Beste mensen,
Ik ga afscheid van jullie nemen.
Fysiek dan.
Vorig jaar, toen de censuurplannen van Brussel en Den Haag echt duidelijk werden, richtten we met een klein groepje The Post Offline op. Een papieren krantje waarvan de overheid verspreiding niet kon tegenhouden. En waarvan de overheid niet kon achterhalen wie het leest. Want dat was in onze ogen het grote plan achter die hele ‘nepnieuws’-leugen: de verspreiding van hen onwelgevallig nieuws beperken (via druk op internetbedrijven als Facebook en Twitter) of zelfs helemaal kunnen verbieden (zoals de Franse wet al mogelijk maakt). En mensen die dat nieuws omarmen of zelfs verspreiden criminaliseren (met behulp van de wel door de overheid gesteunde media, zoals de subsidieomroepen en de inlikkranten).
We noemden The Post Offline een ‘verzetskrantje’ en zeiden dat we ‘ondergronds’ gingen. En dat deden we ook. Waar andere krantenbaasjes elke gelegenheid aangrijpen om bij de publieke omroep of elkaar hun kassa via gratis reclame te spekken en hun ego te strelen, bleven wij in dat keldertje in Eesterga een krantje maken.
Tot de laatste week van november.
Toen zaten we met een paar man bij elkaar en hadden het over de Gele Hesjes-beweging in Frankrijk. Die leek ons met het oog op de verkiezingen van 20 maart en 23 mei een ideaal middel om ook hier het verzet tegen de lui die zonder ons ooit iets gevraagd te hebben het Verdrag van Marrakesh en het Klimaatakkoord door onze strot aan het duwen waren een gezicht te geven.
Alleen: we wilden niet dat die beweging kon worden weggezet als “een clubje gekkies”, zoals Prem Radakishun gisteren bij de voormalige arbeidersomroep in het programma DWDD nog deed. Sterker: we wilden keurige, doodnormale burgers die normaal nooit de straat op gaan omdat ze zich niet veilig voelen of het gezelschap ze te ruw is de kans geven óók te demonstreren.
Toen bedacht ons Lindnr. #1271 de variant met het liedje ’15 miljoen mensen’ en ik-zei-de-gek mocht die volgens de ‘show, don’t tell’-methode introduceren met het enige andere The Post Offline-lid van wie de identiteit bij iedereen bekend is: erelid Ebru Umar.
Een methode die, je ziet het elke week op de Erasmusbrug, waar Marco de Haas de organisatie van ons overnam, werkt. Daar is de afgelopen vier zaterdag bij wijze van spreken nog geen papiertje van een snoepje op de grond gegooid. Laat staan geknokt met politiemensen, die door wat minder doodnormale, keurige landgenoten worden neergezet als nieuwe nazi’s, terwijl ze privé minimaal net zoveel last van acht jaar Rutte hebben als de demonstranten zelf.
De enige kritiek die je op de Erasmusbrug-methode kunt hebben, is dat er blijkbaar nog geen duizend man/vrouw op af komt, maar de ene keer 100 en de andere keer 200 mensen. Daardoor zou je kunnen denken dat het wel meevalt met die onvrede.
En het valt niet mee met die onvrede.
Wij zijn ook niet achterlijk. Er is meer nodig dan een paar honderd gele hesjes om te zorgen dat de politieke elite van VVD, CDA, D66, ChristenUnie, GroenLinks en PvdA straks op 20 maart de meerderheid in de Eerste Kamer verliest.
Ze moeten worden weggestemd.
En, minstens zo belangrijk, ál die bezorgde burgers die bij de vorige Provinciale Statenverkiezingen wegbleven, moeten op 20 maart van hun luie reet komen.
We hebben dinsdag in de redactiekelder in Eesterga een plan bedacht hoe we de opkomst op 20 maart kunnen stimuleren en hoe we ‘ze’ weg kunnen stemmen. Internet speelt daarin een rol, maar vanwege het gevaar van overheidsingrijpen via providers en social media-bedrijven, kunnen we niet op internet vertrouwen. Dus we gaan ook ‘analoog’. Onze duiven zijn door Kajsa Ollongren en Frans Timmermans niet te stoppen. Je raadt het al: een grote papieren campagne. We willen dat heel Nederland in de weken voor 20 maart geel kleurt.
Alleen: het opzetten van die campagne kost tijd. We moeten een stichting oprichten. We moeten de middelen (lees: het geld) ervoor binnen halen. We moeten concrete acties bedenken. We moeten ze uitvoeren. We moeten mensen mobiliseren om te helpen. We doen het, net als jullie je zaterdagse wandeling, ook maar naast ons ‘gewone leven’.
Kortom: waar halen we de tijd vandaan?
Nou, bijvoorbeeld door niet meer elke zaterdag van Eesterga naar Rotterdam te rijden.
En bovendien: het was altijd als een burgerbeweging bedoeld. Het ging juist niet om ‘bekende’ gezichten. En al helemaal niet om ‘bekende’ gezichten die zoveel vijandjes bij de mainstream media hebben, dat ze eerder de zure, rancuneuze columns haalden dan de voorpagina’s. Het was prima om even de bagger op te vangen en langs de rug te laten afglijden, maar we gingen begin vorig jaar niet voor niets ‘ondergronds’, waar het wel fijn leven is.
De Erasmusbrug ‘staat’. Marco de Haas zorgt in samenwerking met de gemeente Rotterdam en de politie al weken voor een (in onze vreedzame bezorgde burgerogen) perfect verloop. Wij kunnen dus met een gerust hart wegblijven en de zaterdagen tot 20 maart besteden aan de volgende stap: stem ze weg.
Alleen morgen niet.
Want Marco heeft andere belangrijke verplichtingen.
Dus ik loop morgen nog één keer als ‘organisator’ mee en daarna buig ik weer af naar de kelder voor de volgende stap. Waarin ik lekker weer kan weigeren om met media te praten, omdat ze bijna allemaal aan een touwtje zitten bij Rutte of vastgeroest in hun eigen GroenLinkse wereldbeeld, waarin iedereen die ‘Marrakesh’ afwijst een ‘racist’ is en iedereen die aan het gas of in zijn benzineautootje wil blijven een ‘egoïstische klimaatontkenner’. Wie er van de media ook belt of mailt, ze krijgen een ‘nee’ te horen.
Ik hoop dat we morgen met veel zijn.
Maar ik hoop nog harder dat we, jullie, elke week daarna met méér zijn.
Want als we met z’n allen één kans hebben om de Ruttes, de Jettens, de Buma’s, de Segersen, de Klavers en de Asschers een dik verdiend ongenadig pak op hun flikker te geven, dan is het op 20 maart.
En elke stap die jullie op de Erasmusbrug zetten, élke stap, draagt bij aan dat doel: dat er weer een bestuur komt dat er voor de burger is, in plaats van andersom.
Koester die wetenschap.
Hopelijk tot morgen!
Groet,
JanD
PS. Later vandaag een nieuwe nieuwsbrief. Mis ‘m niet.
