Foto: de twee slachtoffers van de terroristische aanslag op het station van Marseille.
De RATP, het openbaar vervoerbedrijf van Parijs, kampt tegenwoordig met een lastig probleem: sommige islamitische buschauffeurs weigeren plaats te nemen achter het stuur van een bus, als die eerder door een vrouw werd bestuurd.
Ik zou ze met kop en kont eruit gooien als ik het voor het zeggen had bij de RATP, maar anno 2017 is dat natuurlijk helemaal taboe, want islamofoob en racistisch.
En belangrijker nog, in dit land van de eeuwig durende staking: vakbonden wachten op de minste aanleiding om de boel plat te gooien. De vraag waar het zondag op de tv over ging, was: kun je zo’n chauffeur geradikaliseerd noemen? Ik zou zomaar zeggen van wel. In ieder geval behoorlijk strak in de islamitische leer.
Volgens lid van de Assemblée -het parlement- Daniëlle Obono klopt dit allemaal niet. Zij is van de ultralinkse partij La France Insoumise, zeg maar ‘Frankrijk niet onderworpen’, tot voor kort gewoon het Front de Gauche, het linkse front, maar dat deed misschien teveel aan het Front National denken.
Zo’n chauffeur heeft gewoon vooroordelen tegenover vrouwen, liet zij in dat programma weten, met de islam heeft zoiets helemaal niks te maken. In een interview met een krant ging ze nog een stap verder: die chauffeur was alleen maar een seksist, voor hetzelfde geld was hij niet eens gelovig. Heeft u het ooit zo zout gegeten?
Ik wel. De islamitische terrorist die dit weekend op het station van Marseille een vrouw van 20 wurgde, en haar zuster van 17 met messteken in haar buik om het leven bracht, daarbij Allah Akbar schreeuwend, werd door een ander parlementslid van dezelfde partij, een zekere Sonia Nour, per tweet een ‘martelaar’ genoemd. Ik verzin het niet.
Sonia Nour, qui se dit sur FB collaboratrice à la mairie de @La_Courneuve, qualifie l’égorgeur de #Marseille de “martyr”. pic.twitter.com/dLrmBGL54P
— Manon Bouquin (@Manon_Bouquin) October 2, 2017
Letterlijke vertaling van de tweet: “Als een martelaar een vrouw wurgt en een andere vrouw neersteekt, dan maakt iedereen een hoop herrie. Terrorisme, bloed, beschaving, bla bla bla. Maar als het patriarchale terrorisme ons iedere twee dagen dood maakt, hoor je ze minder met jullie grote bek.”
Wat ze kennelijk wil zeggen, is dat we ons niet alleen druk moeten maken over vrouwen die door terrorisme om het leven komen, maar ook over vrouwen die door hun man worden vermoord, blijkbaar één per twee dagen -heb ik even opgezocht: het is er één per drie dagen. Niet bepaald kies, maar mag je best zeggen, er zit zelfs wat in. Maar deze radikaal-communistische voormalige bibliothecaresse versprak zich met het woord ‘martyr’, martelaar. Dat komt haar zwaar te staan.
Ze is al op non-aktief gesteld bij de gemeente La Courneuve, waar ze werkte als assistent van de communistische burgemeester, en het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat ze voor haar tweet zal worden vervolgd. Die valt onder ‘apologie de terrorisme‘, goedpraten van terrorisme, strafbaar in Frankrijk, met een celstraf tot 5 jaar en een boete.
Dan kan ze de cel in met een andere parlementariër, M’jid El Guerrab, lid van de nieuwe partij van president Macron, die iemand in coma sloeg met de helm van zijn scooter.
Waarom zitten er toch zulke nutcases in het Franse parlement?
In Frankrijk en Engeland worden parlementsleden gekozen via het distriktenstelsel: om in de Assemblée of het Lagerhuis te komen, moet je een soort mini-verkiezing winnen in één geografisch bepaald distrikt, bijvoorbeeld een paar dorpen of een wijk van een stad.
In Nederland en Duitsland werkt het anders, zoals iedereen weet. Volgens voorstanders van het distriktenstelsel is het een goede zaak dat een politicus rechtstreeks verantwoording schuldig is aan een bepaalde groep kiezers, die hem of haar bij de volgende verkiezingen persoonlijk naar huis kunnen sturen als hij of zij niet genoeg heeft gedaan voor de belangen van deze groep, van dit dorp of van deze wijk.
Daar is zeker wat voor te zeggen. Leden van de Tweede Kamer worden zelden of nooit ergens op afgerekend, dat merk je voortdurend.
De nadelen zijn echter ook niet mis. Zo is het in Frankrijk of Engeland theoretisch mogelijk om over het hele land 49% van de stemmen te halen, en toch geen enkele zetel in het parlement te krijgen. Let op het woord ‘theoretisch’. In ieder geval is het voor kleinere partijen in een distriktenstelsel bijna onmogelijk in het parlement te raken. Zie UKIP in Engeland, of het Front National in Frankrijk. Of dit een nadeel of een voordeel is, laat ik aan u.
Wat in ieder geval een nadeel is, en zich nu manifesteert in Frankrijk, is dat er makkelijker idioten in het parlement gestemd worden. Ik zeg niet dat die bij ons er niet tussendoor glippen, maar zo bont als het er nu in Frankrijk voorstaat…
Vooral de zogeheten banlieues, zelfstandige gemeentes aan de rand van Parijs, zorgen voor vreemde vogels. Daar werden Obono en de van oorsprong Somalische vrouw van bovenstaande tweet allebei ergens gekozen. Zeg maar in zo’n wijk waar je op straat geen vrouwen meer ziet, omdat ze niet durven -als ze westers zijn, of van hun man niet mogen -als ze niet westers zijn. Het is opmerkelijk dat zulke wijken vrouwelijke parlementsleden hebben: die keus konden ze dan weer niet zelf maken, anders was dat niet gebeurd.
Daniëlle Obono, geboren in Gabon, vroeger een Franse kolonie, is vaker in het nieuws, en nooit positief. Ik zou zeggen, googelt u eens, maar dan is wat kennis van het Frans onmisbaar. Ze had persoonlijk en openbaar artiesten gesteund die een lied zongen met als belangrijkste tekst ‘nique la France’, fuck Frankrijk. Op zich niks mis mee, maar Fransen zijn honderd keer chauvinistischer dan wij, die vinden dat wel erg.
Toen haar naar aanleiding daarvan op de radio werd gevraagd of ze behalve de woorden ‘nique la France‘ ook ‘vive la France‘ uit haar mond kon krijgen, bleek dat niet het geval te zijn. Vorige week nog citeerde Obono in het parlement teksten uit de bijbel en de torah (La France Insoumise is ook berucht om zijn hardnekkig antisemitisme), om te laten zien dat er niks mis is met de islam, omdat alle religie’s oproepen tot wreedheid. Fransen wezen er fijntjes op dat ze het Nieuwe Testament links had laten liggen.
Eerdergenoemde nieuwe partij van president Macron, La République en Marche, werd bij de verkiezingen van juni meteen verreweg de grootste partij in de Assemblée, met voor het merendeel nieuwbakken parlementsleden, mensen zonder enige ervaring in de politiek. Dat kan verfrissend zijn, maar trok ook flink wat rare snijbonen, zoals een mevrouw Pascale Fontenel, eigenaar van een reisbureau ergens in de buurt van Le Mans, die zodra ze in het parlement was gekozen reisjes naar Parijs ging verkopen, met een excursie naar dat parlement als hoogtepunt. Ze trad zelf op als gids.
Wie weet worden de dames Obono en Sour over vijf jaar gewoon herkozen in de Assemblée. De leider van La France Insoumise, Jean-Luc Mélenchon, links-extremistische fan van Castro en Chavez, en drievoudig mislukt presidentskandidaat, is er dwars genoeg voor, en aan de kiezer in de banlieue zal het ook niet liggen.
