Beste landgenoten,
De inwoners van het prachtige buurtschap Eesterga zijn het over veel dingen eens.
Leven en laten leven is zo’n ding.
Het is niet zo dat alle stadse fratsen aan onze deuren voorbij gaan. We hebben bijvoorbeeld geen riolering, maar wel supersnel glasvezelinternet. En tot een aantal jaren geleden werd er vanaf de nabijgelegen snelweg A6 altijd door vrachtwagenchauffeurs getoeterd bij het passeren van het huis dat ‘De Twee Sneetjes’ werd genoemd, naar het gereedschap dat de twee dames die er woonden inzetten om een inkomen te vergaren. De twee mannen die er nu (zonder bedrijf aan huis) wonen, kunnen –en dat is dan weer wel heel dorps- desgewenst gewoon hand in hand over straat, zonder nagesist te worden of in elkaar gerost.
Kortom: áls er al een reden is om in Eesterga niet dood te willen worden gevonden, dan is het omdat je er nog lang en gelukkig wilt leven.
De laatste keer dat er enige opwinding in de groepsapp van Eesterga te bespeuren viel, is bijvoorbeeld alweer een jaar of vier geleden. Toen had een televisieploeg uit het westen van het land voor het toegangshek naar de begraafplaats een camera en microfoon uitgestald.
Omdat ik van nature nieuwsgierig ben en mijn dagelijkse rondje Tramdijk toch nog niet gewandeld had, trok ik de wandelschoenen aan om even poolshoogte te nemen.
Er stond inmiddels een aardig groepje rond de verslaggever.
Ik hoorde die vragen hoe ze aankeken tegen enkele lichte aanpassingen aan een traditioneel evenement dat binnenkort gehouden zou worden.
Man 1 antwoordde: “Vind ik niet acceptabel.”
Vrouw 1: “Belachelijk. Puur absurd. Het is iets dat er al was, het is er nog steeds en het moet ook gewoon zo blijven.”
Vrouw 2: “Handjes af van ons evenement.”
Man 2: “Tradities, daar kap je niet zomaar mee hè.”
De verslaggever was duidelijk uit op provocatie, want die dramde door. “Maar als een kleine minderheid er nu last van heeft… Kan de traditie dan niet veranderd worden?”
Vrouw 1: “Eigenlijk niet.”
Vrouw 2: “Ik noem het gewoon gezeik.”
Man 1: “Het kan nooit zo zijn dat iedereen alles leuk vindt. Als je met elke kleine minderheid rekening moet houden, is het einde zoek. Niet zeuren.”
Vrouw 3: “Dat is dan hun probleem.”
Het was duidelijk.
Het is volgens iedereen hier onacceptabel om veranderingen aan te brengen in tradities. Belachelijk. Absurd zelfs. En als een kleine minderheid dat toch wil, is dat hun probleem. Die moet niet zeiken.
Als je me niet gelooft, check je zelf maar even het filmpje.
Het staat nog op het World Wide Web.
Groet,
JanD
PS. Dit briefje had inderdaad een stuk korter gekund.
