Los Angeles, jaren ’80 van de vorige eeuw. Bendeoorlogen teisteren al een tijdje verschillende wijken van de stad. Voornamelijk in de zwarte en Latino gemeenschappen zijn gewelddadige confrontaties met rivaliserende benden aan de orde van de dag. Niet zelden betreft het gewelddadige treffen die als inzet ‘territorium’ hebben. Dat territorium is namelijk noodzakelijk om een afzetmarkt te creëren, waar drugs en andere zaken verhandeld kunnen worden.
Met het aantreden van Ronald Reagan als president van de VS, in 1981, werd ook de al langer aan de gang zijnde ‘War on Drugs’ nieuw leven ingeblazen. Teleurgesteld over het jarenlange nietsdoen van Reagans voorgangers en fed up met de laksheid waarmee het welig tierende bendegeweld hele stadsdelen in zijn greep hield, hunkerden onder meer de inwoners van LA naar een kordaat optreden. In de loop van de jaren ’80 zou, onder invloed van het almaar meer uit de hand lopend geweld in verschillende stadswijken, een drastisch optreden plaatsvinden van de LAPD (Los Angeles Police Department).
Het kordaat optreden tegen straattuig was in LA niet nieuw. Met de oprichting van Total Resources Against Street Hoodlums (TRASH) in 1973, had de LAPD al een orgaan in het leven geroepen dat zich moest toespitsen op de specifieke problematiek van het bende gerelateerd geweld.
1973, dat is ná 1968. 1973 is intussen 44 jaar geleden, maar wat er toen gebeurde klinkt ‘o zo’ actueel in onze oren. TRASH – een politiek incorrecte term die met die bedoeling in het leven was geroepen: om straattuig niet te heroïseren, maar om ze te benoemen met een term die simpelweg beschrijft wat ze zijn – werd al vanaf haar prille ontstaan geviseerd door “activisten”. Inderdaad: activisten. Waar hebben we dat eerder gehoord?
TRASH ontstond in een periode die zwanger was van ons huidige politiek correcte klimaat. Het was een en al ‘revolutie’ wat de klok sloeg. Het oude moest dood, leve het nieuwe! De grote geesten die de jaren ’60 vormgaven, gingen het allemaal eens anders aanpakken. Ze gingen een wereld creëren waarin mensen broeders zouden zijn en vrede universeel was. Love and Peace: geen probleem; alleen betrof/betreft die Love and Peace enkel gelijkgezinden.
Omdat woorden aanpassen ook toen al een fulltime hobby was van professionele activisten, veranderde TRASH in CRASH (de C staat hier voor Community); onder druk van activisten, die vonden ‘dat de lokale jeugd gestigmatiseerd werd.’
Prominenten uit onder meer de muziekindustrie, zoals bijvoorbeeld MC5-manager John Sinclair, hadden kort voordien hun sympathie betuigd voor de terroristen van The Black Panthers. Sinclair had in 1967 zoiets als The White Panthers in het leven geroepen, als “witte” solidariteitsbetuiging aan de zwarte broeders van the Black Panthers. Kwestie van even het klimaat te schetsen dat toen heerste en ons nu, zo’n 60 jaar na dato, finaal de das om lijkt te zullen doen. Kort geschetst: wit is slecht, al het andere is goed; een huwelijk en kinderen is slecht, al het andere is goed; witte terroristen zijn slecht, alle andere terroristen zijn goed en vrijheidsstrijders, enzovoort.
Hoe dan ook, activisten of geen activisten, bendegeweld bleef een endemische plaag in zowat de ganse VS. De jaren ’80 deden op dat vlak niet onder voor de jaren ’70.
Op zeker moment was voor de ‘chief’ van de LAPD, Daryl Gates, de maat vol. Gekend om zijn forse aanpak, besloot Gates ook ditmaal de forcing te voeren. Met de speciale units van CRASH wist hij het bendegeweld in LA drastisch terug te dringen. Dat daar al eens een portie geweld bij kwam kijken is bezwaarlijk verbazingwekkend te noemen. De bendes die Gates bestreed waren niet bepaald gevrijwaard van agressie en geweld, noch draaiden ze hun hand om voor een moord meer of minder.
Omdat het bendegeweld dankzij Gates’ optreden afnam en zich op straat begeven voor niet-straattuig weer tot de mogelijkheden ging behoren, besloten “activisten” te doen waar ze goed in zijn: karaktermoord plegen. Hand in hand met altruïstische rappers-die-zoals-we -weten-tegen-geweld-en-seksisme-zijn, werd er een waar spervuur van beschuldigingen in de richting van Gates en het hele LAPD afgevuurd. De beschuldigingen waren origineel, doch voor ons mensen uit 2018 déja-entendu: racisme, politiegeweld, stigmatisering,… Enfin, u kunt het intussen zelf invullen.
Gretig geruggensteund door de media, die intussen al stevig bevolkt waren met lui die in hun jongere jaren met de White Panthers hadden gesympathiseerd, werd crimineel gedrag mainstream gemaakt. Rappers, waarvan er velen heel wat jaren in jail vertoefden wegens crimina… euh: zwart zijn, konden ongestoord gif spuien. Met de groeiende batterij social workers die naar compleet gedegenereerde stadsdelen gestuurd werden, kregen de thugs een stevige dosis salonfähigkeit. Overgoten met een sausje marxistische prietpraat (structureel racisme, uitsluiting, oppressors, community care, …), klonken de boevenstreken van de bendeleden plots als ‘verhalen van onschuldige slachtoffers van een autoritair systeem.’
Het activistisch offensief heeft vruchten afgeworpen. De laaghangende broeken die gevangenen in de VS plegen te dragen, werden geleidelijk aan modieus. Vanuit de black communities in de VS verspreidde deze trend zich over de ganse westerse wereld. De gebaren, de straatattitude, de manier van lopen, de tatoeages: al deze zaken vonden in de loop der jaren ingang in het leven van zowat elke westerse mens. Wat uit de gewelddadige en seksistische bendewereld afkomstig is, werd door een consortium van activisten en mediafiguren (hoewel dat tegenwoordig hetzelfde is) geheroïseerd en behoort vandaag de dag tot het normale. Daar waar al die zaken in feite een enorme minimalisering inhouden van de gruwelijkheden die het bendeleven kenmerken.
Gates’ optreden was, hoe activisten het ook draaien en keren, succesvol.
Was het leuk? Wellicht niet. Ik kan mij voorstellen dat niet elke politieofficier met plezier zijn leven in de waagschaal stelde door in ongure buurten de confrontatie met uitschot aan te gaan.
Was het verbindend? Ik betwijfel het. Optreden tegen bendes waarvan in bepaalde wijken vaak hele families deel uitmaakten, zal als een daad zijn beschouwd die gemeenschappen uit elkaar deed spatten. En de eerlijkheid gebiedt: hier en daar zal ongetwijfeld ook eens iemand zijn aangepakt die géén criminele feiten op zijn kerfstok had. Collateral damage, zeg maar.
Was het noodzakelijk? Jazeker. Tal van inwoners van LA waren maar wat blij dat eindelijk eens iemand het aandurfde om bestaande problemen het hoofd te bieden. Jaren van anarchie en wetteloosheid hadden het terrein opengelegd voor sujetten die middels gebruikmaking van nietsontziend geweld veel geld wisten te verdienen. Deze onmensen, door activisten omgetoverd tot Robin Hoods die de onderdrukkende structuren van de white privilege-maatschappij in vraag stelden, zouden zonder meer zijn doorgegaan met het vermoorden, verkrachten en de stuipen op het lijf jagen van mensen, mocht de LAPD niet de kaart van het harde optreden hebben getrokken.
Gelukkig voor die onmensen bestaat er zoiets als “activisten”. Dankzij deze laatste categorie van mensen werd in 1999 CRASH definitief opgeheven. LA kan als vanouds weer genieten van de terreur van bendes. Verkrachtingen, schietpartijen en in-de-gevangenis-vertoevende-rappers-die-hun-sociopathisch-agressieve-persoonlijkheden-wijten-aan-de-onderdrukkende-structuren-van-de-white-privilege-maatschappij, zijn weer aan de orde van de dag.
Activistenterreur houdt nu al ongeveer 6 decennia huis in de westerse wereld. “Antifa”, “burgerrechten” bewegingen, “mensenrechten” organisaties en dergelijke, hebben een onevenwichtig aandeel verkregen in het overheids- en mediabeleid. Hun stem vertolkt slechts die van een minderheid, waaronder het straattuig waarvan in dit stuk sprake is. Dat lijkt niet te verhinderen dat die minderheid op bijna tirannieke wijze haar wil weet door te drukken.
Door het constante minimaliseren van bendegeweld, het eenzijdig belichten van de agressie van één enkele partij (in dit geval de LAPD), het salonfähig maken van (rappende) criminelen en zoveel meer, is een omgekeerde wereld ontstaan. Oproepen tot kordaat optreden levert je onmiddellijk het stempel ‘nazi’ of ‘politiestaat’ op, tuig aanpakken middels gerichte acties maakt je ‘een autoritaire onderdrukker’ en gevaarlijke sujetten uit de samenleving willen verwijderen leidt tot aantijgingen als: ‘geen empathie hebben’ en ‘niet inclusief zijn’.
Het paraliseren van de westerse mens zorgt niet voor een empathische, laat staan een warme samenleving. Wel zorgt het voor een oververhitte samenleving, waarin iedereen tegenover iedereen komt te staan. Het keurslijf van de politieke correctheid zorgt voor ontiegelijk veel slachtoffers, die moeten toezien hoe daders helden worden.
Wat in de VS gebeurt/gebeurde, vindt ook bij ons plaats. Activisten lijken constant uit te zijn op het vernietigen van de westerse wereld. Optreden tegen uitschot in Calais? Mag niet. Optreden tegen islamitisch tuig? Mag niet. Maatregelen treffen tegen crapuul dat zowel overdag als ’s nachts de straten onveilig maakt? Mag niet. Grenzen controleren? Mag niet. Enzovoort.
De omgekeerde wereld die activisten gecreëerd hebben vormt de keerzijde van een ongebreidelde democratie. Een democratie die zodanig democratisch wenst te zijn dat ze ook sociopathisch straattuig au sérieux wil nemen, heft zichzelf op den duur op. Net zoals landen, dienen ook democratieën grenzen te hebben.
