“Je kunt ze rekenen tot de beter gesitueerde gele hesjes, Patrice en Béa horen niet bij de werkende armen. ‘Met een inkomen dat heel redelijk lijkt, is het toch alsof ik werk om de rekeningen te betalen en verder niets.’
‘Het is alsof ze ons naar beneden willen duwen’, zo omschrijft Patrice het gevoel dat hij deelt met de andere gele hesjes uit de omgeving waar hij de laatste weken mee optrok. ‘Wij zitten nu nog tussen arm en rijk. Maar straks is dat niet meer zo, denk ik, we zijn aan het degraderen. Ze persen ons, de middenklasse, zover uit tot Frankrijk straks een land is met alleen nog rijken en armen. De regering lijkt dat helemaal geen probleem te vinden.’
‘Mijn moeder heeft ook een waardeloos pensioen. Ze is nu 70 en moet nog steeds aan de slag als werkster. Ondertussen heeft mijn ex een uitkering. Als je al zijn toelagen optelt – voor de huur, de kinderen, de ziektekosten – komt hij er veel beter uit dan iemand met het minimumloon. Voor sommige mensen is dit land heel erg sociaal, voor anderen heel hard en wij moeten dat systeem betalen.’
De woede over schulden, of de angst voor achteruitgang zoals bij Patrice en Béa, gaat bij de gele hesjes samen met een diepe afkeer van de politiek en ‘de elite’.
‘Macron staat aan de kant van de veelverdieners, hij is er niet voor ons, de gewone mensen.’
(7,9 miljoen Fransen leven onder de armoedegrens dat is vastgesteld op 50 procent van het mediaan inkomen.)”
Alstublieft: de Nieuwe Franse Revolutie samengevat in een dijk van een interview door the one and only Kleis Jager. Aan het woord twee hele gewone gemiddelde Franse burgers uit de middenklasse, die modaal verdienen door elke dag keihard maar eerlijk te werken, en toch steeds weer te weinig geld hebben, terwijl ze lijdzaam moeten toezien hoe de systeemelite, systeempolitici, systeemmedia en sowieso het hele systeem er vooral niet voor hele gewone gemiddelde hard en eerlijk werkende burgers uit de Franse middenklasse lijken te zijn.
