Flappy Bird, ‘Gamergate’, een rits nieuwe games: ja, 2014 was ons het jaartje wel! In dit BITS-overzicht check je de beste games, de slechtste en nog véél meer belangwekkende zaken uit 2014!
In 2014 verschenen er vele spellen die je op je televisie, computer, tablet of telefoon kon spelen. Dit noemt men met een duur woord ook wel ‘computerspellen’ of soms zelfs ‘videogames’. Dit vonden wij de beste!
Super Smash Bros. Wii U/3DS
Achteraf gezien is de Wii U nogal vroeg uitgebracht, nog vóór er goede spellen af waren. Dom, dom, dom, en het systeem leek lange tijd maar niet aan te slaan. We hebben de Wii U echter nooit helemaal afgeschreven, omdat we weten hoe goed games van Nintendo kunnen zijn.
Super Smash Bros, de portable 3DS-versie maar vooral de Wii U-variant, bewijst dit wederom. Tientallen bekende spelpersonages uit Nintendo-games (en uit andere spellen, zoals Sonic en Mega Man) slaan elkaar de hersens in, in dit cartooneske vechtspel.
De vele spelmodi, trofeeën die je kunt verdienen (met achtergrondinfo over de geschiedenis van Nintendo), de liefde voor games die dit spel werkelijk uitstráált; Super Smash Bros. is ‘the gift that keeps on giving’!
Het verschijnen van Smash Bros., Mario Kart 8 en de verzamelbare Amiibo-figuurtjes (met een NFC-chip waardoor ze functies hebben in de spellen zelf) lijken voor een behoorlijke toename van verkochte Wii U’s te zorgen.
Mario Kart 8
Geef een man een kart en hij kan rondjes rijden tot zijn benzine op is. Geef een man Mario Kart 8 en hij kan eindeloos spannende en/of melige wedstrijden rijden met vrienden op de bank of online.
Mario Kart 8 speelt ontzettend vloeiend en is werkelijk een pláátje om te zien. Plus; deze game gaf ons de ‘Luigi Death Stare’!
Hearthstone
Een kaartspelletje à la Magic, maar iets simpeler, en met figuren uit World of Warcraft. Klinkt misschien niet uitzonderlijk, maar het levert het een zéér verslingerende game op!
Dragon Age: Inquisition
Dragon Age is typisch zo’n game waar je je helemaal in vast kunt bijten. Terwijl monsters uit een andere dimensie de wereld binnenvallen door scheuren in de realiteit (ja, ja!), vorm je een organisatie met als doel de stabiliteit te bewaren: de inquisitie. Denk niet dat je als inquisiteur (alleen) de managementpositie bekleedt; je reist stad en land af om vijanden te verslaan, nieuwe gebieden in kaart te brengen en te pacificeren.
Door de vele kleurrijke personages die je ontmoet is de wereld van Dragon Age: Inquisition erg sprekend. Het vechtsysteem is behoorlijk flexibel en je kunt de combat zo moeilijk maken als je zelf wilt. Als je liever focust op de dialogen en het verkennen van de prachtige wereld, speel je ‘m gewoon op ‘easy’ en is de game nog steeds tof en spannend!
Threes!
Threes! is een erg tof puzzelspelletje, waarin je blokjes met cijfers op elkaar schuift om hogere scores te creëren. Klinkt een beetje vaag, maar hier zie je de game in actie! Duivels lastig, en telkens begin je weer opnieuw!
Monument Valley
Prachtig vormgegeven game, waarin je een prinses door Escher-achtige omgevingen loodst. Het is geen heel erg lange, maar wel een hele móóie game!
The Walking Dead: Season 2
De televisieserie van The Walking Dead is enigszins ingekakt, maar de avonturenspellen van Telltale Games blijven wél erg goed. Onze redacteur Roland heeft regelmatig zitten grienen tijdens The Walking Dead: Season 2 en soms belde hij dan midden in de nacht op, om te delen wat er nu weer was gebeurd, heel erg ongemakkelijk allemaal.
Deze games zijn erg goed, maar niet in zoverre dat we je ze zonder meer aanraden. Niet iedereen heeft zo’n sterk ontwikkelde, dare we say? zelfingenomen smaak als wij! Oh ja, en Destiny!
Niddhog
Twee mannen; twee degens; één level waar je doorheen sjeest. Iedere keer dat je je opponent doodt win je een paar meter richting het einde van het level. Als je wint, word je verslonden door een mythische slang/vleesetende penis. En dat… is geweldig!
Wasteland 2
De makers achter Wasteland en het klassieke Fallout begonnen op Kickstarter een crowdfund-campagne om een ouderwetse, kneitermoeilijke computer-RPG te maken. Niet alleen werd het benodigde geld binnen recordtijd ingezameld, de game zelf pakte uiteindelijk ook zéér sterk uit.
De game is wel wat buggy en werd al een paar keer gepatcht, maar in dit geval zien we dat door de vingers: de RPG’s waarvan Wasteland 2 de traditie voortzet waren in de jaren ’90 precies hetzelfde. Turn-based combat, enorm veel avonturen op een grote wereldkaart, Wasteland 2 is precies wat je van het genre verwacht. Het spel is óók bikkelhard en kent wat ouderwetse mechanics, waardoor hij niet voor iedereen is weggelegd.
Luftrausers
Over compromisloos ontwerp gesproken! In Luftrausers stijg je op in je futuristische vliegtuigje, terwijl je zoveel mogelijk schade aanricht voor je (onherroepelijk) neergeschoten wordt. Boos, dat is dit spelletje van de Nederlandse studio Vlambeer! Boos, maar ook vlijmscherp en simpel (qua besturing, niet qua moeilijkheidsgraad, Luftrausers sloopt je!). De meningen waren op de redactie té verdeeld om Luftrausers zonder meer aan te raden. Misschien moet je een béétje een masochistische inslag hebben.
Destiny
Ah, Destiny… De online MMO-shooter van Bungie, die games voor altijd zou veranderen. Dat leek tenminste zo, als je de hype tenminste moest geloven (en daarom moet je de hype ook nooit, nóóit geloven).
Destiny speelt als een zonnetje, en het is erg gaaf om met medespelers nieuwe gebieden te verkennen. Helaas zijn de verhaalmissies vrij teleurstellend, en moet je op een gegeven moment wel érg vaak hetzelfde rondje afleggen om voorwerpen te verzamelen die je harnas en wapens sterker maken.
Het potentieel is er absoluut, maar na vrij intensief spelen – upgrades verzamelen, telkens dezelfde missies doorlopen tot we klaar waren voor de ‘raid’ – is de lol er wel weer even van af. We zijn wel van plan om binnenkort weer eens terug te keren. Ook al valt het soms een beetje tegen: Destiny blijft wel tot de verbeelding spreken.
De meeste ‘gratis’ spellen laten je een tijdje voor niets aanrommelen en vragen pas na verloop van tijd om geld. Dan heb je er al zó veel tijd in zitten dat dat voorstel helemaal niet zo gek klinkt. Zo niet Dungeon Keeper IOS! Roland speelde dit spel, dat het vooral moet hebben van zijn titel.
De originele Dungeon Keeper was een gaaf, grappig strategiespel waarin je als boosaardig mastermind een ondergronds hoofdkwartier moest bouwen en verdedigen tegen vervelende helden. Anno 2014 is de serie verworden tot een schraperig misbaksel. Na een paar malt-rosébiertjes meldde Roland het volgende:
”Iedereen heeft het wel eens meegemaakt: je bezoekt een prostituee die je voor elke scheet flink in de buidel laat tasten. Maar dan ook letterlijk voor élke scheet! Uitnodigende begroeting: €3,95. Seksueel getinte toenadering met schalkse blik: €6,75. Mocht ze en passant ook nog écht een scheet laten, dan zal ze die waarschijnlijk op je rekening vermelden als ‘Geile aromatherapie’ (een koopje voor €2,50). Uiteindelijk loop je platzak naar buiten, maar in plaats van daadwerkelijk een wip te hebben gemaakt voel je je alleen maar enorm genaaid.
Exact dezelfde ervaring maak je mee tijdens het spelen van ‘Dungeon Keeper’ voor iOS. In plaats van een portable editie van Bullfrogs klassieke strategiegame is dit een strontvervelende bedel-app geworden waarbij de gameplay van het origineel ver te zoeken is. In plaats daarvan kun je in DK twee dingen doen: betalen of wachten. Waar je op mag wachten? Op de gelegenheid om nóg meer geld te betalen!”
Dungeon Keeper is op de iPhone en iPad geen spel, maar een virtuele peeskamer!
Lethal League, een combinatie tussen een tennis-game en een vechtspel, straalt één en al stijl uit. De Nederlandse studio Reptile Games leverde zéér puik werk af, en verzamelde toffe tracks van opkomende electro-artiesten om de soundtrack te vullen. Electro, hip hop, chiptune: je hoort het in de Lethal League OST.
Onze redacteur Thomas schreef in zijn overzicht van 2013 dat veel games eigenlijk al uit werden gebracht vóór ze eigenlijk af waren. Hij hoopte op verbetering, maar die hebben we in 2014 helaas niet gekregen.
Assassin’s Creed: Unity was behoorlijk gaaf, maar had wel te kampen met ongelooflijk veel schoonheidsfoutjes. Onze redacteur Rogier heeft de Master Chief Collection, een mooie verzamelbox met remakes van Halo (1 t/m 4), gespeeld maar kon niet met een oordeel komen omdat de online multiplayer het niet deed.
Driveclub is een ‘connected’ racespel waarin je altijd de beste tijden van je vrienden kunt zien, en tegen willekeurige spelers racet als… de servers werken, en het duurde wéken tot het zover was! De World of Warcraft-uitbreiding Warlords of Draenor ging ook ontzettend stroef van start, al kwam dat mede door een langdurige DDoS-aanval.
Tijdens de kerstdagen lagen Playstation Network en Xbox Live totaal plat, ook door DDoS-aanvallen, waardoor veel mensen hun nieuwe spelcomputers helemaal niet konden gebruiken. We kunnen Sony en Microsoft hier niet echt de schuld van geven, die hebben ook niet om zo’n aanval gevraagd, maar duidelijk is dat ze een vlekkeloze werking niet kunnen garanderen. Iedereen heeft het over een mooie toekomst waarin ‘always online’ een belangrijk onderdeel is van je game-ervaring, maar platformhouders zijn er helemaal niet klaar voor.
De Vietnamese programmeur Dong Nguyen had al eerder kleine, absurd moeilijke spelletjes in de App Store gezet, maar Flappy Bird werd ineens een wereldhit. Een vogeltje dat van links naar rechts tussen buizen door vliegt, aangespoord door jouw taps op het scherm. Het klinkt simpel – en in principe was de opzet dat ook – maar de timing luisterde zó nauw dat Flappy Bird enorm frustreerde.
En toen gebeurden er ineens rare dingen. Spelers klaagden steen en been over Flappy Bird en begonnen Nguyen online uit te schelden en lastig te vallen. Amerikaanse blogs riepen Nguyen uit tot dief, omdat de buizen in het spel wel érg veel leken op die uit Super Mario. Flappy Bird was ineens géén echt spel meer, omdat het te stompzinnig was. Nguyen verdiende iedere dag duizenden dollars verdiende aan reclame-inkomsten, wat zeker voor Vietnamese begrippen ontzettend veel is, en begon voor de veiligheid van zijn familie te vrezen.
Binnen de kortste keren werd de App Store overspoeld met namaak-Flappy Birds, die óók wilden profiteren van het succes, tot Nguyen er uiteindelijk genoeg van kreeg en zijn spelletje uit de App Store terugtrok.
Flappy Bird wás een dom spelletje, daar is geen twijfel over mogelijk, maar de hele dynamiek die in korte tijd rond de app ontstond is wel degelijk zéér interessant. In een paar weken werd een klein, pretentieloos appje hét toonbeeld van de cynische, vervelende online economie.
Werkelijk iedereen probeerde snel te profiteren van Flappy Bird, zij het door kopieën te maken of slecht geïnformeerde artikelen te schrijven waarin Nguyen verguisd werd als naäper. Nadat men Nguyen en Flappy Bird met fakkels en hooivorken van het internet hadden gejaagd, werden smartphones met het spelletje er nog op voor veel geld aangeboden op veilingsites als eBay.
In de zomer van 2014 werden gamers boos! Een ex-vriendje van ontwikkelaar Zoë Quinn hing de vuile was buiten, en klaagde dat Quinn er regelmatig meerdere vriendjes op nahield. Waaronder een verslaggever van de Amerikaanse blog Kotaku, die haar spel Depression Quest veel te positief gerecenseerd zou hebben! Schandaal!
Die positieve recensie bestond overigens helemaal niet, maar dat weerhield gamers er niet van om wilde complottheorieën te poneren. Al snel raakten feministen als Anita Sarkeesian en Brianna Wu bij de discussie betrokken aan de kant van Quinn, terwijl acteur Adam Baldwin en de conservatieve journalist/ondernemer Milo Yiannopoulos boven kwamen drijven als ‘talking heads’ aan de kant van de boze gamers.
Aanvankelijk was men vooral aan het bekvechten, maakten de verschillende kanten persoonsgegevens van tegenstanders openbaar (‘doxxing’) en werden er veel doodsbedreigingen geuit. Gamasutra publiceerde een column getiteld ‘Gamers are over’, waarin betoogd werd dat de klassieke gamenerd, en vooral het negatieve stereotype dat daar bij hoort, niet meer van deze tijd was en dat iedereen tegenwoordig videospellen speelt. Dit werd geïnterpreteerd als een oorlogsverklaring door mensen die er trots op zijn om zichzelf ‘gamer’ te noemen, waarna men georganiseerd mails begon te sturen naar adverteerders op o.a. Gamasutra.
Het hele verhaal is nog een stuk langer en ranziger (‘Gamergaters’ werden op een gegeven moment zelfs verbannen van 4Chan), maar het lijkt er op neer te komen dat een groep mensen er niet zo goed tegen kan dat feministen zich met het medium bezighouden. Een interessante parallel met Flappy Bird is dat de meeste boegbeelden van de beweging tot voor kort helemaal niet geïnteresseerd waren in games, en gamers openlijk bespotten, maar zodra men makkelijk bij deze groep kon scoren was het ineens dikke mik!
‘Gamergate’ is nooit echt meer geweest dan een hashtag, waar verschillende mensen hun eigen invulling aan gaven. Sommige deelnemers maken zich oprecht zorgen over het medium, anderen lopen voornamelijk te trollen (als je doodsbedreigingen zo wilt noemen), en een duidelijk doel ontbreekt. Niemand claimt verantwoordelijkheid voor de misdragingen van de anderen, immers “Gamergate gaat om ethiek in de gamejournalistiek, niet om doodsbedreigingen.” De linkerhand weet niet wat de rechterhand doet, en andersom.
Aanvankelijk léék er sprake van enige opbouwende kwaliteiten, er werden een paar nieuwe gamesites opgestart die de wensen van Gamergaters probeerden te vervullen, maar die stopten al na een paar weken. Wat rest is een bozige The Blob, die links en rechts uithaalt zonder dat er een plan achter lijkt te zitten. De grootste incidenten lijken inmiddels voorbij, maar de komende tijd zullen we vast nog wel eens met de hashtag geconfronteerd worden.
Op 6 december van dit jaar overleed Ralph Baer, een grootheid in de gamesindustrie. Hij wordt vaak genoemd als de ‘uitvinder van het computerspel’, maar dat klopt niet helemaal. Baer is echter wel de bedenker van de spelcomputer! Al in de jaren ’60 werkte hij aan een machine waarop je spelletjes kon spelen, aangespoord door de dalende prijzen van televisies.
In 1972 verscheen Baers uitvinding onder de naam Magnavox Odyssey. De rest is geschiedenis!
Je schrijft de soundtrack voor zo’n beetje de meest ‘high profile’-game van het jaar, Destiny. “We will build bridges!” *Een brug verschijnt in beeld* “Up to the sky!” *Ja hoor, de sterrenhemel!* Terwijl een robotje een soort dwergversie van je projecteert. De clip ziet er uit alsof hij maar drie tientjes mocht kosten, en is ongelooflijk afgezaagd, maar toch… De naïeve aanpak doet ons denken aan de tijd dat je nog wel eens wat kon maken zonder dat iedereen het neersabelen ervan meteen tot een soort wedstrijd maakte. Paul McCartney komt er mee weg!
Namens de voltallige Bits-redactie: fijn 2015 en veel Hope for the Future!
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected] , of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost‘.
