Deze week staat Groningen weer in het teken van Eurosonic/Noorderslag en weer zal ik er niet bij zijn. Terwijl enkele tientallen, zo niet honderden popprofessionals zich verzamelen in conferentiezalen om de huidige downloadcultuur te bediscussiëren met hardhoofd Tim Kuik fiets ik met mijn zoontje door het park. Hij, trots, op zijn nieuwe fiets. Wanneer zij aanschuiven in lange rijen om bandjes te zien die nog niemand kent, zal ik mij buigen over nakijkwerk of ga ik gewoon een aflevering Frost kijken. Geen reisje naar de tijdelijk pophoofdstad.
Neemt niet weg dat er een aantal bands staan die ik gaarne live zou willen zien. Zo ben ik erg benieuwd hoe de mix van kraut en techno van 120 Days op de bühne overkomt. Mocht je dus wel in Groningen zijn, is het wellicht een idee om bij deze Noren binnen te lopen. Vooral als je niet vies bent van een scheutje NEU! in je disco kun je het beste even de dansvloer opzoeken bij dit gezelschap.
Ook was ik graag even binnengelopen bij Amatorski. De Belgische band trekt een magische wereld op uit postrock en triphop elementen. Betoverend en bedrieglijk lief, bij momenten warm nostalgisch, maar voortdurend vol met tonen van verlies. Hoewel zij al regelmatig hier in de buurt hebben gestaan, heb ik ze schandalig genoeg steeds misgelopen. Het album TBC is in ieder geval een van de platen die op veel eindejaarslijstjes ontbrak, maar er net zo goed op had kunnen staan.
Birth Of Joy van eigen bodem heb ik dan weliswaar al wel een keer gezien, maar dat is reden genoeg om nog eens te gaan kijken. Zwetende orgelrock ’n roll die live over je heen knalt alsof het de laatste show op aarde is. Een trio dat doet denken aan een punkversie van The Doors zonder het megalomane ego van diens dronken/stronken/stonede zelfingenomen voorman. Een band om bier bij te drinken alsof je leven er vanaf hangt.
http://www.youtube.com/watch?v=yoiM6vjeeIM
Ze zijn iets minder ruig dan de heren van Shaking Godspeed, maar zeker te genieten. Shaking Godspeed staat overigens ook in Groningen te spelen, maar ik neem aan dat iedereen weet dat als dit trio in de buurt is dat je dan moet gaan kijken. Er zijn nog maar weinig bands die rock met zo’n energie en kracht niet alleen een hoofdletter R, maar ook O, C en K geven. Later dit jaar komt de band met de opvolger voor het debuut AWE, dat de titel Hoera zal dragen. Zelf belooft de band dat deze AWE zal overtreffen, wat nogal wat belooft daar het een van de beste Nederlandse albums van 2010 was.
http://www.youtube.com/watch?v=hmTdb1fGRfk
Overigens is er ook nog een zeer sterk buitenprogramma. Showcases van labels, bookingbureaus of combinaties daarvan, waar evengoed veel schoons te bekijken en beluisteren valt. Zo presenteert The Black Atlantic op de showcase van Belmont Bookings – waar ook Still Corners zal spelen – de nieuwste ep; Darkling, I Listen. En bezet het label Subroutine Records samen met Lepel voor twee dagen een podium bij een Ierse bar. Daar zullen onder andere Neon Rainbows, Hospital Bombers, Spilt Milk, Space Siren en LUIK te aanschouwen zijn. Veel bands die ook in het reguliere programma te zien zijn, zoals het uit Rotterdam afkomstige LUIK dat schatplichtig is aan de slowcore uit begin jaren ’90. Dat doet het viertal echter wel erg lekker en met de nodige eigen – rustgevende – verve.
Maar ik ga dus niet. Ik ga spelen met mijn kinderen, fietsen door het park. Als verkapt PVV-er die zich voordoet als GroenLinksstemmer wil ik natuurlijk niets van doen hebben met cultuur. Zeker niet als het allemaal zo lekker bij elkaar is geroofd uit een subsidieruif en wordt bezocht door al die luie linkse werkontduikers die al op woensdagavond in een kroeg kunnen staan om naar een bandje te kijken.
Tjeerd van Erve schrijft voor NU.nl en Gonzo (Circus) over muziek en is deze week a) voor het eerst in zijn leven uitgemaakt voor PVV-er (zij het een verkapte) en b) heel erg jaloers dat hij niet in Groningen maar in Tilburg woont.
Cc foto: René Keijzer
