De grootste levende Franse schrijver is Michel Houellebecq, al is het politiek correcte deel van mijn vrienden hier in Frankrijk het daar niet mee eens. Dat hij nationaal en internationaal verreweg de best verkopende schrijver is, daar bestaat geen discussie over. Zelfs in de VS wordt hij goed gelezen.
Maar de Nobelprijs zal hij niet krijgen. Die wordt alleen uitgereikt aan 100% politiek correcte auteurs, loop het rijtje maar na. Een Franse auteur waar u misschien niet eens van gehoord heeft, Le Clézio, kreeg hem onlangs nog wel. Dat is iemand die landsgrenzen al inhumaan vindt.
Bij de media en bij de overwegend linksdragende Franse intellectuele elite heeft Houellebecq het definitief verbruid met ‘Soumission‘ uit 2015. Daarin beschrijft hij hoe Frankrijk verandert als in 2022 een moslim met steun van andere politieke partijen de presidentsverkiezingen wint. Die steun krijgt de man om Marine LePen uit het ambt te weren. Geen waarschijnlijke maar ook geen ondenkbare situatie.
Staf en studenten van grote universiteiten nemen zonder slag of stoot nieuwe islamitische gedragsregels over, nu deze universiteiten niet meer worden gefinancierd uit publieke middelen, maar door de golfstaten. De rector magnificus van de Sorbonne, waar de hoofdpersoon werkt, neemt binnen de kortste keren een tweede, minderjarige vrouw in huis. De joodse vriendin van deze hoofdpersoon vlucht naar Israël: in een islamitisch Frankrijk is definitief geen plaats meer voor joden.
Wat een fantasie denkt u misschien, maar laat me u er nog eens aan herinneren dat de vrouwelijke studenten van Frankrijks oudste universiteit, de Sorbonne, jaarlijks een hijab-dag houden, waarop ze allemaal met een sluier lopen. Waar vrouwen met gevaar voor eigen leven op straat in Iran tegen protesteren, beschouwen Parijse luxe-studentjes juist als een ‘recht’ van islamitische vrouwen.
In ons land is Arnon Grunberg de best verkopende schrijver, maar daar houden overeenkomsten met Houellebecq wel zo’n beetje op, of ik zou over uiterlijk moeten beginnen, wat ik natuurlijk niet doe.
Waar Grunberg het troeteldiertje is van de lijfbladen van politiek correct Nederland, en die gedeeltelijk zelf volkrabbelt, leeft Houellebecq in voortdurende onmin met hun Franse evenknie – Le Monde. Hij geeft zelden gehoor aan verzoeken zijn licht te laten schijnen over de actualiteit, het enige waar Grunberg zich nog mee bezig lijkt te houden, al is dat meer een soort tl-licht.
Dat is het aardige van Houellebecq: als hij ooit een interview geeft over zaken die niet zijn werk betreffen, of zelf een stuk in de krant schrijft, hoor je steevast een verrassende mening.
Zoals in een voordracht die de auteur ruim een jaar geleden gaf in Buenos Aires, waar hij verbleef naar aanleiding van het verschijnen van Soumission in dat land.
Het uitgangspunt van dit betoog: de elite haat het volk.
Natuurlijk, en water is nat, denken u en ik dan. Maar Houellebecq heeft er een verhaal bij. Met betrekking op Frankrijk uiteraard, maar mutatis mutandis leerzaam voor wie het dedain voor het gewone volk van een Mark Rutte of een minister Ollongren wil duiden.
De auteur begint met op te merken hoe in Frankrijk na de oorlog het beeld dat elite en media hadden van het proletariaat, behoorlijk positief was. Het volk kon weinig verkeerd doen. Voor zover aanwezig werden hun ideeën serieus genomen en interessant gevonden. Houellebecq noemt als een van de oorzaken dat de communistische partij destijds een niet onbelangrijke rol speelde in politiek en samenleving.
Ik zou eraan toe willen voegen dat het in beide wereldoorlogen voornamelijk het proletariaat was dat zijn leven had gegeven. Daar moet ontzag en dankbaarheid voor zijn geweest. Bij de laatste dodenherdenking in Frankrijk wilde de socialistische burgemeester van Verdun dat een zekere Black M zou optreden, een zwarte rapper, letterlijk bovenop de duizenden oorlogsgraven daar. De man had eerder onder meer Frankrijk een land van ‘kaffers’ (niet-moslims) genoemd, wrede teksten over homo’s gebezigd, en… ach leest u zelf maar.
Dat concert ging op het nippertje niet door wegens teveel protest, dat volgens (bewezen) fake-news in sommige kranten – the usual suspects – alleen van extreem rechts kwam.
Na de bijna-revolutie van studenten en arbeiders in mei 1968, toen de spanning zo hoog opliep dat president De Gaulle zelfs een paar dagen op een Franse legerbasis in Duitsland moest verblijven, bekoelde het enthousiasme voor communisme en proletariaat aanmerkelijk. Houellebecq noemt de publikatie van Solsjenitzyn’s Goelag Archipel, dat voor het eerst in Parijs werd uitgegeven in 1974, als de volgende nagel in de doodskist van Jan met de Pet. Alleen diehards bleven nog trouw aan het rode ideaal.
Rond de eeuwwisseling zwaaide de slinger definitief naar de andere kant. Er begon zich iets af te tekenen dat Houellebecq de opstand van de elites tegen het volk noemt. Hij kent natuurlijk ‘The revolt of the elites and the betrayal of democracy’ van Amerikaan Christopher Lasch, uit 1995. Deze titel was een woordspeling op het beroemde ‘Revolt of the Masses’ van de Spaanse filosoof Ortega y Gasset, over modern populisme.
Elites die zich tegen het volk keren, waar denk je dan aan?
Aan censuur natuurlijk, om actueel te blijven. In newspeak: de strijd tegen zogenaamd ‘fake news‘. Het volk laat zich immers te makkelijk om de tuin leiden. Vooral door leugenaars die de EU niet zien zitten. Ironie-modus off.
Ik kan niet wachten op de eerste processen over dit paniekvoetbal van de EU, als het al zo ver komt. Brussel begint in te binden, naar ik aanneem in het besef dat een rechtsgang een heilloze weg is. Natuurlijk niet omdat ze zelf vinden dat ze op een verkeerd spoor zitten, dat zou echt een first zijn.
Een rechter die uit moet gaan maken of een bericht wel of niet ‘fake news’ is, of alleen maar deze of gene club of hooggeplaatste niet bevalt, het lijkt mij een vermakelijk schouwspel. Anderzijds, een rechter die gedwongen wordt politieke uitspraken te doen: niet goed. Hoe dan ook, ik raad de EU dringend aan stagiaires te sturen naar de Chinese overheidsburelen. Die doen het veel beter, en hun rijke ervaring op het gebied van internet-censuur kun je toch niet zomaar laten liggen. Wie weet gebeurt het al.
Denk bij ‘de elite haat het volk’ ook aan het negeren van uitkomsten van referenda, niet alleen in Nederland. En aan het na twee of drie onwelvallige uitkomsten dan maar helemaal afschaffen van volksraadpleging, wel alleen in Nederland.
Houellebecq noemt het Franse referendum uit 2005 over het verdrag van Lissabon – dat in stevige meerderheid werd verworpen, en een paar jaar later toch werd geratificeerd door de Assemblée. ‘Die negeerde daarmee de wil van het volk en legde een lang niet vertoonde minachting voor de democratie aan de dag’, aldus de auteur.
Van elitaire haat voor het volk bestaat een telefoonboek vol alleen al aan recente voorbeelden in Frankrijk en Nederland. Ik noemde minister Ollongren – zij is degene die in haar vorige baan als loco-burgemeester van Amsterdam liet weten dat ze de stad onafhankelijk zou verklaren als Wilders de verkiezingen won. Precies wat de nieuwe islamitische burgemeester van Londen ook al riep na het Brexit referendum.
Kent u duidelijkere voorbeelden van totale minachting van het volk?
Ik wel. Het is een belegen boodschap, die na genoemde onwenselijk verlopen referenda en verkiezingen weer op komt borrelen: of het algemene stemrecht überhaupt wel zo’n goed idee was. Naar aanleiding van de referendumkeuze voor Brexit, zijn er zelfs mentaal uitgedaagden geweest, die met droge ogen opschreven dat hoe ouder je bent, hoe minder zwaar je stem zou moeten wegen bij verkiezingen.
Een verwant wapen in de strijd van de elite tegen het volk, is het gebruik van de term ‘populisme’. Dat is anti-democratisch en drijft op ‘fake-news’, overheden moeten er paal en perk aan stellen.
O ja? Komt populisme voort uit ‘fake-news’? Hoezo dan? Welnu, ineens worden in alle belangrijke EU landen maatregelen voorgesteld om internet fake-news aan banden te leggen. Ik ben geen complotdenker, maar als ergens een dode rat ligt, ruik ik hem wel.
Tenminste één ding hebben alle populistische politieke partijen in Europa gemeen, en dan bedoel ik niet hun mening over het migrantenbeleid. Nee, links of rechts, ze zijn allemaal tegen de EU. Niet tegen Europa, maar tegen de EU.
Dat ineens in Parijs, Bonn, Den Haag en nog wat plekken wetten worden aangekondigd tegen het verspreiden van ‘fake-news’, daarin herkent men de Europese poppenspelers.
En neem nu deze mevrouw De Cock-Buning, een hoogleraar uit Nederland, die dubbele naam heeft ze van zichzelf dacht ik, kennelijk dus van adel. Lang gewerkt voor top-notch bedrijfsadvokaten firma De Brauw Blackstone Westbroek, vriendin met zowel de voormalige koningin als met minister Ollongren, bestuursvoorzitter van het Stedelijk Museum, baas van het Commissariaat voor de Media, enzovoort, enzovoort. Uiteraard D’66.
Meer elite kun je ze echt niet vinden, en uitgerekend zij is hoofd geworden van een behoorlijk creepy commissie die censuur-beleid voor de EU moet gaan uitstippelen. Of dat al doet, wie zal het zeggen. Ze zijn in ieder geval al begonnen met het uitvaardigen van ‘richtlijnen voor taalgebruik door journalisten‘, via een zogenaamd onafhankelijke club, 100% gefinancierd door de EU. Dat je woorden als ‘jihad’, ‘radicalisering’ en ‘migrant’ beter niet kunt gebruiken, die leiden maar tot misverstanden. Ik verzin het niet.
Wat betreft het woord populist heeft de elite zijn zin al: in de pers is dat tegenwoordig een scheldwoord. Dat was het nog niet in de tijd van Abraham Kuyper, algemeen gezien als populist. In Amerika, was populist tot voor kort ook een normaal begrip. Politici, journalisten en schrijvers noemden zichzelf op tv zonder blikken of blozen populist, zoals bovengenoemde historicus Christopher Lasch. Ronald Reagan wordt algemeen als populist gezien. Een hele populaire populist, waar ze rustig een van de grootste vliegvelden van Amerika naar hebben vernoemd.
Voor Houellebecq is een populist iemand met populaire en door de intellectuele elite als fout bestempelde meningen.
Voor mij is populisme in ieder geval geen natuurverschijnsel, zoals het in de media vaak wordt gepresenteerd, maar een reactie op falend elitebeleid, pardon, overheidsbeleid. En op EU-beleid, dat hoe dan ook én faalt, én elitair is.
Het aardige van populisme is dat bijna iedereen er een andere betekenis aan geeft. En aan die betekenis kun je zo ongeveer vaststellen waar iemand zich zelf bevindt op het politieke spectrum. Zie populisme als een soort spiegel die mensen zich voor houden.
