“Ringgg”. Mijn telefoon gaat. Ik neem op.
“Goedemorgen, dit is de NPO, wilt u meedoen aan een programma over de aanklachten jegens u wegens pedofilie”?
“Maar mevrouw, ik ben geen pedofiel, waar heeft u het over?”
“Ze hebben u zien lopen met een meisje van ongeveer dertien aan de hand, bij een schooltje. Er is ophef over op internet.”
“Mevrouw, dat is mijn nichtje, die haal ik van school.”
“Ja, dat is mij wel bekend, maar sommigen beweren ook dat incest in het spel is, incestueuze pedofilie. Dat is nog erger dan gewoon pedofilie, zeggen sommigen. Wilt u meedoen aan ons debat op de radio? We willen graag aan hoor en wederhoor doen.”
“Mevrouw in onze wegwerpcultuur van informatie weet over een week niemand meer hoe ongefundeerd die aantijgingen zijn en beklijft in ons slordig werkend geheugen slechts dit: Cliteur + pedofilie + incest en dat wordt in die luie hersenen als snel Cliteur = pedofiel = incestueuze pedofiel.”
“Vindt u nu niet dat u een beetje stigmatiserend praat over pedofielen? Daar zouden we in onze uitzending ook wel aandacht aan willen besteden: u in discussie met een pedofiel.”
“Mevrouw, ga koken.”
“Hmm, u citeert nu Fortuyn begrijp ik, dat maakt uw zaak niet sterker. U schoffeert bovendien de onafhankelijke journalistiek. U demonstreert dedain tegenover vrouwen. U heeft een lage dunk van de status van de huisvrouw. En u vindt kennelijk ook koken en koks iets minderwaardigs. En nu duikt u ook weg voor het debat over een belangrijke maatschappelijke kwestie, begrijp ik. Pedofilie is een serieus probleem. Ook incestueuze pedofilie. Ik vrees dat ik toch in onze uitzending zal moeten vermelden dat u niet bereid was tot verder commentaar en dat u daarmee impliciet verklaart schuldig te zijn aan de genoemde punten. Bovendien, in dit gesprek zijn daar nog wat punten bijgekomen.”
