Er zijn niet zoveel zinnige woorden, eigenlijk. Althans, ik heb ze even niet. Wat valt er te zeggen? Twaalf mensen zijn in koelen bloede gedood door godsdienstwaanzinnigen die menen dat hun waarheid meer waard is dan het leven van een ander – een verbijsterend goed voorbereide en angstaanjagend doelgerichte executie, louter vanwege de teneur van een paar grappen, en vanwege een profeet. Het is zo’n dag waarop ik eigenlijk vooral denk aan hoe die mensen vanmorgen terloops of chagrijnig de deur van hun huis achter zich dicht deden – ‘tot vanavond’ – en hoe ze wellicht net nipten aan een koffie, of net een laatste email verzonden, toen de terreur hun werkplek overviel, en alles ophield.
Ze mogen niet winnen. Natuurlijk mogen ze niet winnen. Nooit. Dit is onze vrije wereld, en ons vrije woord, en we leven hier onze vrije levens op de manier zoals wij dat willen, in alle verscheidenheid en multiculturaliteit die daarbij hoort, en in de relatieve rust en vrede die Europa sinds decennia gewoon is. Niets – helemaal niets – aan dat mag veranderen. Geen concessies – al helemaal niet omdat een paar extremisten met een heilig boek en een Kalashnikov dat ons door de strot willen duwen.
Dat betekent ook dat we ons niet gaan laten meeslepen in een oorlog die niet de onze is. Laat de godsdienstwaanzinnigen in oorlog met het westen zijn – wij zijn niet in oorlog met hen, en al helemaal niet met de Islam als zodanig. Religieuze gekken moeten we nemen voor wat ze zijn: een veiligheidsrisico, en een veiligheidsrisico dat we verdomd serieus moeten nemen en hard aan moeten pakken, maar niet meer dan dat. Het is – juist vandaag – belangrijk dat niet te vergeten.
Wij zijn niet in oorlog, en als we – met Geert Wilders – roepen dat dat wel zo is, winnen de terroristen hands down: die oorlog is hun oorlog, en een oorlog die sommigen van hen maar wat graag willen. Wij niet. Wij willen een rustig en welvarend leven in een land waar je in vrijheid kan zeggen wat je vindt, en elkaar verbaal in de haren kan vliegen over allerhande meninkjes. Een wereld waarin harde satire afgefakkeld wordt met nog hardere satire. Dat is onze wereld, en die moeten we beschermen waar dat nodig is, maar wij zijn niet in oorlog.
Maar eigenlijk voelt het allemaal als zinloze pedanterie, vandaag. Twaalf mensen zijn in koelen bloede gedood door godsdienstwaanzinnigen die menen dat hun waarheid meer waard is dan het leven van een ander – een verbijsterend goed voorbereide en angstaanjagend doelgerichte executie, louter vanwege de teneur van een paar grappen, en vanwege een profeet. Het is zo’n dag waarop ik eigenlijk vooral denk aan hoe die mensen vanmorgen terloops of chagrijnig de deur van hun huis achter zich dicht deden – ‘tot vanavond’ – en hoe ze wellicht net nipten aan een koffie, of net een laatste email verzonden, toen de terreur hun werkplek overviel, en alles ophield.
