In het programma De Nieuwe Maan op de Nederlandse publieke zender NTR, sprak presentatrice Fidan Ekiz met de salafistische prediker Umair Bantvawala over vrouwenbesnijdenis. Dit gebeurde naar aanleiding van een preek in de As Soennah moskee waarin werd beweerd dat vrouwenbesnijdenis niet verplicht is, maar wel aanbevolen. Volgens de presentatrice zet dit soort boodschappen aan tot het uitvoeren van deze gruwelijke praktijk, wat verboden is. Volgens Umair Bantvawala moet men de preek in kwestie beschouwen als informatief. Met de regelmaat van de klok wordt er gediscussieerd over vrouwenbesnijdenis alsof dit rationeel gezien mogelijk is.
Doorheen de geschiedenis hebben wij westerlingen mensen gefolterd, gebrandmerkt en ledenmaten afgehakt. Gedurende vele eeuwen maakten deze praktijken deel uit van het bestraffingsarsenaal in het strafrecht. Toch was het ook in die tijd van lichamelijke straffen en geïnstitutionaliseerde folteringen verboden om buiten het rechtssysteem om stukken van mensen te snijden. Het werd beschouwd en ook bestraft als een misdaad. Ondertussen hebben we ontdekt dat verminking altijd desastreuze gevolgen heeft voor de mens in kwestie, of dit nu binnen of buiten het strafrechtelijke kader plaatsvindt. Daarom hebben we deze praktijken uit het strafrecht gehaald en zelfs strafbaar gemaakt over de hele lijn.
De integriteit van het menselijk lichaam is ondertussen een onvervreemdbaar recht. Ieder mens heeft volledige zeggenschap over het eigen lichaam, ongeacht de kleur van de huid, afkomst of wereldbeeld. Bovendien beschouwen we mensen die alsnog de drang voelen om anderen te verminken, te brandmerken of te folteren, terecht als gevaarlijke, zieke criminelen. Als daar nog een chronisch gebrek aan empathisch vermogen bij komt kijken, stelt men veelal de klinische diagnose ‘psychopathie’.
Op basis van bovenvermelde uitzending kunnen we vaststellen dat een specifieke groep mensen er totaal geen probleem mee heeft een mes ter hand te (laten) nemen en daarmee stukken vlees van een mensenlichaam te snijden. Bovendien mikken ze daarbij niet op het minst pijnlijke deel zoals een stuk dij of buikvet maar op het zenuwcentrum. Vrouwenbesnijdenis is namelijk een ander woord voor ‘de gevoeligste stukken vlees afsnijden van een menselijk lichaam, terwijl de persoon in kwestie nog leeft’. Daarbovenop tonen ze geen enkele vorm van empathie voor het leed dat daarbij berokkend wordt aan de slachtoffers.
Als ik met volle overtuiging zou vertellen dat ik het noodzakelijk vind dat een bepaald deel van de populatie, desnoods onder dwang, naar mij wordt gebracht zodat ik hun geslachtsdelen kan afsnijden dan zal men niet nalaten mij zo snel mogelijk te laten opnemen. En terecht. Als ik zou beweren dat mijn overtuiging voortvloeit uit het geloof in een onzichtbaar wezen dat mij een dergelijke opdracht influistert, dan zou men mij wellicht meteen ook medicatie toedienen tegen hallucinaties. Als ik het onzichtbare wezen vervang door God of Allah, dan is er echter plots geen vuiltje meer aan de lucht of hooguit een kleintje. Ik word meteen beschouwd als een rationeel wezen waarmee je kan discussiëren in een tv-show.
Als vrouw heb ik het al een hele poos gehad met de hypocriete houding die onze samenleving aanneemt ten opzichte van deze zelfverklaarde gelovige, doch overduidelijk psychisch gestoorde mensen. Als dezelfde mannen zouden beweren dat het noodzakelijk is om bij jongens de penis af te snijden en het gat dicht te naaien, dan zou er geen twijfel bestaan over hun mentale labiliteit. Een mens die zoiets verkondigt of doet zou onmiddellijk gearresteerd en als volkomen gestoord gediagnostiseerd worden.
Wanneer het echter over het vrouwelijke geslachtsdeel gaat, blijkt het voor onze samenleving zeer moeilijk eenzelfde logische conclusie te trekken. Weg is het beeld van dokters in witte jassen en dwangbuis. Ik stel vast dat velen, inclusief onze overheden, in essentie niet beseffen dat de vagina voor de vrouw even essentieel, levensbepalend en belangrijk is als een penis voor een man en dat die willen afsnijden volkomen absurd is, ongeacht de beweegreden.
Het gevolg van het accepteren, of op zijn minst tolereren, van zogenaamde goddelijke bepalingen is dat predikers van vrouwenbesnijdenis vrij rondlopen onder het mom van godsdienstvrijheid, een soort erkende, sociaal aanvaarde vorm van krankzinnigheid. Maar ook, en dat is nog erger, dat ze gesubsidieerd worden en een forum krijgen op televisie. Uitzendingen waarin hen nooit eens wordt gezegd: “U bent ziek in uw hoofd mijnheer”, en waarin niemand ooit een dokter belt.
