Het was maandagmiddag in Birmingham. Boxing Day. Tweede Kerstdag in Engeland en de voetbalstadions zaten bomvol. Een schitterende traditie. Ik had het geluk een mooie plek te hebben bemachtigd in The Hawthorns, het fraaie stadion van West Bromwich Albion. Duizenden voetbalfans zaten te wachten op het treffen met de miljoenenploeg van Manchester City. Ik verheugde me vooral op Mario Balotelli.
Balotelli is een geval apart. De Italiaan is, om met een understatement te spreken, een wispelturig type. Overgoten met voetbaltalent, maar ook met de gekte in zijn hoofd. De lijst met incidenten en affaires is voor een 21-jarige jongeman immens, want bijna iedere dag raakt Balotelli weer in opspraak. Gooit hij niet met dartpijlen op jeugdspelers van Manchester City, dan pakt hij weer een boete van 180.000 pond. Waarom? Omdat hij de avond voor de belangrijke derby met stadsgenoot met Manchester United in een exclusieve club zat en dat vond de technische staf van City toch niet de juiste voorbereiding op een wedstrijd. Balotelli vond dat overduidelijk wél, en bewees dat ook. Met twee doelpunten had hij in een groot aandeel in de eclatante 1-6 overwinning. Na zijn doelpunt trok hij zijn shirt omhoog, waarna de tekst ‘why always me?’ te lezen was op een shirt dat hij droeg onder het wedstrijdtricot. Bestaan er grotere narcisten dan Super Mario?
Lanterfanten
Ik had dus het voorrecht om dichtbij het veld te zitten, die maandagmiddag in een niet al te koud Birmingham. De warming-up van de sterren van City vond ook nog eens recht voor mijn neus plaats, het kon niet beter. De perfecte gelegenheid om Balotelli eens uitgebreid te volgen. De feiten: hij kwam als laatste van alle City-spelers het veld op. Droeg als enige een lange broek, met zijn kousen hoog opgetrokken over zijn broek. Het trainingjasje wijd open, zodat zijn gouden (en waarschijnlijk zeer dure) ketting goed te zien was. Ook zijn gouden oorbellen vielen nadrukkelijk op. De warming-up zelf was ook schitterend. De venijnige sprintjes van de profs vielen in het niets bij de arbeid die Balotelli verrichte. Lanterfanten kreeg tijdens de Kerst van 2011 een volledig nieuwe betekenis.
Om 15.00 uur Engelse tijd floot de scheidsrechter voor het begin de wedstrijd. Het stadion zat afgeladen vol, de meegereisde fans uit Manchester zongen hun Italiaanse manager Mancini uitgebreid toe en een man achter me riep dat Balotelli een ‘fucking black cunt’ was. Balotelli zelf trok zich daar niets van aan. Hij speelde zijn eigen spel. Hief zijn armen ten hemel wanneer een pass niet bij hem aankwam, of wanneer verdediger Jonas Olsson hem te snel af was. Terecht dat Balotelli daar boos over werd, want bij Olssen’s vorige club NEC was de Zweed niet of nauwelijks op een goede actie te betrappen. Nu was hij een aanvaller met een maandsalaris van enkele tonnen te vlug af. Toch liet de Italiaan zo nu en dan wat trekjes van zijn klasse zien. Wanneer hij aanzet voor een sprint, drie verdedigers van zich afschudt en besluit met een hard schot zie je waarom Manchester City hem al zijn streken vergeeft. Hij kan wel degelijk goed voetballen.
Nonchalant
Zoals ook dat moment in de tweede helft waarop hij geen afspeelmogelijkheden zag. Zelfs de Spaanse meesterstrateeg David Silva stond niet vrij. Balotelli had er genoeg van, legde de bal goed voor zijn rechter en vuurde de bal op het doel van Ben Foster, de keeper van West Brom. Foster zag de bal aankomen, maar had toch geen antwoord. Gelukkig voor Foster teisterde de bal de bovenkant van de lat. Balotelli reageerde met een nonchalant wegwerpgebaar. Het uitverkochte stadion van WBA met een hard hoongelach. De man achter mij riep dat Balotteli een ‘fucking black cunt’ was. Ik weet niet of Balotelli het gehoord heeft, maar als hij heeft gehoord zou hij schouderophalend reageren.
Yelle Tieleman is (sport)journalist. Hij is te volgen via @yelletieleman
