Als we programma’s als America’s Next Top Model moeten geloven, is het haat en nijd onder modellen. Jaloezie alom. Niemand gunt elkaar iets. Je mag blij zijn als je zonder blauwe plekken de catwalk haalt.
Concurrenten of vriendinnen?
Zelf heb ik daar in de afgelopen jaren amper iets van gemerkt. Een paar van mijn beste vriendinnen heb ik leren kennen door het modellenwerk. En eergisteren stapte ik nog in de auto naar Hamburg met twee andere plussize modellen voor een belangrijke casting van een grote Canadese klant. Ja, natuurlijk maakten we grappen over elkaar saboteren. Zo had een van de meiden hoofdpijn en voelde ze zich na een paracetamolletje met codeïne volledig doped out. ‘Ik kan mijn ogen niet open houden,’ mompelde ze voordat ze weer in slaap viel. ‘Ik heb je ook stiekem iets anders gegeven,’ grapte het andere model. Maar eenmaal aangekomen in de studio in Hamburg pepten we elkaar op. Niets concurrentiestrijd. Wij zouden wel even laten zien waarom de klant ons alle drie moest boeken.
Ik heb slechts een keer meegemaakt dat een ander model me naar beneden probeerde te halen. Ik was net een paar maanden model en was samen met een ander model in de running voor een modemerk. Zo onervaren als ik was, zo ervaren was zij. Het was het eerste andere plussize model dat ik ontmoette. We waren allebei uitgenodigd om langs de klant te komen voor een zogenaamde casting.
Onder de gordel
Ik zat wat zenuwachtig op een stoel te wiebelen terwijl ik mijn kop net iets te hete thee naar binnen probeerde te werken. Terwijl de klant in mijn portfolio keek, greep het andere model haar kans. ‘Goh, je ziet wel dat ze weinig ervaring heeft, hè?’, zei ze terwijl ze me vals aankeek. Ik was verbouwereerd. Wat moest ik nu doen? Ik besloot voor een tegenovergestelde aanpak te kiezen. ‘Wat een prachtige foto’s,’ zei ik met een stralende lach op mijn gezicht toen de klant in haar portfolio keek, ‘Je kunt wel zien dat je weet wat je doet.’
Nadat we allebei in een paar outfits op de kiek waren gezet, verlieten we samen het pand. Ik nam met opgeheven hoofd afscheid van haar maar nadat ik haar in haar auto de hoek om zag rijden, voelde ik de tranen in mijn ogen branden. Huilend belde ik mijn agent. Waren andere modellen echt zo vals? Ik jammerde dat ik echt geen model wilde zijn als het er zo aan toe ging in het wereldje. De geruststellende woorden van mijn agent kwamen totaal niet binnen. Modellen waren draken, besloot ik. Tot mijn grote verbazing kreeg ik de volgende dag wel goed nieuws: de klant had voor mij gekozen.
Jaren later kwam ik haar nog eens tegen. Ze was zo goed als klaar voor haar modellenpensioen. Ik daarentegen was on top of my game. Ik werkte op dat moment voor bijna alle Nederlandse klanten en had een sterk portfolio opgebouwd. Terwijl ze in mijn boek keek, zei ze dat ze nooit had verwacht dat ik zo ver zou komen. Ik toverde een lach op mijn gezicht en bedankte haar voor het compliment. Dat ik door haar ooit bijna wilde stoppen met modellenwerk, heb ik uiteraard voor mezelf gehouden.
Mayra de Wilde is sucesvol plussize model en freelance journalist voor titels als Viva en Grazia. Voor Mode.DeJaap verhaalt ze elke twee weken over haar leven.
