Cuphead, de run ‘n gunner met de looks van een jaren-30 cartoon en gameplay uit de jaren 90, is een van de weinige exclusieve titels met eigenheid. Als icoontje tussen mijn collectie macho-shooters en racegames voelde hij meteen prettig misplaatst in mijn collectie; nodigde hij uit om gespeeld te worden. Wat ik echter niet van dit lief ogende spelletje had verwacht was dat het me in mijn gezicht zou spugen, op de bek zou slaan en me huilend onder de douche deed twijfelen over mijn capaciteiten.
Ja Cuphead is moeilijk. Irritant moeilijk zelf. Ik wist van mijzelf dat ik dit type games misschien ontwend zou zijn en me op moest maken voor een herintroductie van de hardcore run ‘n gunner. Maar omdat de laatste die ik kon bedwingen Contra Shattered Soldier op de PS2 was, leek het me nu ook weer niet zó lang geleden dat ik hier bedreven in was. Na ongeveer tien uur ermee doorgebracht te hebben geef ik toe dat Cuphead mij heeft gebroken. Wat nu volgt is een poging de schuld ervan niet bij mijzelf te leggen.
De voornaamste reden (denk ik) waardoor Cuphead me ontmoedigt is vanwege de manier waarop de game is gestructureerd. Cuphead bevat nauwelijks langgerekte levels waarin je je vaardigheden kan testen op wat makkelijke doelwitten. In plaats daarvan gooit het je direct tegenover een van zijn “eind”bazen (tussen haakjes, want ze komen dus nooit aan het einde van iets).
In gamejargon wordt dit ‘Boss Rush’ genoemd, en alhoewel het in staat stelt bazen direct te leren doorgronden mist er opbouw; een cohesie. Zeker voor een spel met zulke looks en een plot dat uitnodigt om meer van deze bazen te weten, zorgt het gebrek aan context voor een gebrek aan urgentie om ze te willen verslaan.
De enkele traditionele levels geven je daarnaast er net zo hard van langs als de bazen doen en berusten op precies hetzelfde soort ‘herstarten en partonen leren’. Cuphead heeft nergens rustpunten, geen enkele plek om naar te vluchten. De obsessie met zijn eigen ‘look & feel’ brengt ook offers met zich mee. Normaliter lichten bazen duidelijk op wanneer je raakt, of hebben ze overduidelijke ‘weak spots’. In Cuphead lijken je kogels de bazen nauwelijks te verstoren en blijven ze simpelweg hun animaties en gedaanteverwisselingen afdraaien. Dit in combinatie met het flauw-zachte geluid van je eigen kogels – een keuze die waarschijnlijk gemaakt is om de fantastische soundtrack niet te verstoren – maakt het dat je nooit het gevoel hebt dat je echt iets aan het aanrichten bent.
Maar lees dit alles dus vooral als de excuses van een recensent die een uitdaging niet aankon. Cuphead is voor mensen met betere reflexen en meer doorzettingsvermogen ongetwijfeld een parel en ik benijd dan ook eenieder die dit feest voor ogen en oren wél kan voltooien.
Cuphead: Studio MDHR voor Xbox One, Windows 10, Steam.
Afbeeldingen en video: © studio MHDR
