Onlangs kwam ik erachter dat mijn 13-jarige dochter Ianthe een heel ander idee heeft bij het nieuws dat “de hoofdkantoren van Catalonië verhuizen” dan ik. Zij denkt dat een hoofdkantoorverhuizing betekent dat een kantoor ook echt verhuist. Wij zijn ooit verhuisd van Amsterdam naar Barcelona. Dat weet zij nog heel goed. Dus als een hoofdkantoor verhuist, dan verhuist in haar ogen ook echt het fysieke kantoor. De vraag was dus meer hoe zoiets in zijn werk gaat: kan je het kantoor vervoeren over de weg of per trein of moet je het eerst afbreken (met een hoogwerker kraan en zo´n zware zwarte kogel) en dan weer elders opbouwen? En wat doen ze met die prachtige vlinder van onze energieleverancier Gas Natural Fenosa? En met de ster van La Caixa bank op de Avinguda Diagonal vlakbij school? Verhuizen die mee?
Bij mij viel het nieuws anders. Al dagen gingen de geruchten dat onze spaarcenten in euros bij een eventuele onafhankelijkheid zouden kunnen vervliegen in Catalaanse kloten. Ik liet het eerst links liggen omdat ik mij niet kan voorstellen dat wij binnenkort inwoners zijn van een “buitenstaat van Europa”. Toch belde ik vrijdagmiddag even met mijn financieel-wijze broer in Amsterdam om te vragen wat te doen. Zijn advies was helder en simpel: als het kan en niks of weinig kost maak je je geld over naar een bank waar er geen onzekerheid bestaat.
Helaas bleek het voor mij niet gratis of goedkoop. Mijn Spaanse La Caixa bank rekent een flink tarief voor het overmaken van geld naar een niet-La Caixa bank, laat staan een buitenlandse bank als de Nederlandse ING. Dat is voor mij dus al een hele barrière. Goed, ik besloot er nog een nachtje over te slapen.
Het slapen bleek een goede remedie (iets wat mijn moeder altijd al verkondigt): het hoofdkantoor van La Caixa bank heeft aangekondigd dat het gaat verhuizen naar Valencia om de snel-groeiende zorgen van haar klanten weg te nemen. Ik had mijn zorgen nog niet eens naar hen geuit, maar mijn bank is mij al voor en enig gevoel van opluchting zal ik niet ontkennen. Valencia, net ten zuiden van Catalonië, is ook een mooie stad aan de kust en ze spreken er voornamelijk Spaans. Voor iemand zoals ik die amper Catalaans spreekt is dat al best verademend.
Het gaf mij echter geen geluksgevoel vergelijkbaar met wat het klimaat, de straatcultuur of de tijd-glijd-voorbij-mentaliteit in Catalonië mij al jaren brengen. Het was meer een egoïstische opluchting: mijn Catalaanse buren bezitten niet dezelfde vrijheden als ik en de hele verhuizing (met of zonder gebouw) gaat ten koste van vele banen in Catalonië.
Vandaag kwam ik Jaume tegen op straat. We waren beiden gehuld in witte kledij om aan te geven dat we het studenteninitiatief om de dialoog tussen Madrid en Barcelona te promoten ondersteunen. Jaume is directeur van mijn lokale La Caixa-kantoor waar ik enkele jaren geleden mijn betaalrekening opende. Indertijd droeg hij nog een paarsige bonte stropdas met dasspeld. Ik verbaasde mij er toen nog over dat ik überhaupt op kantoor moest komen om een simpele betaalrekening te openen. Inmiddels ken ik Jaume redelijk goed. We zijn allebei Weegschaal uit 1970 en we opereren vanuit dezelfde Rambla. Zijn werkomgeving is de laatste jaren enorm veranderd: hij heeft een nieuw kantoor met een heus Apple-store gehalte; geen muren maar glazen puien, geen kamers maar open zitjes, een steward bij de deur en nog zo wat. Jaume´s aanpak is echter niet veranderd, hij belde mij laatst nog om te vertellen dat een andere client, Josefina, haar appartement wil verkopen; of ik nog interesse had in het vastgoed (en lees: bijbehorende hypotheek)?
Het appartement van Josefina is recht tegenover mijn favoriete weekend-ontbijt-cafe La Tertulia in onze Rambla. Ik ben bij haar langs geweest. De meer dan 4000 euros per vierkante meter klonken enkele weken geleden nog als acceptabel in mijn oren. Maar hoe zit het met de huizenprijzen vandaag? Wat is de vierkante-meter-prijs in tijden van de ongewisse onafhankelijkheid?
Ik blijf een buitenstaander en een observator, van zowel de politieke alsook de economische ontwikkelingen. De eventuele onafhankelijkheid, en wat eraan voorafgaat, is niet te overzien. Het appartement van Josefina en de hypotheek van Jaume laat ik voorlopig dan ook aan mij voorbijgaan. De situatie wordt pas echt bedreigend als ze mijn klimaat, mijn straat-cultuur of mijn de-tijd-glijd-voorbij-mentaliteit gaan afpakken. Kom ik dan in opstand? Of verhuis ik dan ook naar Valencia? Ik ga er nog even een nachtje over slapen.
