Het leven is hard; kort en hard… indien je geboren wordt in West-Europa anno 1348, of ergens in Afrika anno 2018. Het leven is blijkbaar ook hard voor hen die in de westerse wereld geboren zijn, ergens rond het jaar 2000. Zij het dan op een andere manier.
De pest noch ebola, voedseltekorten noch oorlog en brandstapels noch brandstapels behoren tot de grote risico’s die een westerse mens op zijn levenspad zal tegenkomen. Wat wel tot de mogelijkheden behoort – velen vallen eraan ten prooi – is onbeschrijflijke verveling.
Ziehier meteen ook de verklaring voor het social justice warrior-isme van de afgelopen jaren. Tonnen zichzelf te pletter vervelende jongeren – aangepord door cultuurmarxistische overheden, media en docenten die hun aangename gelijkheidsidealisme paren aan enig nuttig lucratief denken – binden voor geen enkele valabele reden de strijd aan met vermeende onderdrukkers.
In vrijwel alle westerse maatschappijen schieten sjw-initiatieven dan ook als paddenstoelen uit de grond. Dit heeft wellicht te maken met het feit dat de zaken waarvoor deze rechtvaardigheidsstrijders pretenderen te vechten, allang verworven zijn. Échte strijders zouden blootstaan aan échte onderdrukking en zouden zoveel speelruimte niet krijgen. Meer dan 90% van de tieners en eeuwige adolescenten die zich vandaag de dag aan het strijden voor sociale rechtvaardigheid wagen, zouden dat in geval van het risico op vervolging niet doen.
In Vlaanderen, net zoals in de rest van de westerse wereld, hebben zich vervelende tieners en eeuwige adolescenten zich verenigd in ‘feministische actiegroepjes’. Gent kent bijvoorbeeld Feministisch En Links (FEL) en onlangs werd in Vlaanderen het tienerinitiatief Girls go Boom uit de grond gestampt.
FEL is een typisch product van de postmoderne, inhoudsloze wereld waarin het Westen is terechtgekomen: onder is boven, zwart is wit, 1 + 1 = 7 en een driehoek is een parallellepipedum. De bezigheden van dit “autonoom collectief” dat zich FEL noemt? Wel, acties organiseren ‘tegen racisme en islamofobie’ (met als triestig-hilarische ”onderbouwing” complete nonsens zoals: ‘De verschillende hoofddoekenverboden in België maken deel uit van de creatie van een bange, enggeestige maatschappij die diversiteit voorstelt als… enzovoort enzovoort), ‘transinclusie’ promoten en meer van dergelijke onzin. Huilen met de pet op, dus.
Omdat ze zelf geen touw meer weten vast te knopen aan wat feminisme nu eigenlijk nog betekent, plempen ze hun getheoretiseer erover vol met moeilijke woorden. Op de FEL-website kunt u dan ook lezen hoe ‘inclusie’ gepimpt wordt tot ‘transinclusie’, ‘intersectionaliteit’ vernederlandst wordt tot ‘kruispuntdenken’ en hoe novicen gebruik kunnen maken van een heus ‘feministisch startpakket’ (Monty Python, iemand?). En uiteraard werken de superdeugers van FEL maar wat graag samen met de fascistische moslims van BOEH! (Baas Over Eigen Hoofd), want ‘feminisme vandaag de dag is toch zoveel meer.’ Tuurlijk, dames, tuurlijk.
Naar Girls go Boom dan. Initiatiefneemster Lindsi Dendauw (25), die jeugdwerker is en aldus een lucratieve bezigheid voor zichzelf op poten heeft gezet, ziet het als haar taak om de ‘kapitalistische en patriarchale maatschappij’ waarin ze verplicht is te leven, een geweten te schoppen (CharlieMag, 28 februari 2018). In een aan religieus zelotisme grenzende deugkramp heeft ze een clubje uit de grond gestampt waar enkel meisjes welkom zijn (dat heet dan eufemistisch ‘activisme’.) Lindsi zegt welbewust ‘meisjes’ of ‘girls’. Het woord ‘girls’ wil ze namelijk “reclaimen” (Zelfverklaarde activistenfeministenanarchistenkrakers “reclaimen” graag dingen. Met “the streets” doen ze dat al een tijdje, en nu ook dus met “girls”.)
Onrecht bestrijdende Lindsi doet dit alles naar eigen zeggen om de punkwereld, die (geeuw) ‘uit witte heterojongens bestaat’, een hak te zetten. Zoals het een echte verveelfeministe betaamt ‘ziet’ Lindsi dingen die anderen schijnbaar niet zien. In dat opzicht lijkt ze wat op Cole Sear, het personage uit The Sixth Sense dat spookverschijningen ziet (overledenen), die anderen niet zien.
De denkwereld van FEL-activisten en Girls go Boomers, is werkelijk fascinerend. In een interview dat Lindsi Dendauw onlangs gaf aan het online magazine CharlieMag bijvoorbeeld, lezen we dat meisjes ‘actieve, creatieve mensen [zijn] met een politieke mening, die kunst maken en ondernemen.’
Nochtans heb ik in mijn rijkgevulde leven ook al andere meisjes ontmoet, meisjes die totaal niet actief, voor geen meter creatief, geen fluit afweten van politiek laat staan er interesse voor tonen, kunst-analfabeet en niet-ondernemend zijn. Als uitsmijter voegt Lindsi daar nog aan toe: ‘Meisjes zijn gewoon cool.’ Mijn excuses, maar is dit niet een nogal generaliserende uitspraak? Zo een type uitspraak waartegen sociale rechtvaardigheidsstrijders plegen te fulmineren, indien gedaan door ‘witte heteromannen’?
Optredend voor een publiek dat bestaat uit fysiek en indien aan dat criterium niet wordt voldaan op zijn minst mentaal 16-jarigen, kloppen de feministenpunkers zichzelf op de niet-seksistische borst (waar ze niet zelden een boodschap opschrijven in femen-stijl; indien mogelijk iets met ‘my body’. Of ze treden op in hun beha).
Om hun in de praktijk lege leventjes van enige zingeving te voorzien, spelen ze ‘strijdsters voor de goede zaak’. Ze organiseren ‘workshops feminist activism’, betogen tegen Trump en komen op voor de onmondige en zwaar onderdrukte hoofddoekdragende dames van mohammedaanse overtuiging.
Verzwolgen door een overdonderende hoeveelheid neomarxistische nonsens, die Lindsi zelf onder meer haalt bij haar idool Kathleen Hanna, zoeken feministes van het kaliber Lindsi onder de elektronenmicroscoop naar nanodeeltjes die zouden kunnen wijzen op het onderdrukken van vrouwen in de westerse wereld. Die deeltjes hoeven niet eens zichtbaar te zijn – activisten zijn niet echt geïnteresseerd in feiten en werkelijkheid – ze ‘zijn’ er gewoon. Dat zeggen activistes zoals Kathleen Hanna. Dat zei Simone de Beauvoir en dat zeggen BOM-moeders. En dus is het waar.
Het gegeven dat sectoren zoals de medische vergeven zijn van oestrogeendragers of dat universiteitsaula’s uit hun voegen barsten als gevolg van het hoge Venusgehalte, mag de pret niet drukken. ‘Expliciet seksisme is overal’, zeggen de Lindi’s. En dus is het waar.
Vooral fascinerend is de denkwijze van de hedendaagse sjw. Een mens moet zich de vraag stellen of we naast eindeloze verveling niet te maken hebben met een soort narcistische, mega-megalomane figuren die zichzelf helemaal niet meer kunnen relativeren. Wat gaat er om in de hoofden van deze rechtvaardigheidsstrijders, dat ze zich ondanks een realiteit die op het tegendeel wijst, tóch hardnekkig blijven vastbijten in hun ideologische lulkoek?
De figuren achter FEL en Girls go Boom getuigen van een bijna pathologische drang om te strijden voor… Ja, waarvoor eigenlijk? De grootheidswaan waaraan de gemiddelde sjw lijdt, zet hem of haar in ieder geval aan tot overpeinzingen die de strijd voor sociale rechtvaardigheid naar een hoger niveau tillen. Ze zijn zodanig ruimdenkend dat hun grootse gedachten de planeet aarde verlaten, om op te gaan in het eeuwige universum. Want daar, rond de verste sterren, bevinden zich de toekomstige Brothers in Arms van de social justice warrior. Daar ligt de oplossing voor het kapitalistisch-patriarchaal probleem waar de aardlingen mee kampen…
‘Micro-organismen aller melkwegen verenigen zich. Uit de diepste krochten van de oceaanwereld Kepler-62 f, opborrelend vanuit de abyssale diepten der onder een enorme ijskap verscholen oceanen op de Jupitermanen Europa en Ganymedes, zich een weg banend naar de oppervlakte van de zeeën en meren op de Saturnusmaan Titan, zichzelf opwoelende vanonder een stoflaag op Mars, waaronder ze al miljoenen jaren een eeuwigdurende winterslaap houden, de door het aardse patriarchaat in elkaar gebokste Voyagers 1 en 2 voorbijrazend, komen de in het ganse universum verspreide levensvormen tesamen. Lichtjaren trotseren ze soms, op hun taxi/asteroïderit doorheen het onpeilbare heelal, en dit met maar één doel: het patriarchale genderdenken op de planeet Aarde vernietigen.
(Indien mogelijk overtuigen de gecombineerde legioenen van intergalactische micro-organismen de aardlingen van het belang van anti-islamofobiewetten en helpen ze Oprah Winfrey aan het presidentschap van de Verenigde Staten.)’
Even terug naar planeet aarde.
Meisjes zoals Lindsi mogen wat mij betreft doen wat ze willen. Willen ze muziek maken en clubhuisjes oprichten? Prima. Ze kunnen en mogen dat. Maar kom alsjeblieft niet aanzetten met de baarlijke onzin als zouden jullie onderdrukt worden. Jullie zijn meisjes. Allicht zullen jongens enige seksuele interesse tonen. Dat heet biologie, niet seksisme. En vinden er strafbare feiten plaats, dan mogen we hopen dat het gerecht correct optreedt, dat spreekt.
En ja, misschien zijn er gewoon bepaalde verschillen tussen jongens en meisjes. Ik ken er enkele: meisjes hebben borsten (sommige jongens ook, niet getreurd), ze kunnen zwanger worden en houden ervan om zich mooi op te dirken (sommige jongens ook.) Zou het eventueel ook kunnen dat meisjes simpelweg minder geïnteresseerd zijn in ‘rondhangen met de bro’s’ (een van de problemen die Lindsi meent te spotten)? Dat ze daarom in bepaalde settings minder talrijk aanwezig zijn? Niet alles dient verklaard met een of andere marxistische theorie over ‘machtsverhoudingen, patriarchaat en onderdrukking.’ Sommige dingen ‘zijn’ er gewoon.
Nu heb ik het in mijn stuk ook deels gehad over de typerende islamvriendelijkheid van moderne feministen. Echter kun je tussen de lijnen lezen dat een dergelijke alliantie niet zo bizar is. ‘Les extrèmes se touchent’, en monsterverbonden sluiten is voor mensen met radicale denkbeelden dan ook niet uitzonderlijk. Women Only-initiatieven, opgezet door feministen, verschillen in weinig van Enkel Vrouwen-fitnesscentra zoals we die de laatste tijd her en der zien opgericht worden en die tot doel hebben de geile mannenblik ver weg te houden van de kwetsbare vrouw. De finale oplossing, de Last Resort, is tenslotte een gesegregeerde samenleving. Zo eentje waarin vrouwen in een aparte wereld leven. Een gepimpt molotov-Ribbentroppact is dan ook nooit ver weg.
En aldus zouden de spielereitjes van onze moderne sjw’s wel eens als een boemerang in hun gezichten kunnen terugkeren. Voor ze het goed en wel beseffen staan “feministes” niet alleen beha’s te verbranden op een of ander vrij-podium-inclusief-poetry slam, maar staan ze zelf in brand, op een podium dat bestaat uit houten balken, takken en een stevige paal (en vergeef mij deze seksistische uitsmijter!)
