Het is 10 uur in de avond en er staat een prachtige, heldere volle maan aan de hemel. De temperatuur op mijn achterbalkon is aangenaam en het is windstil. Waarom hoor ik vandaag geen potten en pannen gekloink en geklepper? De Spaanse brandy smaakt vandaag ook al niet zo goed als normaal. Misschien zijn mijn buren moe? Iedereen lijkt ook tegen hen: de koning, hun koning bedoel ik, hun president, hun landspresident bedoel ik, alsook hun vice-president, die van de Europese Unie bedoel ik. Hoe kan dat nu?
Notabene na al het geweld van de Madrileense Guardia Civil afgelopen zondag tijdens het referendum? En na alle geweldloosheid en vredelievendheid van ontelbare Catalanen tijdens de mega staking, twee dagen later in het centrum van Barcelona?
Want geweldloos zijn ze, mijn buren. Of beter nog, ze zijn bereidwillig, een betere vertaling bestaat er niet voor het typisch Catalaanse woord taranna. Het werd mij al duidelijk toen ik jaren geleden hier naar toe verhuisde. Ik werd mij ervan bewust dat ik niet zo’n leuk persoon was. Of in ieder geval, dat ik nogal wat onvriendelijke trekjes bezat. Zo was er het moment dat ik al fietsend over de Rambla de Poblenou, een van de weinige ramblas met een fietspad, een paar voetgangers tegenkwam. Het was zeer vroeg in de ochtend en er was niemand op straat. Ze liepen gewoon op het fietspad zonder ook maar één keer om te kijken of er niet nog een fietser aankwam. Wat een snurkers! Vanzelfsprekend liet ik mijn fietsbel luid kling-klongen. Natuurlijk schrokken zij zich het apelazarus, maar dat weerhield mij er niet van om na het passeren ze nog ze een blik van ‘kijk toch uit waar je loopt!’ toe te werpen.
Zo, dat voelde goed. Ik had aan mijn burgerplicht voldaan door hen eens even goed de les te lezen, tenslotte is het fietspad voor fietsers en de stoep voor voetgangers. Ja, ook in Barcelona zijn er soortgelijke verkeersregels als in Nederland. Daar dient men zich dus aan te houden. Los van het feit dat de Rambla nog helemaal verlaten was op de vroege ochtend. Het verraste mij overigens dat de voetgangers mij geen scheldkannonades toewierpen. Ze hadden mijn boodschap toch wel begrepen? Ik meende in de verte zelfs een “disculpa” te horen…
Och, och, met het schaamrood op mijn kaken denk ik er aan terug. Gelukkig duurde het niet al te lang voor ik mij bewust werd van mijn nare (Nederlandse?) trekjes. Mijn Catalaanse buren nodigden mij uit voor een fietstocht langs de kust. Het moet meer dan 35 minuten fietsen zijn geweest op een nieuw aangelegd fietspad. Het was een prachtige dag. Achter mijn buren aanfietsend zwenkte ik van links naar rechts, en van rechts naar links, van fiets- naar voetgangerspad en weer terug om de vele voetgangers die kris-kras rondliepen te ontwijken. Het werd een prachtige slalom en mijn vertrouwd gespannen duim-aan-de-bel ontspande zich.
Wat een heerlijke fietstocht! Zelden had ik mij zo blij gevoeld door een fietstochtje. Bij thuiskomst voelde ik mij zelfs ongekend gelukkig: wat was het heerlijk om een aardig en flexibel mens te zijn. In de weken, maanden en jaren erna groeide mijn gevoel van taranna en daarmee leek ik gelukkiger, gezonder en vriendelijker te worden voor mijn omgeving.
Zoals wij Nederlanders het moeilijk te vertalen woord ‘gezelligheid’ koesteren, zo koesteren mijn buren hun woord ‘taranna’: ze zoeken de confrontatie niet op, ze gebruiken geen geweld, ze blijven de dialoog opzoeken, kortom, ze blijven te allen tijde bereidwillig. Zelfs als ze 400 euro voor de schoolcomputer van hun kinderen moeten betalen die ouders in andere Spaanse regio’s gratis krijgen. Zelfs als ze veel meer belasting afdragen aan Madrid doch minder autonomie genieten als streken zoals Baskenland. Zelfs als ze al jaren tegen Madrileense overheidsmuren aanlopen terwijl ze simpelweg vragen om de dialoog. Zelfs als ze neergeknuppeld worden wanneer ze willen stemmen vóór, maar let wel: ook tégen onafhankelijkheid van Spanje.
Mijn Catalaanse buren verdienen wat meer steun van de buitenwereld, niet om wat ze doen, maar juist om wat ze nalaten te doen: terugslaan. Wellicht kan de Nobelprijs voor de Vrede volgend jaar worden uitgereikt aan degenen die geweld voorkomen in plaats van ellenlange oorlogen voeren: mijn Catalaanse buren.
