Meneer Pechtold,
Een schilderijtje uit de Provence. Kaarten voor Ajax-Feyenoord, Soldaat van Oranje, het Internationale Circusfestival, het Gala van de Nederlandse film, de musical De Tweeling, Even geduld aub en de Matthäus Passion. Een servies van Blond Amsterdam. Een fles champagne. Twee kuub ongekloofd hout. Een boek. Een cd van Tchaikovsky. Nog een boek. Nog een boek. Nog een boek. Nog een boek. Nóg een boek. Een rolkoffer. Een Bilderberg-conferentieaandenken. Weer vier boeken. Eh… vijf. Een silver plated fotolijstje. Kut, weer een boek. En nog een. En nog een. En nóg een. Nee, twee. Drie. Vier. Pfff, vijf. Drie keer een jaarkaart van het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Weer een boek. En nog een. Een fles whisky. Elf bijlen. Een theaterbon van acht tientjes. Boek. Boek. Boek. Drie fotoboeken. Een pook voor de open haard. Cadeaubonnen van Tijs van den Brink. RTL4-werkmannen die gratis een opslagplaats voor gekapt hout timmerden (van uw eigen hout). Een kistje wit (wijn).
Dat is wat u, volgens u, de afgelopen jaren allemaal cadeau kreeg omdat u namens D66 in de Tweede Kamer zit.
U bent, vergeleken met collega’s als Tunahan Kuzu, nogal gedegen in het bijhouden van die lijst.
In elk geval sinds begin 2016, toen u ‘vergat’ een cadeau gekregen vliegticket van 2750 euro voor een tripje naar Oekraïne aan te melden voor het register en daar gedonder van kwam. De schenker toen? De zakenman Frans Lavooij, mede-eigenaar van een koffiefabriek in Oekraïne. Maar volgens u vooral een vriend, die u jaren eerder had leren kennen op het CHIO van Rotterdam. Waarom u die schenking niet opnam in het register? Omdat uw trouwe partner in crime Kees Verhoeven, die op dezelfde vluchten zat, de waarde nog moest berekenen. Uhuh.
En nu blijkt u dus een recidivist, meneer Pechtold.
En was die 2750 euro van toen klein bier.
U heeft namelijk nóg zo’n vriend.
Serge Marcoux.
En die gaf u geen luizig vliegticket voor een paar vluchtjes met een privé-jet naar een bananerepubliek, maar het gebruik van een heel appartement op Scheveningen.
Dat gebeurde op 4 januari 2017.
Ruim elf maanden later lekte dat uit.
En daarmee geconfronteerd gaf u als reden om die schenking niet in het register te laten opnemen: “Het is een privé-kwestie”. We moeten, geloof ik, begrijpen dat u als student taxichauffeur speelde voor de Canadese diplomaat Serge Marcoux, dat u later de plantjes verzorgde en de post op stapeltjes legde in zijn Scheveningse appartement en dat deze warme vriendschap er begin dit jaar toe leidde dat de man u dat hele appartement cadeau deed. Puur uit vriendschap. Niks te maken met het CETA-verdrag met Canada.
Goed verhaal.
Alleen: niemand gelooft dat er ook maar iemand op de wereld is die, zonder zakelijke belangen, uw vriend wil zijn.
Want u bent Alexander Pechtold.
En veel erger is er niet.
Groet,
JanD
