Hij is vooral bekend van de Amsterdamse band Moke, maar drummer Rob Klerkx kan veel meer dan drummer. De multiinstrumentalist kan naast het bespelen van zingen, ook fijn zingen én muziek schrijven. Samen met zijn band The Secret heeft Klerkx inmiddels zijn vijfde album uitgebracht, Magnolia.
De afgelopen jaren speelde Klerkx in bands als Paulusma, Supersub en Moke. Daarnaast heeft hij zich gefocust op zijn solowerk. Niet bepaald een muzikant die stilzit, dus.
Het is lastig om een goede omschrijving te vinden voor de muziek van Klerkx. Enerzijds is het te omschrijven als ‘gewone’ pop. Maar dan met een melancholische ondertoon, Pink Floyd-achtige invloeden als het gaat om langgerekte en dromerige geluiden en een klein beetje rock erin.
Op Magnolia weer Klerkx een goede balans te vinden tussen die melancholische en dromerige nummers en de meer opzwepende popnummers. Waar het album met dat eerste begint met Virginia, wordt de luisteraar al snel verrast met het optimistischere Love Light en Carry My Love. Hier en daar zijn soms wat countryinvloeden te horen, America in Me heeft die heerlijke countryvibe zonder te vervallen in countrypop die we zo vaak horen.
Klerkx brengt met Magnolia een gevarieerd album uit. Hij weet goed de balans te houden tussen het melancholische en dromerige en de wat toegankelijkere pop. Vooral over het eind van het album is goed nagedacht. Nog even knalt Burning Heart erin, een uptempo nummer. Er wordt afgesloten met Come Home, een rustig nummer, bijna een ballad met countryinvloeden. Een nummer dat lang doorgaat, en best nog wat langer door had mogen gaan.
Omdat de nummers allemaal een zelfde lijn hebben, nét geen pop en ietwat dromerig, maar allemaal in een eigen uitvoering, gaat het album niet snel vervelen. Klerkx gaat van rustig naar uptempo en gerust weer terug naar wat rustiger. Er blijft genoeg te horen voor de luisteraar en eentonig wordt het niet.
