach opgeeft en een nieuw innovatief incubator concept neerzet. Het is al met al geen aanklacht tegen het “mutsen in de marge”, maar wel tegen diegenen die denken dat coach zijn ook een heel interessante carrière an sich is.
