Mijn dochter is feminist geworden. Voor kerst vraagt ze het boek van Lena Dunham, ook zo’n feminist. Aan tafel kan ze niet stoppen met ratelen over Sunny Bergman en haar ‘sletvrees’. Haar facebook staat vol met feministische uitlatingen: de speech van Emma Watson en een boze reactie op de Julien Blanc kwestie.
Nu moet ik een essay nakijken over gender geschreven in onduidelijke taal. Volgens mij heeft ze er niets van begrepen. Is ze boos omdat het onderzoek zich te vaak op vrouwen richt. Hierdoor worden ze gezien als anders en niet als gelijke. Is het weer niet goed. Ook schrijft ze dat bepaalde verschillen tussen mannen en vrouwen niet biologisch bepaald zijn, maar door de cultuur zijn geconstrueerd. Bijvoorbeeld het idee dat de vrouw zorgzaam is. Mannen kunnen ook een zorgzame functie hebben binnen het gezin.
Maar ik was toch altijd een hele zorgzame vader? Ik maakte iedere ochtend haar ontbijt. Schilde haar appels, hakte haar passievruchten en perste haar sinaasappels. Dat deed haar moeder nooit. Wanneer er een knoop van een blouse afviel, zette ik die eraan en ook heb ik een keer een broek omgezoomd. Of ging het hier juist mis? Deed ik te veel?
Maar dat gevoel dat ze onderdrukt wordt en vrouwen geen gelijkwaardige kansen krijgen moet toch ergens vandaan komen? Misschien is het een hype. Ja, het zal wel een hype zijn. Net zoals toen mijn andere dochter een blauwe maandag gothic werd. Dat vloog ook binnen een maand weer over.
Hmmm… of toch niet? Ze speelde vroeger wel met auto’s en die barbies die ze kaalknipte. En hoe heette dat programma met dat meisje dat al die vampiers doodde? Ja, dat keek ze ook altijd. Misschien is ze vanaf jongs af aan gebrainwasht. Het zullen de media wel zijn. Aan mij heeft het in ieder geval niet gelegen.
