“Dit land is helemaal de weg kwijt”, zei René van der Gijp in het programma Voetbal Inside. Ik zou het breder willen trekken; de westerse wereld is helemaal van het padje af. Onlangs boden de makers van de film Peter Rabbit na een enorme ophef hun excuses aan, de ophef ging over vermeende ‘allergie pesterijen’. U leest het goed. Kijkers werden woedend na het zien van een tekenfilmfiguur –voor de goede orde; die is dus niet echt – die een braam doorslikte en een allergische reactie kreeg. De konijnen in kwestie, bandieten(!), bestonden het te lachen. Ophef, verontruste ouders, verontwaardiging alom.
Ditzelfde gebeurde ook toen brandweerman Sam in een tekenfilm nondedju op een pagina van de koran stapte. Massale hysterie volgde en ja hoor; er volgden weer excuses en de betreffende aflevering is niet meer online. Een dagje kinderfeest met cowboys en indianen werd in ons land snel afgelast omdat het thema ‘racistisch’ zou zijn. Boosheid, ophef en excuses eisen aangaande fictie en kinderspel, maar zwijgen waar het werkelijk verontrustende zaken betreft waar actie echt vereist is.
In oktober 2016 was ik in Engeland voor een bijeenkomst georganiseerd door M.A.R.I.A.S. (Mothers against radical Islam and shariah) waar ik ook met een slachtoffer van het Rotherhamschandaal sprak. De locatie werd strikt geheim gehouden, bewaking moest de organisatrice Toni Bugle zelf regelen (komt dit u bekend voor @DeBalie?). Ik ontmoette met name bezorgde vaders en moeders en geen racisten die hun onderbuik lieten spreken. De jonge vrouw die ik sprak, haar naam kan ik hier niet noemen dus gebruik ik de naam Kaitlyn, heeft een brief geschreven die u hier kunt lezen. Ze wordt nog steeds bedreigd en geïntimideerd, moet nog elke dag alert zijn wanneer ze haar huis verlaat. Verdient zij, en alle andere slachtoffers met haar, niet net zoveel aandacht, verontwaardiging, erkenning als elk ander slachtoffer van zulke verschrikkelijke ervaringen?
De ophef die Peter Rabbit, brandweerman Sam, vergeet die paarse vermeende homoseksuele Teletubbie niet, en een simpel spelletje cowboys en indianen veroorzaken, steekt schril af tegen de doodse stilte die al decennia lang overheerst wanneer het misbruik van meisjes door moslim-pedofielennetwerken geldt. Telford, Rotherham, Derbyshire en nog veel meer plaatsen in het Verenigd Koninkrijk waar dit misbruik, de mishandeling, het prostitueren van jonge meisjes, jarenlang werd toegestaan terwijl hulpverleners en autoriteiten de andere kant opkeken en niet ingrepen omdat ze vreesden dat dit ‘islamofobisch’ of ‘racistisch’ zou zijn.
Dat dit jarenlang heeft kunnen gebeuren, zonder dat er werd ingegrepen, is zeer ernstig. Wat echter net zo erg is, is het zwijgen van de media binnen en buiten het Verenigd Koninkrijk. Juist nadat Rotherham bekend werd, had de journalistiek meer onderzoek moeten doen, zoals dat ook is gebeurd in andere grote misbruikschandalen.
Toen het misbruikschandaal in de Rooms Katholieke kerk naar buiten kwam, waren er niet genoeg praattafels om iedereen de gelegenheid te geven ‘vol op het orgel te gaan’ tegen de R.K. en pedopriesters in het bijzonder. Cabaretiers maakten grappen, er kwam een documentaire, een film, het domineerde het nieuws lange tijd. Gek dat toen niemand riep dat ‘niet alle katholieken’ dit deden en dat het ‘niets met katholicisme te maken heeft’ of dat het ‘discriminatie’ zou zijn hierover te berichten. Misbruik van Jehova’s getuigen; foei! Scouting, de sportwereld, enfin, aandacht genoeg. Via de #MeToo werd de rechtszaak zelfs in de media in plaats van de rechtszaal gevoerd met soms desastreuze gevolgen.
Maar nu er islamitische daders in het spel zijn, zoals ook al eerder in Keulen, zwijgt men in alle talen. Vindingrijk als de wegkijker m/v is, worden deze mannen ineens “Asian” genoemd, alsof het Japanners en Chinezen betreft, of “Pakistani” alsof het Sikh zijn die dit hebben gedaan. Het kan nog erger; op Joop.nl stond na Keulen dit artikel, waarin staat dat er debat is ontstaan over de vraag of de culturele of etnische afkomst van de daders ertoe doet. Maar het ging niet over de culturele of etnische afkomst, maar over de religie van de daders, zoals bij het misbruik in de R.K. het ook niet ging over de Romeinse cultuur, maar over het misbruik door rooms katholieke priesters. Door het over ‘cultuur’ of ‘afkomst’ te hebben, wordt dit verdoezeld.
Misselijkmakend en beangstigend tegelijk is dat volgens de sharia – Toni Bugle koos de naam M.A.R.I.A.S. niet voor niets – een niet-moslim niet mag getuigen tegen een moslim. Het lijkt erop dat de media zich alvast hieraan hebben aangepast; islamitische daders worden niet benoemd, alle andere daders van seksueel geweld wel. Interessant is ook deze hadith in Sahih Bukhari:
”I heard Allah’s Apostle saying. ‘All the sins of my followers will be forgiven except those of the Mujahirin (those who commit a sin openly or disclose their sins to the people). An example of such disclosure is that a person commits a sin at night and though Allah screens it from the public, then he comes in the morning, and says, ‘O so-and-so, I did such-and-such (evil) deed yesterday,’ though he spent his night screened by his Lord (none knowing about his sin) and in the morning he removes Allah’s screen from himself.’ (Bukhari, vol. 8, boek 73, nummer 95).”
Jonge vrouwen en meisjes die onder bedreiging jarenlang werden misbruikt en zelfs daarna bedreigd worden om hen het spreken te beletten. Bedreiging aan het adres van mensen die hierover spreken, zoals Toni Bugle en vele anderen. Woede bij moslims over de berichten waarin de afkomst staat van de daders terwijl juist blijkt dat er aanvankelijk in Keulen en in het Verenigd Koninkrijk reeds tientallen jaren, juist werd gezwegen over afkomst, religie of cultuur van de daders. Dat is nu juist het schrijnende probleem van deze zaken en dan heb ik het nog niet eens over Zweden gehad waar muziekfestivals afgeschaft werden om aanranding te voorkomen. Ook hier werd juist angstvallig verzwegen waar het over ging. Bedreigingen, drammen, gekwetst zijn, naming and shaming alles wordt uit de kast getrokken en zelfs – zo blijkt nu weer in Telford – het wegkijken van aanranding en verkrachting van jonge kinderen om een serieus probleem niet onder ogen te hoeven zien en iedereen hoe dan ook een spreekverbod op te leggen. Je letterlijk druk maken om kinderspel, maar kindermisbruik negeren. Volkomen de weg kwijt, herhaal ik nog maar eens.
Moeten wij mee zwijgen? Ik dacht het niet. Zwijgen is een klap in het gezicht van de slachtoffers, bovendien tart het elk gevoel van rechtvaardigheid en is het de voedingsbodem die zorgt dat misbruik kan blijven voortduren. Misbruik verzwijgen en niet ingrijpen kan bijdragen aan het trauma voor het slachtoffer dat zich niet gezien of gehoord weet en zonder hulp het zelf maar moet uitzoeken. Gekwetste of boze gemeenschappen, rechts niet in de kaart willen spelen, dit zijn allemaal zelfzuchtige drijfveren zonder enig medeleven of medelijden met slachtoffers van de meest gruwelijke en mensonterende misdrijven. Ik weiger slachtoffers nogmaals te slachtofferen ditmaal op het altaar van de ‘racismekaart’, de ‘islamofobische kaart’ of de ‘pas-op-voor-populisme kaart’. Punt.
