Een bisschop bij Dokkum het land binnen laten komen is vragen om moeilijkheden.
Maar nergens in het land lijkt Sinterklaas nog veilig. Al jaren.
Een bevriende acteur, die jarenlang een rol in het Sinterklaasjournaal speelde, vertelde me hoe hij al een paar jaar terug met zijn collega’s, allen in vol ornaat in een auto, door actievoerders omringd werd. En hoe bedreigt zij zich hadden gevoeld. Een andere vriend, die zich ooit in discussie op tv pro-Zwarte Piet uitgesproken had, vertelde me een paar weken terug dat de bedreigingen ook alweer binnenkwamen. Op mijn vraag waarom, antwoordde hij schouderophalend: “December komt er weer aan”.
Kennissen onderweg naar Leeuwarden stuurden mij zaterdag foto’s van de pro-Zwarte Pieters op de A7. “Heb net een agent gesproken. Ze proberen te onderhandelen. Ze zijn een beetje bang voor ze geloof ik”, appten zij. “De agent zei: we proberen een schietpartij te voorkomen.”
Het kinderfeest in Dokkum zelf, de aankomst van de Sint, ging, zwaar beveiligd, maar zonder incidenten ter plekke door, maar weinigen zullen er geen wrange bijsmaak aan hebben overgehouden.
En zo zal het ook de komende jaren zijn.
Beide partijen zullen elkaar beschuldigen het feest te ‘vermoorden’, beide partijen zullen wijzen op de excessen in het gedrag van de ander, beide partijen zullen blijven uitblinken in kinderachtige schijnheiligheid. Maar met volwassen vuisten en volwassen bedreigingen op de achterhand.
Het lijkt in elke maatschappelijke discussie in ons land nauwelijks te vermijden. De controverse rond het Sinterklaasfeest is niet anders helaas dan ander ‘maatschappelijk debat’. Het feest blijft zo even Hollands als het altijd was, maar in een veranderd Nederland: een land verscheurd door stammenstrijd.
In het gesprek met de eerder genoemde vriend constateerden wij treurig dat wie zich wel eens uitspreekt er eigenlijk niet meer toe doet als hij geen doodsbedreigingen krijgt. Het is mij tot op heden bespaard gebleven.
Hij pakte zijn telefoon. “Momentje. Er schiet me iets te binnen.” Mijn mobiel ging. ‘De volgende keer dat ik je zie maak ik je helemaal dood!‘
“Zo, nu doe jij er ook toe,” lachte hij me toe.
Er rest ons weinig dan er maar om te lachen. Als een boer met kiespijn. Als een katholiek bij Dokkum. Als een calvinist met Sinterklaas. Als Mark Rutte.
De oproepen van onze premier ‘gewoon normaal te doen’ klinken schril en machteloos. De dagen van december waren zelden, bij voorbaat, zo donker.
