Het is zondag half 10 in de avond. Deze zondag was weer een zonovergoten dag. Het begon met zonsopgang uit de zee, daarna ontbijt op het terras, picknick in de bergen en voor het avondmaal sardines met witte wijn. Een vertrouwde zondag in Barcelona. Maar nu hoor ik plots, vanuit het centrum, geknal en gesis. Het zal vuurwerk zijn. Ik heb net mijn dochter in bed gelegd en hoop dat zij rustig in slaap zal vallen. Ik laat de buitendeuren dus nog even gesloten. Richt mij bewust op de dagelijkse dingen. Ik vouw de was op. Nog steeds klinken er knallen. Ik ruim de vaatwasser uit. Plots zie ik lichtflitsen in de donkere avond. Nu zal ze toch wel slapen?
Ik open voorzichtig de deur stap het voorterras op. Inderdaad, in de verte lijkt er vuurwerk te zijn. Ik zie echter geen gekleurde lichtjes, sterren of vallende staafjes, maar hoor alleen de knallen en zie de lucht af en toe oplichten. Het doet mij denken aan luchtaanvallen in tijden van oorlog. De aanvallen zijn niet gericht op onze buurt maar een stuk verderop in de stad. Nu hoor ik toch ook sirenes loeien.
Vreemd genoeg doen de mensen op straat alsof er niets aan de hand is. In ieder geval proberen zij hun leven zo goed en zo kwaad als het gaat door te laten gaan. Het is wel wat stiller op straat, maar nog steeds zie ik mensen in sporttenue rennen, de hond uitlaten of op het terras een brandy bestellen.
Ondertussen gaan de bombardementen gewoon door. Ik stel mij voor hoe het er in het centrum van de stad uitziet: Catalanen zonder ledematen, ingestorte huizen en kantoren, onbeheerde kinderwagens, schoenen en kledingstukken achtergelaten op straat, ambulances, kris-kras door elkaar rennende mensen, brandende autowrakken en nog zo wat.
Ik kijk naar de sterrenhemel. Wat is het toch mooi daar. Een nieuwe planeet licht op. Het lijkt mij te wenken. Kom, wees vrij! Ontdoe je niet alleen van Madrid, schei uit met die onzin in Brussel, maar wees écht vrij: kom naar mij! Ik knipper even met mijn ogen. De kranten schreven al eerder over een planeet met de mogelijkheid tot leven, maar was dit werkelijk gaande? Een planeet als uitweg voor alle aardse, Spaanse of Catalaanse problemen?
Nieuwe lichtflitsen brengen mij weer terug in de werkelijkheid van mijn donkere straat en het centrum van de stad dat nu echt in lichterlaaie lijkt te staan. Mijn overlevingsdrang neemt nu controle over mijn lichaam en geest. Ik schenk mijzelf nog een Torres 10 in. Vervolgens herinner ik mij de draai-de-tijd-terug techniek van Isabel, onze yoga-lerares. Die techniek werkt zo: denk stap voor stap aan vandaag maar begin daarbij bij het einde van de dag en ga zo terug naar het begin.
Goed, ik zag dus mijn brandy, het donker, de buren zonder ledematen, de bombardementen, het vuurwerk, de sporters op straat, de terrasjes, de vaat, de was, mijn kind, de sardines met witte wijn, de picknick met tonijnsalade, het broodje ei met koffie, de zonsopkomst uit zee, mijn slaapkamer, het zwart achter mijn ogen, de ontspanning, de verslapping, het geluk…
Ja, het werd de hoogste tijd om weer te gaan slapen.
