Twee dingen kunnen de Fransen beter aan Engelsen overlaten: humor en popmuziek. Wees nou eerlijk, Johnny Halliday, over de doden niets dan goeds, maar seriously?
Van een andere bekende Franse popzanger heeft u waarschijnlijk nog nooit gehoord: Bertrand Cantat, nee, niet Plastic Bertrand maar Bertrand Cantat.
Fransen kennen hem wel. Niet omdat ze allemaal zo gek zijn op wat hij zingt, maar omdat hij in 2003 zijn vriendin doodsloeg, de dochter van beroemde old-school acteur Jean-Louis Trintignant. Moeder van vier kinderen, van vier verschillende mannen.
Ze waren allebei getrouwd, maar niet met elkaar.
Toen het gebeurde, was zij al 18 maanden zijn lover. Hij is later naar zijn vrouw teruggegaan, en die heeft zich in 2010 opgehangen, terwijl hij lag te slapen. Hun zoontje vond haar toen hij terugkwam van school. Cantat lag nog altijd te pitten. Over deze zelfmoord is hij verhoord, maar niets wees erop dat hij haar persoonlijk had opgeknoopt. Hij zal er zeker medeschuldig aan zijn geweest.
Als ik een vrouw was, en een man had die andere vrouwen doodsloeg, zou ik me misschien vroeg of laat ook ophangen, nog afgezien van het feit dat een man die één vrouw slaat, al zijn vrouwen slaat.
Voor dat iemand daar kwaad over wordt, ook in dit geval bleek dat achteraf te kloppen, toen een lid van Cantat’s eerste en meest succesvolle groep, Noir Désir (zwarte begeerte), onlangs uit de school klapte. Hij vertelde Le Point dat er een ‘omerta’ was rond het privégedrag van de zanger, dat deze al zijn vriendinnen mishandelde, en ook zijn vrouw. Deze vrouw zou later op zijn proces verklaren dat hij nooit een vinger naar haar had uitgestoken. Een leugen dus, achteraf bezien, die hem waarschijnlijk aanzienlijk in straf heeft gescheeld. Zij is bij hem teruggekomen toen hij uit de gevangenis kwam in 2007, en heeft dat drie jaar volgehouden.
Cantat was in 2003 gezellig meegegaan met Marie Trintignant naar Litouwen, waar een film werd opgenomen met haar erin. Hun relatie stond al bekend als ‘tumultueus’. Op een nacht in een hotel in Vilnius, die stad met al die schattige gekleurde huizen, sloeg hij haar meer dan twintig keer behoorlijk hard, waarvan een aantal maal op haar hoofd. Ze raakte bewusteloos en hij belde haar broer, die daar was als assistent-regisseur. Deze belde de hulpdiensten – waarom kon hij dat zelf niet – maar het was al te laat. Marie was gestorven aan een oedeem in haar hoofd, van al die klappen.
Cantat werd in Litouwen veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf, die hij uit mocht zitten in Frankrijk. Na vier jaar kwam hij vrij wegens goed gedrag. Ik zeg niks.
Hij wachtte een paar jaar, maar inmiddels staat hij weer op het podium, en is er een nieuwe cd van hem. Niet iedereen is daar even blij mee. De discussie laait hoog op tussen mensen die zeggen: Cantat heeft geboet en moet een nieuwe kans krijgen, of zoals hij zelf zegt: ik heb het recht om mijn beroep als muzikant uit te oefenen, en aan de andere kant mensen die het daar niet mee eens zijn. Zoals Nadine Trintignant, de moeder van het slachtoffer. En veel activisten tegen geweld tegen vrouwen.
Vader Jean-Louis Trintignant werd vorig jaar gediagnosticeerd met kanker, maar zoals hij zei in een interview is hij voor zijn gevoel nu al dood:
”Je suis mort le 1er août 2003, le jour où Marie est morte. A l’intérieur de moi, tout est détruit.” (Ik ging dood op 1 augustus 2003, de dag dat Marie stierf. Binnen in mij is alles verwoest.)
Hij vertelde ook dat zijn dochter hem had gevraagd haar op te halen in Vilnius. Dat had hij min of meer toegezegd, maar toch niet gedaan, omdat het wel vier of vijf dagen rijden was. Dat neemt hij zichzelf tot op de dag van vandaag kwalijk. Anders had ze nog geleefd, zei hij.
Wat een drama.
En intussen doet Bertrand Cantat niks anders dan verontwaardigd zijn, dat mensen hem geen nieuw leven gunnen, dat demonstranten zijn optredens verstoren, en dat men kennelijk niet kan accepteren dat hij geboet heeft voor zijn daad. Hij neemt zelfs advocaten om mensen aan te klagen voor laster.
Persoonlijk vind ik hem een hufter en met veel Fransen vind ik het een grof schandaal dat mensen staan te juichen voor een man die zijn vriendin doodsloeg. Zelfs de Franse minister van gelijkheid tussen man en vrouw, de moeder van alle milfs, Marlène Schiappa, is het met me eens, dus dan is het waar.
Laat hij stil gaan leven van zijn royalties of zoiets. En ‘Ferme ta gueule, Cantat‘, hou je bek, Cantat, zoals bekende regisseur Olivier Marchal (o.a. ’36, Quai des Orfèvres’) zich uitdrukte. Als reactie op het recht dat Cantat claimt op ‘réinsertion’, zeg maar rehabilitatie.
