Er bestaat een ‘boegbeeld’ van de ‘pro-feministische mannenbeweging’ (die bestaat kennelijk ook). Dat ‘boegbeeld’ is Michael Kimmel, een 66-jarige hoogleraar sociologie aan een New Yorkse universiteit. Zijn ‘pro-feministische mannenbeweging’ deugt zo superhard en aan alle denkbare deugkanten dat niemand zich nog hoeft af te vragen op wie hij heeft gestemd de laatste presidentsverkiezingen. Zo maakt zijn mannenfeminstenbeweging (lol) ‘wereldwijd mannen bewust van gendergelijkheid en gaat geweld tegen vrouwen tegen’ en heeft hij als hoogleraar ‘ grote verdiensten op het gebied van gender- en mannenstudies, waarmee hij de rol van vrouwen in de samenleving volledig in het blikveld van de sociologie heeft gebracht’.
Alleen heeft Kimmel één ding over het hoofd gezien: de wereld van ‘feminisme, inclusiviteit, intersectionaliteit, tolerantie en gendergelijkheid’ gaat natuurlijk niet echt over ‘tolerantie’ of ‘gelijkheid’ en andere onbaatzuchtige deugden maar om pure, door ordinaire oerdriften voortgedreven menselijke machtswellust en controledwang. Je zou denken dat een beetje hoogleraar zoiets zelf ook wel inziet, maar wie eenmaal deugt is al gauw verslaafd aan het deugen en staat zijn lauwerkrans natuurlijk niet zomaar af.
Blauwe pillen zijn wat dat betreft zo mogelijk nog krachtiger dan rode pillen.
Resultaat is nu de SJW-nachtmerrie waar je op kon wachten: Kimmel moet kapot. Want man. Witte man. En ook nog eens hetero. Met macht, want hoogleraar. En dan is het allemaal heel leuk en aardig als je lief bent voor vrouwen of op zoek gaat naar gelijkheid enzo, maar witte mannen zijn fout en moeten kapot, altijd, overal, want dat is pas écht gelijkheid en diversiteit in de totaal geschifte psychotische maar totalitaire hel die identiteitspolitiek heet.
En hoe kun je een witte heteroseksuele hoogleraar nou beter slopen dan door hem te beschuldigen van #metoo?
Want eenmaal beschuldigd van #metoo ben je gelijk helemaal weg. Hoe vaag, anoniem, ongeloofwaardig en vergezocht de (weinige) beschuldigingen ook zijn. In de nachtmerriewereld van identiteitspolitiek en drammende SJW’s bestaat er immers geen grotere misdaad dan vrouwen niet meteen op hun woord volledig geloven als ze beweren te zijn ge-metoo’t, al helemaal als de #metoo’er in kwestie een blanke heteroseksuele mannelijke hoogleraar is, want die doen dat soort dingen als vanzelfsprekend. Sowieso zijn ‘alle mannen hetzelfde’ (stereotyperen is dan weer geen misdaad als het je uitkomt, niet te verwarren met het stereotyperen van culturen, religies of vrouwen want dat is dan weer wel een misdaad. Ja, het is lastig die ‘gelijkheid’ hè?).
Kimmel is nu de lul. En goed ook. In zijn normaal zo ‘tolerante’ en ‘inclusieve’ liberal ivorentorenomgeving is er ineens helemaal niemand die het voor hem op wil nemen. Logisch, want niemand wil verdwijnen naar de goelag van het dramactivisme. Voor je het weet noemen ze je ‘seksist’ of ‘racist’ op twitter en dan kun je medewerking aan een CNN-panel of New York Times-column voortaan wel vergeten.
Sterker nog, een andere ‘mannenfeministenorganisatie’ (lol) laat niet alleen weten ‘naast degenen te staan die moedig naar voren zijn gekomen’ (lol, anoniem, lekker moedig…) maar benadrukt ook nog eens even fijntjes dat “mannen in machtsposities nu eenmaal vaak hun invloed misbruiken door anderen systematisch te manipuleren en te dwingen, vaak ook op seksueel gebied.”
Yep. Told you so. De honden hebben bloed geroken. De grote zuivering begint. Er is geen houden meer aan. En nergens een uitgang.
Niets zo bloeddorstig als de mens op zoek naar macht en controle, tegenwoordig vaak listig gecamoufleerd als ‘gelijkheid’ en ‘tolerantie’. Er kan er maar één winnen in de strijd om ‘gelijkheid’ en die is gelijker dan alle andere gelijken.
De echt sappige LOL-verhalen moet u verder zelf maar even lezen in dit beslist lezenswaardige Volkskrant-stukje, maar het hieronder volgende citaat spreekt gegarandeerd meer dan boekdelen:
“Coston verwijt Kimmel een ‘seksistische, tweedegolf-feministische, trans-exclusieve’ manier van denken. Hij/zij zegt al die tijd te hebben gezwegen uit vrees dat Kimmels wraak zijn/haar kansen op een baan zou kunnen schaden. Ook was Coston bang niet te worden geloofd.”
