Na zes jaren te hebben vertoefd in het VWO vond ik het genoeg. Ik was klaar met de druk om de zesjescultuur te voorkomen waar zo op gehamerd werd, perfectionistisch als ik was. Mijn motivatie verkeerde in een dieptepunt, al probeerde ik dat te transformeren in een kracht om zo snel mogelijk mijn diploma te behalen. Zo geschiedde.
Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp het als menigeen zich afvraagt waar mijn negatieve instelling vandaan kwam. Mijn houding was tamelijk naïef. In andere delen van de wereld is educatie niet voor iedereen weggelegd. Wat mij echter stoort is dat ons schoolsysteem veramerikaniseert, steeds meer focust op prestatie. De cijfers liegen er niet om, steeds meer Nederlandse jongeren kampen met een burn-out.
Een tussenjaar wilde ik, weg van alles – op zoek naar mezelf in de wijde wereld. Eén jaartje wachten met studeren. Het boeide me dat zwarte diepe gat te ontdekken, een nieuwe cultuur te omarmen, nieuwe dimensies van mezelf te ervaren. Destijds kreeg ik vaak de vraag waarom ik op reis wilde, juist omdat ik de studiemogelijkheid had en aan mijn toekomst kon werken. Eigenwijs als ik was trok ik me er weinig van aan. Velen vroegen zich af hoe mijn ouders hun destijds achttienjarige dochter toestemming gaven te reizen, de wereld zit immers vol gevaren. En toch vertrok ik, met een backpack op mijn rug en een vliegticket in mijn hand, naar Indonesië om te reizen en vrijwilligerswerk te doen.
Er openbaarde zich een ongekende wereld voor me. Het vrijwilligerswerkproject was armoedig, in tegenstelling tot de faciliteiten voor de vrijwilligers. Ik kwam toch om te helpen, niet om mijn Westerse leventje te leren toe te passen? Ik maakte kennis met vriendelijke Indonesiërs en op vrije dagen ontdekte ik hun land. Spannend? Eerlijk gezegd voelde ik me er veiliger dan in Nederland. Ik werd gedwongen mijn gevoel te volgen, iets waar ik nog dagelijks van profiteer.
Ik heb de schoonheden der natuur mogen bewonderen. De groene oase, de geuren en kleuren waarin ik mezelf zo klein voelde maakten indruk. Door bepaalde dingen even niet om me heen te hebben realiseerde ik me welke dingen er echt toe doen in het leven: een dak boven je hoofd, genoeg te eten en dierbaren. Het leven is zo kwetsbaar en wonderschoon, alles wat we hebben is nu. Die gedachte draag ik nog steeds bij me. Als ik morgen dood ben dan wil ik dat mijn omgeving weet dat ik van ze hou, dat ik alles voor ze over heb en ik het allerbeste uit mezelf wil halen.
Door het reizen leerde ik beter omgaan met geld. Ik heb ervaren dat het veel dingen vergemakkelijkt maar niet zorgt voor meer geluk. Ik wil niet impliceren dat er in Nederland geen armoede heerst, integendeel. Ook hier wonen velen die elk kwartje moeten omdraaien. Mijn reis heeft ervoor gezorgd dat mijn levensvisie getransformeerd is. In Nederland moppert menigeen over belastingen die we betalen, in Indonesië zag ik met eigen ogen wat de tegenhanger hiervan is. Niet iedereen is dan fan van ons zorgsysteem, zo vanzelf sprekend is dat niet.
Met deze visie keerde ik terug naar Nederland, waar ik nu Voeding en Gezondheid met veel passie studeer. Mijn motivatie is groter dan ooit, ik ben wereldwijzer geworden en zit beter in mijn vel. De wereld is niet perfect, maar laten we ons persoonlijke geluk niet afhangen van de imperfecte dingen. Er valt nog veel te verbeteren in de wereld. laten we leven met die intentie. Elk stapje, elke handeling kan er één zijn en elk stap vooruit is geweldig. En wie kan, ga je eigen ontdekkingsreis aan.
