De geluidsopname is huiveringwekkend:
De jonge Canadese docente Lindsay Shepherd zit voor een universiteitscommissie en wordt verhoord. Er is geklaagd over haar les. De commissie zegt vertrouwelijk te moeten houden om hoeveel klachten het gaat en hoe de klacht precies geformuleerd is. Het enige wat gezegd wordt, is dat een video tijdens haar les een of meerdere studenten gekwetst heeft.
De commissie houdt de docente daar verantwoordelijk voor en herinnert haar aan een nieuwe wet die in Canada gender-identiteit beschermt. Wie geen of te weinig rekening houdt met iemands sekse – bijvoorbeeld via taal – brengt de ander in onveiligheid. Zo is de redenering.
Door het tonen van de video is onveiligheid ervaren en Lindsay Shepherd moet daarvoor op het matje komen.
Dat onveiligheid of kwetsen niet haar bedoeling was, doet voor de commissie niet ter zake. “Je intenties kunnen goed zijn, maar wat telt is het effect dat ze hebben”, zegt een van de commissieleden.
De anonieme klacht, de druk van de ondervraging en het failliet van haar bedoelingen breken Lindsay Shepherd.
“Is het mijn taak leerlingen op een universiteit te beschermen tegen wat zich in de maatschappij afspeelt?”, vraagt zij door haar tranen heen. Dan concludeert Shepherd: “Ik kan het niet helpen als anderen zich onveilig voelen door lesmateriaal.” Maar dat pikken de ondervragers niet: “Denk jij dat dit jouw zaak niet is?”
Op de video in de klas is de Canadese professor Jordan Peterson te zien met zijn bezwaren tegen genderneutrale taal. De docente brengt ook andere visies ter sprake. Alles in het kader van een groot maatschappelijk debat in Canada over hoe mensen aan te spreken overeenkomstig hun identiteit.
Van de commissie krijgt Lindsay Shepherd te horen dat zij zich schuldig heeft gemaakt aan transphobia, oftewel micro-agressie jegens transgenders.
Shepherd geeft nog les, maar achterin de klas zit een collega die haar in de gaten houdt.
Dit is controle over taal en gedachten van mensen. Aan de horizon gloort een kwetsvrij Canada. De totalitaire verleiding is onweerstaanbaar. Altijd maar weer.
Niet alleen in Canada, maar ook in de VS en Europa rukt de totalitaire verleiding op. De ideologie is het beschermen van mensen die zich slachtoffer achten. Niet van fysiek geweld of maatschappelijke onderdrukking, maar van taal, tradities, afbeeldingen of afspraken die hun gevóelens kunnen kwetsen.
Zij worden geholpen en aangespoord door een leger ideologen en informanten, die zich opwerpen als strijders voor sociale rechtvaardigheid. In naam van een kwetsvrije wereld eisen zij steeds meer controle over de openbare ruimte en dus over het bestaan van anderen.
Deze week verdwenen in de kantines van de Universiteit van Amsterdam en de Hogeschool van Amsterdam de chocoladeletters. Een student was het opgevallen, dat er op de verpakking Zwarte Pieten stonden. De student Paul Kisner (27): “Ik wil dat de UvA een inclusieve omgeving zonder racisme is en vind dat ik als witte man moet opkomen voor de inclusiviteit van de academische gemeenschap.”
De student stuurde een email naar de leverancier van de chocoladeletters met een cc. naar de afdeling diversiteit van de universiteit en een dag later waren de letters verdwenen.
De meningen verschillen over Zwarte Piet, maar één opvatting maakt hier de dienst uit. Er had zich nog niemand van kleur gemeld wegens gekwetst, maar het lukt de student de chocoladeletters op voorhand weg te krijgen. Dat kan alleen als je een ideologie achter je hebt waarvan de mores al op veel plekken wordt gevoeld.
Het is een ideologie die gekwetsten heilig verklaard heeft. Culturele of sekse-identiteit geven toegang tot het privilege gekrenkt en beledigd te zijn. Daarmee wordt zoal het verhoor van een docente afgedwongen en de ruiming van chocoladeletters met de verkeerde verpakking.
Zoals het een intolerante ideologie betaamt is er geen plaats voor andere visies of goede intenties. Alleen de gekwetsten en hun ridders van de sociale rechtvaardigheid beschikken over het juiste oordeel. En er wordt op grote schaal naar geluisterd.
Het is de giftige cocktail van zelfmedelijden en zelfgenoegzaamheid waarmee iedere verantwoordelijkheid voor het eigen gemoed op het bord van de buurman wordt gelegd. Ik raad u aan: geef het terug. En laat u niets wijs maken, u bent niet verantwoordelijk voor de obsessie van een ander.
Het verhoor van Lindsay Shepherd: hier.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
