Na het afschuwelijke bloedbad in een kerk in Texas is het weer zover: ‘Waarom noemen we dit niet ook terreur?’ Het blijkt een diepe wens van velen om in de bezigheid van het bagatelliseren of ontkennen van (islamitisch) terrorisme andere vormen van geweld, die dat overduidelijk niet zijn, daar wél onder te scharen. Inconsequentie is het meest herkenbare symptoom van de zelfverloochening. Een aanval met een islamitische vrachtwagen in de menigte: ‘love is stronger than hate, don’t look back in anger, etc’, een aanval in een kerk door een suïcidale blanke schutter zonder politiek motief (voor zover we weten): ‘maatschappij ontwrichtend’. Zo kun je toch zeggen wat je echt voelt in de veiligheid van een correcte mening.
Als dit definitie-bashen nog een tijdje zo doorgaat zal de betekenis van ‘terrorisme’ verdwijnen. Het gevaar dat van politiek ideologische geweld uitgaat – de ontwrichting van samenlevingen, de totale willekeur ten opzichte van wie slachtoffer wordt en de haat voor onze vrijheid – heeft ons blijkbaar uitput. Ermee omgaan lukt nog door het bestaan ervan te ontkennen – door het op de grote hoop van ‘het onvermijdelijke kwaad’ te gooien of zelfs dat niet. En daarnaast wordt er ook van buitenaf een actieve ‘coping‘-campagne gevoerd om islamitisch terrorisme als ‘onze Westerse schuld’ neer te zetten. Dus dan moeten er wel ergens grotere en engere ‘terreur’-daders rondlopen!
Ik zie meer en meer mensen als Boudewijn van hierboven: ‘Terreur gaat toch om hoe érg het is?!’ In de Verenigde Staten zie je hoe de Las Vegas-shooter ook een terrorist werd in de ogen van wie dat nodig had en als dat cognitief niet lukte, dan in ieder geval de NRA of de grote, enge ‘republikeinen‘, die ‘met een politiek doel’ wapens leveren aan een munitie verslaafde natie. In deze redenatie is elke Amerikaan die een wapen bezit een terrorist (en zo letterlijk heb ik het ook ergens gelezen).
Al dit geroep over wie kwalificeert als een terrorist en wie niet, afgaand op huidskleur, het aantal doden, of een drie zonnestelsels verwijderd politiek verband is het einde van terrorisme als definitie en onderscheid. Terreur verandert in wat ‘erg’ is en wordt in die herwonnen controle over de werkelijkheid een welverdiende pauze van alle islamtische aanslagen en het verval van onze beschaving.
Hoe erg ál het kwaad is irrelevant als je politiek geweld wilt veroordelen en bestrijden. Kanker is net zo erg als een hartaanval als we de dood die erop volgt als maatstaf nemen. Maar toch onderscheiden we tussen ziektes en de ernst ervan zodat een arts ze verschillend kan behandelen. We geven geen chemo aan een hartpatiënten en geen bloedverdunners aan kankerpatiënten. Juist door geweld met een politiek doel te onderscheiden van geweld gepleegd door psychiatrische patiënten, gewetenloze psychopaten en nou ja, iedereen die niet met zijn daad bewust bijdraagt aan het voortzetten en realiseren van een politieke agenda bescherm je je land tegen beiden.
Door los te koppelen van oorzaken en motieven verdwijnt het ‘erg’ van massaal geweld. Dat is een voordeeltje voor onze laffe politici en corrupte weldoeners. De van het pad geraakte Amnesty International maakt van terreur gevangenen inmiddels al de politieke gevangenen van vroeger. IS-jihadisten keren nu terug ‘naar huis’, staat er in artikelen in kranten. Onze eigen minister van Justitie en Veiligheid, Ferdinand Grapperhaus, wil ‘in debat’ met terugkeerders en voelt er niets voor hun nationaliteit af te pakken. ‘Terreur komt door slechte integratie van immigranten’, is nog altijd de consensus onder veel deskundigen, en Amnesty op haar beurt: ‘immigranten zijn de onderdrukten van deze tijd’. Hoe kan je zo iets eigenlijk nog terreur noemen? Als het doodrijden van mensen in winkelstraten het gevolg is van onderdrukking? Een kwaad dat – als we Barack Obama mogen geloven – aan het eind van elke analyse ‘onze schuld’ is? Wat terreur ís wordt als zodanig ontkent, en wat het niet is, krijgt de kroon.
Als we zo doorgaan is straks niemand nog een terrorist of wij allemaal.
