Normaliter stept mijn 13-jarige Ianthe van en naar haar atletiekles. Maar de winter lijkt nu ook in Barcelona zijn intrede te doen. Rond zes uur in de avond wordt het al donker, ‘s nachts stijgt het kwik niet hoger dan 13 graden en vandaag hebben wij voor het eerst de verwarming aangedaan. Maar ophalen van de atletiek? Ik vind het wat overdreven. Ze moet het nu toch wel alleen kunnen! Tenslotte is het niet middernacht en zijn er nog veel mensen op straat.
Misschien zijn het de #MeToo-verhalen die haar bang maken. #MeToo is weliswaar de realiteit, maar voor de realiteit moet je niet vluchten, zo hoor ik mijzelf zeggen. Wees op je hoede, herken het gevaar, maar laat je niet bang maken!
Mijn Catalaanse buren zijn niet bang. Zij hebben alle vertrouwen in de Catalaanse politici, al zitten die in de gevangenis. Barcelona lijkt een nieuw tijdperk in te zijn gegaan en dat heeft niet alleen met de wintertijd te maken. Er heerst een relatieve rust en een groeiend vertrouwen in de opkomende verkiezingen van 21 december. Mijn buren rekenen op een vredige onafhankelijke Catalaanse toekomst.
De Catalaanse politici zitten momenteel nog ver weg in een Madrileense cel. Ze zouden vluchtgevaarlijk zijn en mogen daarom niet op borgtocht hun berechting afwachten. Justitie is bang dat ze net als Puigedemont naar de Catalaanse moederschoot in Brussel verkassen. Brussel toont zich inderdaad een ware moeder: ze biedt haar jongste kind een combinatie van uitdaging en ondersteuning aan. Een moeder die zorgt voor haar kind maar ook wil dat het kind volwassen wordt. In de zorgethiek en voor vele moeders een bekend fenomeen, maar in de politiek een nog onwennige rol voor het Europees Parlement.
Maar laten we eerlijk zijn: welk groter compliment kan moeder Europa zich wensen dan een kind het die het voogdijschap van het parlement verheerlijkt? De oudere kinderen zaniken vooral en trekken constant de Europese moederrol in twijfel. En dat terwijl verzorgen betekent dat je niet alleen de pupil troost, streelt en kalmeert in tijden van zorg en onrust, maar dat je ook een zorgzame versie van de waarheid, gegrond in de realiteit, aanbiedt.
Maar belangrijker nog, een goede moeder sluit haar kinderen niet op! Niet in de kast, niet in de slaapkamer, niet in de badkamer, niet in huis en zeker niet in de gevangenis. Tenzij het kind een gevaar vormt voor zichzelf of voor anderen. Maar zonder Catalaans leger geen gevaar. Dat Madrid geen goede voogd is voor de Catalanen is al lang duidelijk. Dat de Catalanen nog niet voor zichzelf kunnen zorgen is ook geen verrassing. Maar dat Europa een heuse moederrol mag vervullen is een geweldige kans.
Nu maar hopen dat Europa het Catalaanse kind niet met het badwater weggooit maar dat het kind zal worden ondersteund en uitgedaagd. Ikzelf heb inmiddels besloten mijn dochter niet te brengen maar wel te halen van de atletiek. Maar alleen in de wintermaanden, want daarna zal zij weer alleen moeten steppen.
