Er moet nu echt een einde komen aan de ongelijke beloning tussen mannen en vrouwen, vinden SP, GroenLinks, 50PLUS en PvdA. Er komt een wetsvoorstel dat bedrijven verplicht om transparant te zijn over salarissen. Er moet een certificeringssysteem komen, waarbij grote bedrijven elke drie jaar cijfers over het salaris van de werknemers moet tonen.
De linkse oppositiepartijen willen het voorbeeld volgen van landen als Duitsland en IJsland (met een quotum voor topfuncties), waar soortgelijke wetten werden aangenomen. Ook de EU zit er bovenop. Volgens EU-commissaris Vera Jourová draait gendergelijkheid niet alleen om vrouwen. “Het gaat over onze maatschappij, onze economie en onze demografie.”
Onze demografie, inspirerend hoor. De mens m/v als demografisch cijfer. De demografie moet van de EU laten zien dat er gelijkheid is – niet de mate van individuele vrijheid, die niemand iets garandeert maar wel het beste welvaartsresultaat opleverde sinds mensenheugenis. Het bewijs voor slechte intenties zit hem in dit soort woorden: demografie. De mens als statistiek, wat zei Stalin daar ook alweer over? ‘When one dies, it is a tragedy. When a million die, it is a statistic.’
Hij zei er niet bij hoe de Russen, zelfs vanuit hun Gulag’s, op een gegeven maar begonnen te liegen dat er gelijkheid was – en voldoende voedsel, uit angst om vermoord te worden, omdat het er moést komen, die onwaarschijnlijke uitkomst van een duivels idee. Gelijkheid!
Dit wetsvoorstel lijkt weliswaar op iets uit onze vrije wereld, maar staat zo ver af van de werkelijkheid en is zo leugenachtig, dat ik niet anders kan dan het thuisbrengen in een vergelijkbaar links-ideologisch systeem dat slechte plannen als Westers idealen vermomd, om zo dicht mogelijk bij het motorblok van onze vrije beschaving te komen. “Beschamend” dat vrouwen minder verdienen dan mannen, zei Jasper van Dijk (SP), “we gaan terug naar tijden voor het vrouwenkiesrecht”, aldus Lilianne Ploumen (PvdA).
De waarheid achter de leugens van ‘ongelijke beloning’ is dat als we de salarissen vergelijken van mannen en vrouwen die hetzelfde werk doen, op hetzelfde niveau, in dezelfde uren, dat er dan een ‘verwaarloosbaar klein‘ verschil overblijft. Die 16 procent verschil die het CBS opvoert is zonder correctie voor deeltijdwerk, voor soort werk (vrouwen werken vaak in minder goed betaalde bedrijfstakken zoals het onderwijs en de zorg). De gespeelde verontwaardiging is dus in feite verontwaardiging over de eigen keuzes van vrouwen.
‘In de EU vindt gemiddeld 44 procent dat het gezin en het huishouden de taken zijn van vrouwen. In eenderde van de lidstaten is dat percentage zelfs 70,’ aldus Jourová. Ze verzwijgt de terugkeer van vrouwen naar vrouwenberoepen en zorgtaken in Scandinavische landen, waar rigoureuze wetgeving op het gebied van gelijkheid een totaal averechtse uitwerking had. Feit: als je vrouwen geheel de vrije keuze laat en ze alle kansen en kinderopvang geeft, dan stromen ze vanzelf terug in klassieke vrouwenberoepen. Maar dat mag je niet zeggen, want dan ben je niet voor gelijkheid. En zo krijgen we de demografie nooit kloppend!
Vertaald vanuit Marxisme is ‘gelijkheid’ tegenwoordig ‘tegen je gevoel in niets meer verlangen dan de ander maar wel het voordeel opeisen dat de ander in strijd met die eerste regel (waar jij je wel aan onderworpen hebt) gekregen heeft’. Het is iedereen onderwerpen aan een collectieve wil, in toom gehouden door de macht van de superstaat – met jaloezie, afgunst en wantrouwen als overheersende intermenselijke emoties.
Er is geen sprankje rationaliteit te ontdekken in de (EU) plannen. Niemand die denkt aan wat vrouwen willen, individueel, en of dat voldoende gestimuleerd wordt door de overheid. Nee, ze moeten vagelijk iets worden wat mannen ook zijn, maar dan uiteraard niet echt (bij minus vijf graden aan de weg werken). Mannen moeten met hun vaderschapsverlof en hun papa-dagen maar eens vrouwen tegemoet komen, klinkt het dan. Terwijl, geen enkele vrouw wil naast een pasgeboren baby ook nog een pasgeboren vader drie maanden thuis. Echt niet. Wat een idiotie.
Door het gebrek aan rationaliteit en werkelijk geloof in m/v-rollen werkt de maatschappelijke discussie vooral erg vervreemdend. Ik merkte het ook toen ik zeven jaar geleden moeder werd en twee jaar niet of minder werkte. Als je niet werkt krijg je afkeurende blikken en opmerkingen en als je wel werkt (met kleine kinderen) ook. Het is nooit de bedoeling dat je rol als vrouw vaststaat of iets vertegenwoordigt (traditie, zorgzaamheid, verantwoordelijkheid). Er is geen ideaal lijkt het wel, slechts het vooruitduwen van afspiegelingen ervan in een maatschappij zonder richting of moraal.
Een speeltje zijn we. Frans Timmermans bemoeit zich er ook nog even mee, met deze farce die vrouwendag heet. Guy Verhofstadt vindt zichzelf de grootste feministe van Europa. Om over het door activisten gekaapte #metoo maar te zwijgen – een middel om echt vrije vrouwen die geen puriteinse zelfregulerende regels nodig hebben om mannen aan te kunnen, op de brandstapel te kunnen gooien, zoals in Frankrijk gebeurde.
Terug naar het wetsvoorstel. “Partijen die ons niet steunen willen blijkbaar terug naar de vorige eeuw”, wordt er gezegd. Wat moet je hierop nog zeggen? Het is geen kwestie meer van tegenargumenten geven, het van een andere kant belichten, je eigen ervaringen ertegenover stellen. Dit gaat over het verlies van werkelijkheidsbesef in tijden van doorgeslagen politieke correctheid en sociale heilsstaat-denken. Er worden ons met chantage discriminatie en seksisme aangepraat waar die helemaal niet zijn, althans niet overtuigend.
De enigen die hier teruggaan naar de vorige eeuw, en wel een heel naar hoofdstuk uit die eeuw, zijn de sociaal-constructivisten zelf. Ze stellen demografische uitkomst boven gezonde marktwerking, individuele vrijheid, concurrentie en de werkelijkheid als geheel. En doen alsof er een terugval is ten opzichte van de invoering van het vrouwenkiesrecht en ‘vrouwen het allemaal alleen moesten uitzoeken’ zoals Lilianne Ploumen (PvdA) erbij sleept.
Zonder de werkelijkheid uit het oog te verliezen kun je heel veel doen voor de rechten van vrouwen, maar dat wil men blijkbaar niet. Wil je dat we meer verdienen? Regel betaalbare kinderopvang, regel salarisverhoging in zorgverlening en het onderwijs, waar in verhouding meer vrouwen werken. Emancipeer islamitische vrouwen, motiveer meisjes om exacte schoolvakken te kiezen. Verlaag desnoods de salarissen van mannen in hun geheel.
Maar nee, dat zou namelijke betekenen dat er niemand schuld heeft aan die verschrikkelijke achterstandspositie van vrouwen. Dat moet immers door iemand komen, nietwaar? Het kapitalisme, de man, ‘het patriarchaat’. Alles wat de macht van de EU bedreigt, toch? Die aap uit de mouw.
Wetgeving die de emancipatie van de vrouw voorstaat doet precies het omgekeerde en het wordt tijd dat dit spel ontmaskerd wordt. Vrouwen wordt in feite verteld dat ze geen vrije wil hebben, niet kunnen leren van of concurreren met mannen, dat ze geen (of niet dezelfde) offers hoeven te brengen en dat ze ten koste van hun mannelijke partners en collega’s in hun gelijk kunnen zwelgen. Hen wordt verteld dat ze slachtoffer zijn van marktwerking en discriminatie in plaats van profiteurs ervan – en dat het nooit aan hen ligt. Dat is de fopspeen die EU-beleidsmakers de moeders van alle kinderen wil geven om meer vrijheidsbeperkende regels door te drukken. Nee, bedankt.
In Duitsland is er nu de ‘Entgelttransparenzgesetz’ waardoor vrouwen en mannen elkaars loonstrookjes mogen bekijken. Zoiets kan alleen een vrouw bedenken, denk ik dan. Slechte onderhandelaars die het belangrijker vinden of ze aardig overkomen – niet te hebberig, niet ontevreden, niet ‘beter dan anderen’ – zij mogen nu mannelijke collega’s de maat nemen die wel met zwetende handpalmen en de gedachte aan het derde kind op komst al hun kaarten op tafel leggen.
Vrouwen laten meekijken op loonstrookjes maakt ze in ieder geval geen betere salarisonderhandelaars of bikkelharde CEO’s. Het verstevigt juist hun zwaktes – en ze trekken de mannen mee omlaag. Zoals we EU-breed kunnen ontwaren.
Wat zou in een normale wereld de rechtvaardiging kunnen zijn dat vrouwen automatisch recht zouden moeten hebben op gelijk loon – wat ze in de meeste gevallen al krijgen, maar niet gegarandeerd? In welke zieke rechtsstaat is het verstoren van gezonde marktwerking en individuele keuzemogelijkheden het rechtzetten van een ‘beschamend’ onrecht? In de onze blijkbaar.
De conclusie is simpel, het links regressieve pleidooi voor gelijkheid van uitkomst (equality of outcome, je ziet het nu overal in Europa en de VS), heeft niets op met rechtvaardigheid of de realiteit, niets met de praktijk, niets met (biologische) wetenschap en niet met oplossingen voor problemen. Ditzelfde gebeurde ook in China tijdens de culture revolutie, onder Stalin en tal van andere socialistische regimes die mensen hun individualiteit ontnam door ze het alternatief van een sterke staat te bieden. Op basis van demografie beleid maken en als de werkelijkheid zich niet laat dwingen, verzwijgen we dat.
Het minder verstrekkende gevolg is een algeheel verlies van waarde. Waarom zouden Jan, Kees en Alex zich extra uitsloven als die vrouwelijke collega hetzelfde zegt te kunnen en zo onder druk van haar ‘rechten’ een even hoog salaris kan afdwingen? Dat maakt het er niet gezelliger op, zeker als je elkaar ook al niet mag aankijken.
Iedereen die wat anders beweert, liegt. De waarheid over onze welvaart, die steeds een samenwerking is tussen mannen en vrouwen wordt nu aangevallen door doodeng constructivisme dat alles in zijn kielzog vernietigd. Dat is veel erger dan mogelijk wat oneerlijkheid her en der. Want waar eindigt dit? Sommige bedrijven worden succesvol, anderen gaan failliet. Is dat ook oneerlijk? Moeten we dat ook maar afschaffen?
Stop met liegen over de mate van ongelijkheid, de oorzaken en het nut ervan. Laat als vrouw je idealen niet afpakken, wees geen demografisch staafje. Want dan ben je niet gelijk, maar niets.
