Annemiek van Vleuten won dinsdag het WK tijdrijden in het Noorse Bergen. Iets meer dan een jaar geleden lag ze tijdens de Olympische Spelen in Rio nog voor dood in een berm. Haar lichaam lag als een trekpop waarvan iemand de touwtjes had doorgeknipt op de aarde. Benen in het zand, hoofd op het asfalt. Iedereen hield zijn hart vast. Het leek onwaarschijnlijk dat ze nog zou opstaan, laat staan dat ze ooit nog op de fiets zou kunnen stappen.
Maar de wilskracht en de veerkracht van Van Vleuten is inmiddels legendarisch. Drie maanden geleden won ze al het NK tijdrijden en nu pakt ze, met een fikse voorsprong op nummer twee, ook nog de wereldtitel. Een heroïsche prestatie. Sjakie en zijn wondersloffen, maar dan op de fiets. En dat alles zonder ook maar een keer te zeuren. Van Vleuten doet in haar eentje meer voor de emancipatie van (sport)vrouwen dan al die feministische zeurpieten die zich dag in dag uit in de media in het slachtofferschap draperen.
Aan dat soort geneuzel doet Van Vleuten niet mee. Ze weet niet eens hoe je het woord slachtoffer schrijft. En dat is niet omdat ze daarvoor te dom is. Het is ook niet omdat ze een manwijf is dat haar emoties niet toont. Nee, het is omdat ze een prachtige sporter is met een sterke, stralende persoonlijkheid. Als ik een hotemetoot in Amsterdam zou zijn, zou ik eens voorzichtig informeren of Van Vleuten geen interesse heeft in een baantje als burgemeester.
