Al jarenlang houden de windmolens in Houten de gemoederen bezig. Een vernietigend rapport van de Universiteit van Utrecht legde bloot dat de bestuurders in Houten en Eneco in alle opzichten faalden. Het rapport leidde echter niet tot een wijziging van het beleid. De overlast duurt onverminderd voort. Maar wat leveren die molens eigenlijk op? Ook het afgelopen jaar was de stroomopbrengst dramatisch laag: 8.996 Mwh ten opzichte van de minimaal verwachte 17.700 Mwh. De waarde van de stroomopbrengst bedroeg slechts een schamele 302.000 euro en daar legde de belastingbetaler dan nog 638.000 subsidie bij. Ook dit jaar konden van de stroomopbrengst de variabele kosten niet eens worden gedekt. Zie hier het totale failliet van de business case windmolens en dat nog los van bijvoorbeeld de verminking van het landschap en de gezondheidsschade die omwonenden ervaren. Intussen talloze malen wetenschappelijk vastgesteld.
Maar windmolens zijn helemaal geen business case. Windmolens zijn politiek. Windmolens zijn een ideologie. De provincie Utrecht werd door het Rijk opgedragen om voor 65,5 MW windenergie aan ruimte te zoeken in de provincie. Daarbij is nog een gebied in Houten nabij de gemeentegrens met Wijk bij Duurstede aangewezen, Goyerbrug. Echter, in het provinciale coalitieakkoord dat CDA, VVD, D66 en GroenLinks sloten werd overeengekomen dat er wel lokaal draagvlak voor de plaatsing van molens zou moeten zijn. Dat betekent natuurlijk niet dat de burgers iets gevraagd zou worden, maar dat er een meerderheid voor in de gemeenteraad zou moeten zijn.
Toen vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2013 een windmolenplan werd besproken in de gemeenteraad van de stad Utrecht bleek er geen meerderheid te zijn voor windenergie. Schielijk, maar in lijn met het coalitieakkoord, werd dit gebied dan ook direct uit de provinciale plannen geschrapt. Daarmee werd voorkomen dat een initiatiefnemer zich direct tot de provincie zou kunnen wenden met een plan. Wettelijk zou dan de provincie zo’n aanvraag niet kunnen weigeren.
Wat wil nu het geval. De molens van Goyerbrug, de tweede locatie voor windenergie in Houten, komen op de gemeentegrens met Wijk bij Duurstede te staan en daar is de gemeenteraad tegen. Het provinciale college heeft daar geen boodschap aan, want formeel staan de molens in Houten. Nu staat er echter in de provinciale begroting 2019 dat, mocht de gemeenteraad van Houten die molens niet willen, de provincie met een inpassingsplan gaat komen om ze toch door de strot van de inwoners te duwen. We moeten wel, zei de D66 gedeputeerde, want we moeten ons aan de Elektriciteitswet houden en we kunnen een plan dan niet weigeren. Behalve dus als de provinciale plannen gelijktijdig met een eventuele afwijzing van de gemeente Houten zouden worden aangepast. Net als in de stad Utrecht. Maar klaarblijkelijk luistert het provinciale bestuur wel naar de raad in Utrecht en dus niet naar de raad in Houten. Daarmee chanteert de provincie de gemeenteraad in Houten, want die is nu elke zeggingskracht ontnomen. Terwijl in juli de provincie nog liet weten dat ze de molens niet zullen afdwingen.
Zo wordt ons landschap verminkt, worden woningen veel minder waard, lopen omwonenden gezondheidsschade op, maar zo wordt ook de democratie elk dag weer verder uitgehold.
