Eberhard van der Laan leek niet dood te kunnen gaan. Hij was dan wel ziek maar hij was tegelijkertijd alom aanwezig. Alsof er maar een politicus rondliep in Nederland. Goed, je had lijsttrekkers die blijkbaar een volgend kabinet gingen samenstellen; een stel slapjanussen die al een half jaar lang vooral lijken te oefenen op hun meest nietszeggende glimlach. De blakende Haagse politici sukkelden voort en de doodzieke Van der Laan trok nog een laatste sprintje. De Haagse leegte werd de afgelopen zes maanden gevuld door Amsterdamse vechtlust. De rode koontjes van de kleurloze mannetjes staken schril af tegenover de flamboyante burgemeester met het asgrauwe gelaat.
Maandag kondigde de straatvechterij onder onze politici aan dat hij zijn werkzaamheden neerlegt. In een brief bedankt hij de Amsterdammers voor de steun die hij heeft gekregen tijdens zijn ziekte. Het is een brief van een aangekondigde dood. Het lichaam is niet meer tot werken in staat. De weinige tijd die hem nog gegeven is, wil hij doorbrengen met zijn familie. Een laatste stuiptrekking.
Het zal niet lang meer duren voordat we de kist met het lichaam van Van der laan in de grond zien verdwijnen. Voor die voorspelling hoef je geen raketgeleerde te zijn. En dus zeg ik het nu het nog zin heeft: Eberhard, je ben een goed mens.
